Recensie De club ★★★★

Een rollercoaster van emoties. Dat levert de nieuwe taboedoorbrekende achtdelige tragikomische fictiereeks De club (waar je niet wil bijhoren). Die werd geschreven door het Vlaams-Nederlandse schrijfteam Leander Verdievel, Sara Theunynck, Zita Theunynck, Hilde Pallen en de Nederlandse Astrid Van Keulen. De regie was in handen van Toon Slembrouck. Het centrale thema van deze serie is onvruchtbaarheid.

1 op zes koppels in ons land heeft moeite om zwanger te geraken en heeft daar medische begeleiding voor nodig. Het gaat dus om knap wel wat mensen die niet zelden daar niet over durven te praten. Gevoelens als schaamte, boosheid, verdriet … noem maar op komen dan bovendrijven. En ook als ze vaststellen dat het bij anderen allemaal wél vlotjes gaat, durven ze al snel de schuld op zich of hun partner steken, het niet uiten naar de buitenwereld met alle mentale uitdagingen tot gevolg.

Maar vooral: een IVF-traject volgen, is emotioneel soms ook behoorlijk slopend zo zien we in De club. Om de heel eenvoudige reden dat je hoopt, droomt, je kinderwens in vervulling te zien gaan dankzij de wetenschap. Maar dan heb je moeder natuur nog, die dat soms lastiger of zelfs onmogelijk maakt dan je had gedacht. Met alle gevolgen van dien. Hoop wordt zo wanhoop, verdriet en woede, en wanneer je alle moed bij elkaar hebt geraapt om het nog een keer te proberen om toch maar die droom in vervulling te zien gaan wanneer het – alweer – mis ging, is er nog steeds dat risico, dat het nog eens fout loopt en je terug helemaal naar af gaat.

Bedenker en scenarist Leander Verdievel (41) werd onvruchtbaar na een slopende kankerbehandeling. Toen ie genezen was, wist ie dat het met zijn bevroren zaadcellen moest gebeuren als ie papa wou worden. 17 IVF-pogingen mislukten. Tien jaar moest ie daarna wachten om kinderen te kunnen adopteren met zijn partner. Na anderhalf jaar van de pil te zijn, kreeg bedenker en scenariste Zita Theunynck (32) nog steeds geen eisprong. Dankzij hormonenspuiten én kunstmatige inseminatie werd ze uiteindelijk toch nog mama van een tweeling.

In De club volgen we drie koppels: Bert (37) en Kirstie (39), Ziggy (24) en Charlie (23), en Ellen (32) en Ellen (34). In de eerste drie afleveringen komt telkens een koppel aan bod, daarna zien we hun levens met elkaar verstrengelen. Ze groeien naar elkaar toe maar ook uit elkaar als groep. Bert is keeper bij een voetbalploeg. Hij blijkt onvruchtbaar en wil niet dat Kirstie daar iets over zegt tegen anderen. Al hun pogingen om zwanger te geraken mislukken hoewel er steeds veel eicellen te oogsten zijn na elke hormonenbehandeling van haar. Bert heeft moeite met het idee dat een spermadonor wellicht de enige oplossing is als Kirstie haar kinderwens in vervulling wil laten komen.

Charlie krijgt dan weer op haar drieëntwintigste te horen dat ze aan POF lijdt, ofwel Prematuur Ovarieel Falen. Ze zit kortom vroegtijdig in de overgang, in een te vroege menopauze. Wil deze millennial die over alles praat maar ook met heel wat onzekerheden kampt, nog zwanger geraken, dan is het nu of nooit. Wanneer ze een eisprong heeft, moet ze drie keer daags vrijen met Ziggy die zo onder behoorlijk fysieke én mentale druk komt te staan. Hij droomt al jaren van zijn eigen pizzeria. Ook die droom wil zijn lief waarmaken voor hem waardoor de twee tegelijkertijd zowel privé als professioneel erg veel druk op hun schouders leggen.

Ellen en Ellen (Twee) zijn een lesbisch koppel die elkaar bij de NMBS hebben leren kennen. Twee is machiniste, Ellen is een wat dromerige treinbegeleidster. Wanneer zij stopt met de pil om zwanger te worden van een gemeenschappelijke vriend van hen, gaat het mis als ze zelf met een spuitje zijn zaad inbrengen. Het is dan dat Ellen beseft waarom ze destijds met de pil begonnen was, omdat ze erg veel pijn ondervindt tijdens de eisprong en de menstruatie. Pijn die ze omdat ze een hoge pijngrens heeft, denkt onder controle te kunnen houden. Het is Twee die beseft dat haar lief risico loopt en met haar naar de fertiliteitskliniek trekt. Een chirurgische ingreep dringt zich op. Maar dat zou betekenen dat deze gevoelige vrouw geen kinderen meer zou kunnen krijgen. Dokter Deseure kijkt dan ook naar Twee, maar die worstelt met haar genderidentiteit, met hoe ze zich voelt in haar lichaam. Als ze zou kiezen voor een zwangerschap zal ze ook geconfronteerd worden met alles wat daarbij komt kijken, inclusief haar veranderende lichaam waar ze al zo veel moeite mee heeft om het te aanvaarden.

We moeten er geen doekjes om winden, de authenticiteit en de warmte waarmee Janne Desmet en Dominique Van Malder hun personages Kirstie en Bert neerzetten, is fenomenaal. Je merkt gewoon dat die twee al vaker in het theater met elkaar hebben gespeeld, en dat spat gewoon ook van het scherm af. Het zijn zij die veruit het meest excelleren van alle acteerduo’s in de tragikomische cocktail die ze in de Club de kijker aanbieden.

Ook Evelien Bosmans is weer ronduit fenomenaal als actrice, hier in de rol van Twee die dik tegen haar goesting onder druk van haar lief zwanger wordt. Bijzonder geloofwaardig zet ze een personage neer dat moeite heeft met haar genderidentiteit en tussen de tegenstrijdige karakteristieken – Twee wisselt vaak af tussen bot overkomen en fragiel zijn – van haar personage weet ze vakkundig en authentiek te schakelen. Jade Olieberg (die we recent aan het werk zagen in Geldwolven) mag al haar warmte, en empathisch vermogen steken in haar rol als Ellen. Lieflijk en dromerig is ze. Maar ze kan ook fel uit de hoek en wat pusherig overkomen. Of hoe de harde wereld waarin ze leeft, die impact zal hebben op haar leven, ook haar humeur wel kan veranderen. Onder de Nederlanders vinden we Jade met stip de strafste acteerprestatie neerzetten in de Club.

< Bert Hertogs >

De Club is nu integraal te zien op VRT MAX