Recensie Passages ★★★

Passages, het Franse romantische drama dat Ira Sachs regisseerde waarin deels in het Frans deels in het Engels gesproken wordt, gaat over een onstuimige onstabiele homo die verliefd wordt op een vrouw en haar zwanger maakt. De man die voor het eerst sinds lang terug verliefdheid voelt, weet niet te kiezen tussen zijn echtgenoot die hem aan de deur zet omdat ze een exclusieve relatie hadden en de vrouw in kwestie. Uiteindelijk verliest ie beiden en zien we het hoofdpersonage als een loser op de fiets door de straten in Parijs rijden op de tonen van het Franse volkslied. ‘Le jour de gloire est arrivé?’ we dachten het niet! Zo leest de prent dus als een ode aan de deugdelijkheid. Met de emoties van mannen noch vrouwen mag gesold worden.

Wie verwacht dat Passages, dat qua ritme wat sleept halfweg en naar het einde toe plots - wellicht uit tijdsgebrek - qua verteltempo versnelt, net als La vie d’Adèle een zinnelijke prent is, is eraan voor de moeite. Zeker, het duurt nog geen kwartier en je ziet al twee lijven op elkaar liggen. Toch is Sachs er niet in geslaagd om de seksuele daad tussen man en vrouw (met onderbroeken aan en veel te laag) geloofwaardig in beeld te brengen. Tussen de naakte mannen weet ie echter wel de lust op een authentieke manier te tonen.

Alle lof overigens aan de cinematografie en dan vooral de verantwoordelijke van het licht. De manier waarop Adèle Exarchopoulos als Agathe in beeld gebracht wordt met zachte natuurlijke goudgele kleuren die een lichte schaduw werpen op haar lieftallige gezicht, is ronduit zinnenprikkelend. Voeg daar haar sublieme ogenspel aan toe en haar mimiek, en je smelt alweer gewoon weg in je bioscoopzetel wanneer je ze op het grote scherm ziet. De camera loves her, and we love her al moeten we wel toegeven dat we de Française het liefst van al in haar moedertaal zien acteren.

De plot van Passages is redelijk eenvoudig. De Duitse filmmaker Tomas (Franz Rogowski, recent te zien in Freaks Out) viert het einde van het draaien van zijn jongste prent. Maar zijn echtgenoot Martin (Ben Whishaw) die een drukker is, heeft daar kennelijk minder zin in. Tomas geraakt aan de praat met Agathe aan de toog. Zij blijkt wél zin te hebben om met hem te dansen en van het een komt het ander. Hij wordt verliefd op haar. Martin van zijn kant laat er ook geen gras over groeien, stuurt Tomas weg met dozen en wil zo snel mogelijk de sleutel van Tomas krijgen. Die talmt daar echter mee en wanneer hij toevallig in het appartement waar ie woonde met Martin komt, ontdekt ie dat zijn toekomstige ex er al een nieuwe seksuele relatie op nahoudt met de schrijver Ahmad (Erwan Kepoa Falé).

Tomas weet met zijn gevoelens geen blijf, wil eigenlijk Martin terug terwijl hij ook nog wel van Agathe houdt. Hier laat Sachs echter een kans liggen om zijn hoofdpersonage psychologisch te verdiepen. Verder dan iemand die niet weet wat ie wil, die onstuimig, ontrouw en onstabiel is, komt Rogowski dan ook niet in het neerzetten van zijn personage. De regisseur geeft Agathes ouders die kritisch zijn om de relatie die haar dochter is aangegaan met deze man finaal gewoon gelijk omdat hij haar niet de stabiliteit kan geven die nodig is als je een gezin wil stichten...  

De meest sexy scènes in Passages zijn die waarin we muziek te horen krijgen. Zo zet Tomas een plaat op die ‘Who‘ll Buy My Lavender?’ van Caryl Battersby, M.A. op muziek van Edward German uit 1896 laat horen. In deze context krijgt het nummer iets bijzonder erotisch. Agathe antwoordt op haar beurt met een liedje dat ze toen ze kind was leerde. Het levert onze favoriete scène uit Passages op wanneer we Adèle Exarchopoulos a capella enigszins onzeker en verlegen ‘Le temps des cérises’ van Antoine Renard op een tekst van Jean Baptiste Clément uit 1866 horen zingen. Het lied mijmert over de lente, ontmaagding en liefde(sverdriet). Adèle brengt het lichtjes sexy en tegelijkertijd ook melancholisch. Een perfecte interpretatie dus.

< Bert Hertogs >