Recensie A haunting in Venice ★★★

Anno 2023 kan alles. Hellmut Lotti goes metal. En dus kan Hercule Poirot (Kenneth Branagh) terwijl ie met pensioen is, ook flirten met het horrorgenre. In de jongste verfilming naar een boek van Agatha Christie is het niet alleen de taak van de beroemde detective op rust om de fraude van medium Joyce Reynolds (Michelle Yeoh) bloot te leggen, hij mag vooral aan de bak om een moordmysterie op te lossen dat lijkt op een dubbele zelfmoord.

A haunting in Venice is gebaseerd op Christies Hallowe‘en Party en leest als het vervolg op Death on the Nile dat vorig jaar uitkwam in de zalen. Qua sfeer is deze prent toch een tikkeltje anders dan zijn voorgangers (Murder on the Orient Express inbegrepen). Veel heeft dan ook te maken met de context waarin het verhaal zich afspeelt, Halloween jawel. Doe daarbij een hoop (dode) kinderen, wat gegriezel, en een paar echte lijken, maar vooral ook de bezetenheid in de ogen van Yeoh en je hebt meteen de verklaring waarom deze Hercule Poirotfilm wel wat horrorelementen bevat.

Hercule Poirot gelooft niet in geesten of God. Hoogstens in zijn eigen manier van werken door lijstjes samen te stellen en zo een moordmysterie op te lossen. Hoewel hij gestopt is met werken, slaagt de romanschrijfster en vriendin Ariadne Oliver (Tina Fey) er toch in om hem uit zijn routine van alledag te halen. Gebakjes staan centraal ondertussen in zijn leven zo blijkt. Net als een rode appel. In A haunting in Venice zullen we ook te zien krijgen waar die naar verwijst, inderdaad de zondeval van Adam en Eva. Op die manier krijgt de film toch enigszins een Bijbelse referentie. En dat is lang niet de enige. Ook wanneer er naar Exodus 22:18 verwezen wordt bijvoorbeeld. ‘Een tovenares mag niet in leven blijven’ staat daar.

Reynolds overleeft het dus niet. En ze is lang niet de enige die die nacht, in het palazzo van de voormalige operazangeres Rowena Drake (Kelly Reilly) zal sterven. De plek waar Drake woont, daar was vroeger nog een weeshuis waar de pest uitbrak. Tijdelijk werd het er dan ook een ziekenhuis voor patiënten die aan de pest leden en er uiteindelijk ook zouden sterven.

Poirot zal dan ook in een ondergrondse kamer de resten van heel wat kinderskeletten aantreffen. Spookt het er echt? En zorgen die gekwelde geesten ervoor dat mensen donkere gedachten krijgen waardoor ze zich van het leven beroven zoals Rowena’s dochter Alicia (Rowan Robinson) dat jaren geleden deed en nu dus ook het medium dat Hercule wist te ontmaskeren? Of is er meer aan de hand, en zijn beiden dus vermoord? Dat is het mysterie waarover A haunting in Venice gaat.

Net zoals alle eerdere films van deze reeks zijn er momenten dat je als kijker afhaakt, te veel (onnodige) info meekrijgt en zo even de draad kwijtgeraakt in het kluwen van personages dat zich aanbiedt.  De conclusies die de detective op rust trekt, kan je onmogelijk zelf maken als kijker waardoor het spannende element van een whodunit hier toch ook wel wat ontbreekt. Veel heeft dan ook te maken met de expositie van de personages die te kort is. Je weet niet precies wie er allemaal die seance bijwoont wanneer ze plaatsvindt. Dat maakt het lastig om zelf te beginnen speuren achteraf.

Wat wel duidelijk is, is dat Leopold Ferrier (Jude Hill), de zoon van dokter Leslie Ferrier (Jamie Dornan) die aan een psychologisch trauma lijdt, zijn vader in zijn macht heeft. Dat ligt er echter zo dik op de ganse tijd, dat het weinig waarschijnlijk is dat ie iets te maken heeft met die moorden. Voert het vroegrijpe kind een parallel onderzoek? Of is er toch iets verdacht aan hoe hij zich gedraagt? Wat zouden de motieven van de dader kunnen geweest zijn? Je ontdekt de antwoorden in het onderhoudende A haunting in Venice.

< Bert Hertogs >