Recensie Zo vader zo zoon ★★★1/2

Reikhalzend keken we uit naar Zo vader zo zoon. Het is namelijk niet zo dat – in tegenstelling tot sommige journalisten van populaire media die om het tij te keren van hun uitstervend lezerspubliek/abonnees met voordelige jongerenabonnementen beginnen zwaaien - we het Fakkeltheater in de Hoogstraat platlopen. Maar soms moet je ook een signaal durven geven naar de Sam Verhoevens van deze wereld en bij uitbreiding de commerciële sector. Dat je als kwaliteitsmedium de ballen aan het lijf hebt om vriendelijk te bedanken voor een première in de KVS bijvoorbeeld en kiest voor de klucht Zo vader zo zoon! van Jon Van Eerd door het Farcetheater.

Nog tot eind volgende week heeft het gezelschap dat zich al meer dan vier jaar focust op komedies en haar roots heeft in Gent en de Vlaamse Ardennen haar tenten opgeslagen in het Fakkeltheater. Wat ons getriggerd heeft om naar Zo vader zo zoon te gaan kijken? In eerste instantie de cast. Niet in het minst Donaat Deriemaeker (57) die mijn jeugd kleurde op tv. Ik herinner me nog levendig hoe ie toen ik 9 was Sterrenwacht won en in dat talentenprogramma de immer bijzondere Jan Decorte onder andere interviewde. De rest is tv-geschiedenis die hij schreef op wat nu VRT 1 is. Voor programma’s Baraka en Tartufo, twee programma’s die o.a. draaiden rond producten van de Nationale Loterij, bleven wij thuis. Erg benieuwd waren we dan ook om zijn acteerskills te checken in Zo vader zo zoon.

Eerlijk? Met zijn haar naar voor gekamd, een niet al te snugger personage spelend, hadden we hem niet meteen herkend. Een toeschouwer naast me was er trouwens van overtuigd dat ie niet speelde en door een andere acteur vervangen was. Om maar te zeggen hoe die ideale schoonzoon-look nog steeds aan Donaat kleeft. Het moet gezegd, samen met Peter Van Asbroeck en Heidi De Grauwe vormt ie de kern van het stuk. Heerlijk is het om dat trio op de planken te zien als respectievelijk Eddy/James/Casper, Harrie Vermeulen senior en Charissa.

Donaat mag dus drie rollen voor zijn rekening nemen. Hij is de buurman van Harrie. Die veinst een probleem met zijn ligamenten na een ongeval op de bus zodat ie met zijn elektrische rolstoel tijdelijk onderdak moet zien te vinden bij zijn zoon Harrie junior (Anthony Van Caeneghem). Concreet moet de weduwnaar (zijn vrouw Brigitte is overleden) niks hebben van Harries secretaresse Charissa die duidelijk verliefd is op zijn zoon en volgens hem uit is op zijn geld wat in de tekst een heerlijke alliteratie oplevert: ‘geldgraaiende gier’. Daar wil ie dus een stokje voor steken.

Zijn niet al te snuggere buurman vraagt ie dan ook om te komen solliciteren als chauffeur voor zijn zoon. Zo ontstaat het typetje James Cooke die qua improvisatie- en acteerskills in het stuk niet verder komt dan papegaaienwerk met wat Harrie senior hem letterlijk influistert. Voor Charissa waar hij bij komt solliciteren, is Eddy dus James. Een klein probleempje stelt zich echter: James kan niet rijden, hij heeft geen rijbewijs. Voor Harrie junior is Eddy dan weer Kasper, de homoseksuele businesspartner van het pas opgestarte cateringbedrijf K&K (Kasper & Kiki) onderaan het gebouw waar Harrie junior woont. Kasper doet de keuken, Kiki (Jamie-Lee Six) staat in voor het contact met de klanten.

Wanneer zij voor het eerst een bijzonder uitgebreide maaltijd aflevert voor Harrie senior, weet ie het wel. Hij wil zijn zoon aan haar koppelen en Charissa buiten werken. Maar Charissa blijkt haar op haar tanden te hebben en niet zo makkelijk te framen... En Kiki? Die denkt dat Harrie junior net als Kasper voor de mannen valt. Slaagt Harrie senior in zijn opzet? Dat ontdek je in het bij momenten behoorlijk hilarische Zo vader zo zoon.

Want jawel, deze komedie biedt precies wat je als toeschouwer verwacht, namelijk een leuk ontspannen no-nonsense avondje theater. Smullen is het, die bitse strijd tussen Harrie senior en Charissa. Een sappige mix vol humor met seksisme, ageisme, en bodyshaming passeert onder andere de revue. ‘Hoe was dat om de dino’s te overleven? – Dat zal ik u weten te zeggen als ge er niet meer zijt.’,  ‘Die voelt aan haar eileiders dat …’, ‘Ge zijt nog niet oud genoeg om u te kunnen cremeren’, ‘Ze heeft als baby twee maanden in de couveuse gelegen en waren vergeten de stekker in te steken’ … zijn maar enkele van de grappige oneliners die in Zo vader zo zoon passeren.

Jamie-Lee Six’ rol als Kiki is beperkt tot mooi wezen en vooral de waarden van de traditionele vrouw uitstralen, de jonge vrouw die Harrie junior en de rest vooral wil verwennen, ten dienste wil staan van hen. Jamie-Lee acteert met zo’n houterigheid, debiteert haar lijnen niet naar de andere acteurs toe maar projecteert ergens in het ijle waardoor ze (wellicht onbewust) mysterie toevoegt aan haar personage. Is dat wel een vrouw van vlees en bloed? Of toch eerder een robot? Het is pas in het tweede deel wanneer ze Charissa bedient met het meest gevatte antwoord ever uit deze komedie, dat we daar uiteindelijk toch uitsluitsel over krijgen.

We kunnen niet anders dan deze aliënerende acteerstijl al minstens even sexy vinden als het boordje van haar witte sokjes in haar zwarte schoentjes die zo haar gebruinde mooie benen accentueren. Dat een feministe als Six die er als de kippen bij is op social media om bodyshaming enz. aan de kaak te stellen, in een stuk speelt waarin zoals gezegd ook behoorlijk wat humor steekt die zeker voor haar generatie ‘gevoelig’ ligt, kijk, dat vinden wij op zich als gegeven ook al een farce op zich. Als haar personage dan ook nog eens niet veel blijkt te geven voor geld en luxe terwijl ze in het echte leven als influencer allerhande productjes aanprijst, kijk: ook dat vinden wij komisch. Vandaar ook dat een avondje Zo vader zo zoon op voorhand al niet meer stuk kon voor ons.

< Bert Hertogs >