Recensie Dit lijkt een beetje op een cactus ★★★★1/2

Muziektheater op locatie terwijl je een parcours wandelt. Dat leveren locatietheatergezelschap Bad van Marie,  muziektheatergezelschap Walpurgis en het elektrische gitaarkwartet Zwerm met Dit lijkt een beetje op een cactus. Wat zo leuk is aan dit concept is dat je nooit helemaal weet wat nu precies bewust deel uitmaakt van de productie, wat dus realiteit is en waar de fictie start en stopt. Wij hadden zelfs een vermoeden dat iemand mee aan het wandelen was met ons, zich voordeed als een toeschouwer maar dat eigenlijk niet was.

Neem nu die commentaar die een vrouw gaf tijdens Dit lijkt een beetje op een cactus nadat we een knappe lichtshow voor één witte TL lamp gezien hadden begeleid door een Oosters klinkend gitaarinstrument in combinatie met synths en orgelklanken. Zij hekelde nadien het feit dat iemand tijdens die scène de smartphone bovenhaalde. Niet veel later zagen we bij een bedrijf waar de ramen gepoetst werden en er druk gestofzuigd werd, meerdere toeschouwers de smartphones bovenhalen terwijl er deze keer géén commentaar geleverd werd.

Twee gitaristen speelden op hun elektrische gitaar terwijl een jonge vrouw aan een tafel kennelijk ongestoord haar boek verder las. Kijk dat vonden we al grappig toen we de zaak betraden. Want toen was er al behoorlijk wat lawaai van de stofzuiger te horen. Niet meteen de beste omstandigheden, laat staan locatie, om je gedachten te laten verdwalen in een boek dachten we. Er was nog iets opmerkelijks: de ramenwasser bleek helemaal op het ritme van de muziek het venster in te soppen en vervolgens met de aftrekker in golvende bewegingen proper te maken. Later kruisten we dan weer een pleintje waarop een vrouw zat en die mogelijks aan het bellen was. ‘Ouw mossel’ klonk het uit haar mond onder andere.

Dit lijkt een beetje op een cactus geeft je dus een ietwat surrealistische ervaring. En dat is uiteraard net wat wij bijzonder leuk vinden en dan ook weten te appreciëren. Wanneer toeschouwers het hebben over een vorige voorstelling waarbij ze in een moskee gingen, lijkt het alsof die zelf niet in het ‘nu’ zitten terwijl ondergetekende die notities nam op zijn smartphone dat vooral deed om de indrukken die hij opdeed allemaal goed vast te leggen.

We zijn nog maar enkele meters het parcours aan het volgen en we horen al ‘All I Have to Do Is Dream’ uit 1958. Een van de grootste hits van The Everly Brothers die onder andere gecoverd werd door Cliff Richard, The Dandy Warhols en Roy Orbison. De song horen we nog twee keer daarna. Wanneer we een bedrijf verlaten met een medewerker van kleur die achter zijn bureau zit te luisteren naar de radio en ons de weg naar buiten wijst, klinkt ook dat nummer. En ook de duiven, twee paarden, enkele fietsers, selfies makende tienermeisjes en voetballende kinderen zullen wanneer we op een pleintje op een bankje plaatsgenomen hebben op die tonen wegvliegen of voorbijkomen. Paarden die zich eerder al aankondigden in een nummer waarin ‘horses’ te horen valt tijdens een mini theaterstukje waarbij een elektrische rolluik op- en neerging, een verwijzing naar het theaterdoek. Achter elke gevel valt wel wat toneel te beleven, zo blijkt terwijl we als toeschouwers tot voyeurs herleid worden, binnenkijken en een denkende, eenzame vrouw zien terwijl de wind met de gordijnen speelt.

Dream vormt dan ook hét hoofdthema van Dit lijkt een beetje op een cactus. Wanneer we voor het eerst gaan zitten om door de hoofdtelefoon de fraaie instrumentale soundtrack te beluisteren op elektrische gitaren zien we kinderen lopen op een balkon. Daar zien we een man een grote opblaasbare cactus opblazen terwijl tegelijkertijd beneden een man dat met zijn fietsband doet. De absurdistische kaart trekt Dit lijkt een beetje op een cactus helemaal wanneer we een vrouw de buitenkant van haar raam zien stofzuigen, al denken we later dat je het ook als een ecologisch statement kan lezen. Al dat fijn stof ook …

Niet alleen kuisen en de stofzuiger, maar ook kinderen komen als thema terug wanneer we in een basisschooltje De toverboom door de klasjes wandelen en muziek horen met tekst die refereert naar kinderen. Maar ook wanneer een meisje dat twee zwarte inklapbare kratten draagt, passeert. Kinderen die we zien lopen wanneer een toetsenist ‘De inlanders’ speelt en zingt, en daarna versterkt wordt door een klein koortje. Passeren we ook nog: een groepje tienermeisjes die het hebben over iemand die ze in een topje hebben gezien. En het resultaat van hun creatief zijn, hangen de kids blijkbaar in een bepaalde straat ook graag uit. We zien er verschillende getekende, ingekleurde en geschilderde cactussen achter de ramen van heel wat woningen hangen.

‘Ik heb nog nooit iemand zo lief gehad’ horen we Barbara Dex in ‘Iemand als jij’ zingen wanneer we de meubelzaak verlaten. Ook die song is wellicht geen toeval en kan je koppelen aan het moment waarbij we in een verhuiswagen stappen om naar een filmpje te zien van de witte wagen die ervoor geparkeerd staat. Een man steekt twee plastic opbergdozen en enkele planten in zijn koffer. Daarna komt een kindje, wellicht het zijne, een kleiner plantje erbij zetten en vervolgens zijn knuffel in de wagen steken. Het is een hartverscheurende scène, die solo begeleid door akoestische gitaar melancholische gevoelens weet op te roepen. Gevoelens van tristesse die we dan weer durven associëren met de opmerkelijk vele dozen tissues die we in de basisschool zagen maar ook met de eenzame denkende vrouw.

Het dromerige Dit lijkt een beetje op een cactus bespeelt dus verschillende emoties van alledag en doet je een uur en kwartier dagdromen in de stad.

< Bert Hertogs >