Recensie Gala met Pretty Yende ★★★★★

Voor haar jaarlijkse gala-avond gaf het Antwerp Symphony Orchestra voor de gelegenheid de baton aan de Italiaanse dirigent Lorenzo Passerini en mocht de Zuid-Afrikaanse sopraan Pretty Yende het publiek betoveren met haar fenomenale stemgeluid. Op het menu stonden Händel, Rossini, Mozart, Donizetti, Verdi en Puccini. Met een toporkest, een energieke dirigent, een fenomenale zangeres en keur van klassieke componisten had deze avond alle ingrediënten om memorabel te worden en … dat werd het ook.

De avond wordt geopend met ‘Eternal Source of Light Divine’ van Georg Friedrich Händel waarin soliste Pretty Yende het vocaal opneemt tegen de trompet. Terwijl de klavecimbel heel centraal staat in de muzikale omlijsting, is het vooral de tweestrijd tussen de menselijke stem en de trompet die de focus krijgt. Pretty Yende bewijst met haar uitvoering van dit stuk dat ze vocaal niet onder moet doen voor de virtuositeit van de trompet. Het spel tussen stem en blaasinstrument krijgt iets speels, iets lichts mee en dat terwijl de muzikale prestaties niet van de minsten zijn. Het geheel blijft fris en opgewekt tot de pauken en de trommels doorkomen en we een naadloze overgang krijgen naar een glorieus instrumentaal stuk waar het Antwerp Symphony Orchestra voor een eerste keer alle registers open mag trekken. Het samenspel van de koper- en houtblazers met de strijkers levert een heerlijk volle klank op die de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen mooi weet te vullen. 

In de aria’s uit ‘Le nozze di Figaro’, ‘Il barbiere di Siviglia’ krijgt Pretty Yende ten volle de gelegenheid om al haar vocaal talent tentoon te spreiden. Haar stem en haar mimiek weten de hoop, de romantiek, het verlangen en ook de tragiek perfect over te brengen. Het spelen met een rollende r zorgt voor de nodige frivoliteit. Zelfs wanneer je het Italiaans niet machtig bent, kan je probleemloos volgen welke emotie er speelt bij het personage dat ze neerzet. Wanneer ze zacht zingt, heb je het idee dat ze fluistert. En toch is ze op dat moment probleemloos verstaanbaar tot op de laatste rij van de Koningin Elisabethzaal. Het vakmanschap dat ze etaleert is ronduit meesterlijk. Ze speelt met de hoge noten alsof het niets is en heeft daarbij de gave om nooit schel te klinken. Zelfs wanneer ze als een volleerde diva haar virtuositeit in de hoogste regionen van het menselijke stembereik laat horen, blijft haar stem een zekere warmte behouden. Het is dan ook evident dat ze zowel letterlijk als figuurlijk ‘Una voce poco fa’ op een hoge noot eindigt. 

Wat absoluut ook bijdraagt aan deze geweldige prestatie, is de muzikale omlijsting die voorzien wordt door het Antwerp Symphony Orchestra en de Italiaanse gastdirigent Lorenzo Passerini. Het heerlijke aan een gala-avond als deze, is dat tijdens de opera-aria’s het orkest nu niet is weggestoken in een orkestbak. Als publiek mag je voor de gelegenheid meekijken in de potten van de sterrenchef. Bij onrust zie je op de scène hoe de kopersectie samenwerkt met de cello’s en contrabassen. De dynamiek van de strijkstokken van de violisten visualiseert de spanning die ook muzikaal wordt opgebouwd. Je ziet de dwarsfluit als een vogeltje de klarinet nafluiten. De muziek van Händel, Rossini, Mozart, Donizetti, Verdi en Puccini komt werkelijk tot  leven om het podium. Tijdens ‘La Traviata’ van Giuseppe Verdi is het genieten van de speelsheid in de zachte opening wanneer de violen pizzicato bespeeld worden. Je ziet hoe Lorenzo Passerini het koper tegenhoudt om daarna het Antwerp Symphony Orchestra  aan te vuren om de power enkele standen op te voeren. 

En dat aanvuren is ook erg zichtbaar.  De Italiaanse gastdirigent Lorenzo Passerini dirigeert heel fysiek. Wanneer er klein moet gespeeld worden, zie je dat in heel zijn lichaamshouding. Wanneer de kracht mag gehoord worden, staat hij als een dompteur zijn leeuwen te temmen.  Lorenzo Passerini is met andere woorden niet alleen verantwoordelijk voor de klank van het Antwerp Symphony Orchestra , hij is ook visueel een meerwaarde voor de toeschouwer. Je hoort niet alleen zijn accenten in de muziek, je ziet ze ook. 

Er ontstaat een perfecte symbiose tussen orkest, dirigent en soliste die maakt dat het publiek in optimale omstandigheden kan genieten van aria’s uit ‘Lucia di Lammermoor’, ‘La Rondine’ en ‘La Traviata’. Het was dan ook te verwachten dat zowel het Antwerp Symphony Orchestra, Lorenzo Passerini en sopraan Pretty Yende een meer dan verdiende, staande ovatie kregen. De toehoorders verlangden duidelijk naar meer en werden op hun wenken bediend. Mimi en Willem Tell kwamen nog voorbij en nog altijd was de honger van de aanwezigen niet gestild. Als kers op de taart kreeg het dan nog ‘I feel pretty’ uit West Side Story voorgeschoteld. Wat is het als sopraan toch handig als Bernstein je van een persoonlijke song heeft voorzien. Het was hoe dan ook een vrolijke afsluiter van een geweldige avond. 

< Sascha Siereveld >