Recensie Killers of the flower moon ★★1/2

Iets minder dan 3 uur en half duurt Killers of the flower moon, de jongste prent van Martin Scorsese waar Eric Roth mee het script voor schreef. Een lange zit is dat dus. Kinepolis voorziet gelukkig na iets meer dan een uur op een gepast moment een korte pauze van tien minuten. Het is pas daarna dat de epische film die zowel karakteristieken van een Western, drama en misdaadfilm in zich heeft, op dreef komt. Want wat duren die eerste vijfenveertig minuten wel heel lang…

Wellicht ligt het aan ons dat wij pas later echt in de film gezogen geraakten, eigen aan een matineevoorstelling terwijl andere toeschouwers naar het einde van het middengedeelte kennelijk de vermoeidheid voelden wegen. Feit is dat het trage verteltempo en de trage redelijk monotone manier van spreken ons in het begin letterlijk in slaap wiegden. Meermaals betrapten we ons erop dat we aan het knikkebollen waren, dat we net een pijnstiller hadden geslikt heeft daar wellicht mee te maken, maar achteraf gezien is het wel opmerkelijk dat we de eerste minuten dus soms met onze ogen dicht luisterden naar de film. Waarom dat speciaal is? Scorsese gaat namelijk op het einde van Killers of the flower moon voor een stijlbreuk (al dan niet door tijdsgebrek) en kiest om de afhandeling van het verhaal te doen via een luisterspel (inclusief bruitage) terwijl we de hoofdacteurs niet meer te zien krijgen.

De lengte van de film is eigenlijk buitenproportioneel voor het tamelijk eenvoudige verhaal uit de Amerikaanse geschiedenis dat de filmmaker opnieuw onder de aandacht brengt. De Osage, lokale inwoners die land bezitten in Oklahoma ontdekken dat er olie in de grond zit. Witten zoals William King Hale (Robert De Niro in alweer een magistrale rol) ruiken geld. Hun plan? Ervoor zorgen dat ze iemand die ze kennen laten trouwen met iemand van de Osage stam. Vervolgens moorden ze de familieleden van de aangetrouwde een voor een uit zodat de bezittingen uiteindelijk in hun handen terecht kunnen komen en dan vooral de headrights over de kostbare grond die de Osage bezitten. Killers of the flower moon toont dus aan hoe pervers het kapitalisme al was in het begin van vorige eeuw.

We schrijven namelijk 1918, net na WO I, wanneer de feiten zich afspelen. Ernest Burkhart (een schitterende Leonardo DiCaprio die steeds explicieter de jongste jaren voor de betere film tekent) is de neef van William. Hij pikt Mollie (Lily Gladstone), een native Amerikaanse, met zijn wagen op en ze trouwen vervolgens. De (wat naïeve?) Ernest wordt de ganse tijd gemanipuleerd door zijn oom die er wel een heel duistere agenda op nahoudt terwijl hij zich naar iedereen toe voordoet als een weldoener. Zo zal ie onder andere een balletschool financieren. Maar met welk geld? Het is gewoon een schurk die niet verlegen is om zo nu en dan de verzekering op te lichten, een moordenaar in te huren, of een bank te laten overvallen. Een man die zelfs dokters kan omkopen. Zo laat ie Ernest zijn vrouw Mollie beetje bij beetje vergiftigen wanneer hij insuline inspuit bij zijn vrouw.

Killers of the flower moon duurt ons te lang, het verteltempo en het spreektempo is ons te traag, en de stijlbreuk naar het einde toe voelt als een goedkope oplossing aan om snel het verhaal af te ronden. Een prijs als beste film zien we deze Scorsese-prent niet meteen in de wacht slepen. DiCaprio én De Niro tippen we dan weer wel voor de beste acteerprestaties van het afgelopen jaar.

< Bert Hertogs >