Recensie The time traveller’s wife ★★★★

Tijdreizen is duidelijk in als thema voor musicals. Want na Back to the future the musical dat aan haar derde seizoen is begonnen in Londen, ging onder grote mediabelangstelling The time traveller’s wife in première. Niemand minder dan Joss Stone en Dave Stewart, die laatste ken je van Eurythmics, schreven de liedteksten en muziek voor deze gloednieuwe musical die zowel de romantische kaart, de komische, de sci-fi als de goochelkaart trekt. Plots verdwijnen en verschijnen, is dan ook het steeds terugkomende tafereel.

In The time traveller’s wife blijkt Henry (David Hunter) namelijk genetisch in staat om door de tijd te reizen. Dat doet ie echter niet vrijwillig. Het gebeurt gewoon en hij weet dan ook niet hoe lang het duurt eer ie terug is, laat staan welke leeftijd hij dan zal hebben. Het maakt een relatie met hem hebben geen makkie zo zal Clare (Joanna Woodward) al snel vaststellen. Wachten op hem hoort er gewoon bij. Probleem is dat ie nooit iets mee kan nemen uit een andere tijd. Dus komt ie altijd naakt aan. Gelukkig voor hem draagt ie geen bril. De twee leren elkaar voor het eerst kennen in de bib wanneer zij 23 is.

Hij breekt een aantal keer de regels. Zo mag ie Clare eigenlijk niet vertellen dat haar moeder (Alexandra Doar) zal sterven aan kanker. Wat ie wel doet. Zelf heeft ie op zesjarige leeftijd namelijk zijn moeder (Sorelle Marsh) verloren. Ze was een operazangeres die onder andere La Traviata zong. Zijn vader was violist (Irfan Damani) maar is na haar dood gestopt met leven en heeft zich in rouw gewenteld door wat thuis te blijven zitten. Wanneer zijn zoon hem vertelt (‘I see her’, muzikaal begeleid door een viool die je niet onberoerd laat) dat hij zijn moeder nog ziet wanneer ie terug in het verleden reist, geeft hem dat weer hoop.

Tussen hoop en wanhoop meandert The time traveller’s wife niet zelden. Wanneer Clare zwanger wil worden heeft ze de ene miskraam na de andere omdat het embryo ook dezelfde genetische eigenschap als Henry heeft en dus plots uit zijn omgeving verdwijnt. Maar ook wanneer Henry haar vertelt dat ie niet lang meer te leven heeft, beleeft ze een wel erg dubbele nieuwjaar. Iedereen rondom haar is aan het feesten terwijl de rouw zich aankondigt bij haar.

Hij mag dan wel door de tijd kunnen reizen, zijn eigen lot kan en mag ie namelijk niet veranderen. Het is dan ook, dat het Clare al begint te dagen. Ze ontmoet immers nooit Henry als vijftiger of zelfs tachtiger.  Uiteindelijk zal ze toch zwanger geraken wanneer een adolescente versie van Henry haar zwanger maakt. Alba zal het meisje heten, prachtig neergezet door Lily Hanna die ook de rol van de jonge Clare voor haar rekening neemt. Heerlijk is haar samenzang met Woodward. Wat een kwaliteit leveren beiden in het Apollo Theater af! Maar ook is het bijzonder fris om de jonge Clare onbezonnen statements te horen maken recht voor de raap die niet altijd zullen stroken met welke wending haar leven later zal krijgen.

Wat de voorstelling, die soms wat te veel aanvoelt als een aaneenrijging van sprongen in de tijd (die dan ook geduid moeten worden aan de kijker door mee te geven in welk jaar we aanbeland zijn en wat de leeftijden zijn van Clare en Henry), zo boeiend maakt is de emotionele lijn, onder andere in ‘Journeyman’ en ‘This time’ waarbij Henry’s personage en vervolgens dat van Clare van een degelijke en geloofwaardige psychologische laag voorzien worden. Allebei vechten ze met wie ze zijn, de mogelijkheden en de beperkingen die hun leven hen biedt. Spelen met tijd, hoewel The time traveller’s wife naar het einde toe stelt dat tijd niets is, maakt ook deze musical zo leuk. Het zorgt alleszins voor dialogen die verfrissend/komisch in de oren klinken zoals ‘Will you marry me? – I think I already have.’ of dan weer bijzonder romantisch aanvoelen zoals ‘You are so much more to me than time’.

Met een draaiend podium, stijlvolle projecties die het resultaat lijken van waterverf (met een gigantische stijlbreuk weliswaar aan het begin van het tweede deel dat met zwart wit video, gebroken glas, bomen en wind geprojecteerd bijzonder modern oogt terwijl de rest van de musical behoorlijk tijdloos overkomt of net dankzij decors, props, kledij en haarstijl duidelijk refereert naar de tijd (de jaren ’80, ’90 of later) waarin we ons bevinden. Doe bovenop de lekker in het oor liggende songs die naar ons gevoel eerder het universum van Stone oproepen dan dat van Stewart, en steeds de juiste snaar weten te raken, het uitstekende spel en de zang skills van de cast met daarbovenop een behoorlijke dosis hocus pocus, en je kan stellen dat The time traveller’s wife absoluut een van de meest opwindende nieuwe Britse musicals in Londen sinds jaren is.

Zeker, een wachtende vrouw op een man, dat klinkt anno 2023 voor sommigen nog romantisch, anderen, vooral de wokers huiveren misschien bij dat soort sprookjesverhaal. The time traveller’s wife countert zulke bedenkingen met onder andere één song voor Clare: ‘I’m in control’. Zij is het die beslist of ze nog in en relatie met Henry wil zijn of niet. Wanneer hij alweer de regels verbreekt en een winnend lotje voor de loterij koopt, betekent dat ze kunnen verhuizen en haar artistieke carrière een boost krijgt. Maar zij blijft er nuchter onder. Die centen maken veel goed, maar niet alles…

< Bert Hertogs >

De songlijst:

Eerste deel:

1. Proloog
2. Masterpiece
3. Wait for me
4. One day
5. Damn fool love
6. I see her
7. Who are we

Tweede deel:

1. Entr’Acte
2. Journeyman
3. This time
4. A woman’s intuition
5. I’m in control
6. Make it new
7. On and on
8. Love wins the day (finale)