Recensie A Christmas Carol ★★★1/2

Nu de dagen terug beginnen te korten, en het einde van het jaar met rasse schreden nadert, voelt naar A christmas carol als podiumjournalist gaan als een warm dekentje aan. In een tijd waar niks nog zeker is, zijn er links en rechts toch nog zaken waar je je blijkbaar aan kan vasthouden. Het nog steeds actuele verhaal van Charles Dickens uit 1843 is daar een van. Wij trokken naar een try-out van deze goednieuwe musical van Deep Bridge in een tot de nok gevulde Antwerpse Stadsschouwburg en stelden vast dat ie tijdloos én onverwoestbaar is.

Er gaat geen voorstelling in een be.at venue voorbij die we reviewen of we droppen de naam van Jan Van Esbroeck. Tradities dienen in ere te worden gehouden, en dus zullen we daar ook deze keer niet van afwijken. Was het niet dat we deze keer (toegegeven, het is een zeldzaamheid) een pluim durven geven aan nonkel Jan. Blijkt namelijk dat de bovenste rijen van de parterre vernieuwd zijn en daar nieuwe zetels werden aangebracht. Bij het volgende seizoen volgt de rest. De nieuwe zetels bieden meer beenruimte terwijl de capaciteit van de zaal dezelfde blijft. Een win-win situatie dus.   

Eindelijk, na zoveel jaar zagen en klagen, werden onze gebeden verhoord. Want wie onze website meermaals las, weet dat wij (en we zijn lang niet de enigen) al jaren een probleem maken over de beperkte beenruimte in deze theaterzaal. In die mate zelfs, dat toen we nog student waren aan de balie bij Erna, het laatst overgebleven monument uit de Antwerpse podiumsector trouwens wat volgens ons de reis echt waard is, vroegen welke hoekzetel er nog vrij was zodat we onze lange benen in de richting van de trappen konden steken.

In A Christmas Carol van Deep Bridge, dat Dickens’ verhaal getrouw vertelt via verschillende hoofdstukken, ontwaar je de hand van Stany Crets die het script voor zijn rekening nam. Vooral dan in hoe ie het donkere wat moraliserende verhaal dat gaat over de hebzuchtige bankier en wisselaar Scrooge (Lucas Van Den Eynde) die als mens tijdens een nacht verandert en leert dat ie zelf gelukkiger zal worden wanneer ie zijn rijkdom met anderen deelt, voorziet van wat luchtigheid en theatraliteit.

Dat doet ie door het olijke kwartet Jacob Marley (Sébastien De Smet), de Geest van het Verleden (Steve De Schepper), de Geest van het Heden (Jervin Weckx) en de Geest van de Toekomst (Isabelle Heremans) op de toeschouwer los te laten. Het viertal kruipt letterlijk in een rol. Marley bijvoorbeeld is daarbij op zoek naar een ketting. Het levert een hilarische scène op wanneer Sébastien De Smet de homie in hem helemaal los laat en hiphop-gewijs aan de ketting wil.

Het is Marley die Scrooge vertelt hoe het met hem is gegaan en Ebenezer wil behoeden van hetzelfde trieste lot. De drie geesten zullen hem bezoeken en een blik werpen op het verleden, het heden en de toekomst zodat ie daaruit kan leren. De Schepper mag daarbij via het medium film communiceren, Weckx mag in het overheerlijke nummer ‘Déjà-vu’ zijn entree maken op de showtrap van een cabaret en Heremans gaat voor de gevoelige indie song achter een vintage microstatief.

Aan taalhumor ook geen gebrek in deze musical. Heremans horen we onder andere zeggen: ‘Dat zal ik (de toekomst n.v.d.r.) uitwijzen.’ Door van het viertal een soort van hanggeesten te maken, kan de Cretsman all the way gaan en straattaal integreren zoals ‘Gasten/geesten.’ Ook met het Gents wordt er gelachen, op 16 december gaat de musical namelijk in Capitole in Gent in première; de bedelaars die op bezoek gaan bij Scrooge vragen namelijk om een ‘Hulle hift’.

Straf vinden we de decors die aan de ene kant de minimal-kaart trekken waar wij zo van houden, met voornamelijk zwart, grijstinten en wit als kleuren en een uitgepuurde esthetiek oproepen (gloeiende lantaarntjes die een diagonale lijn vormen bijvoorbeeld) maar ook lekker contrasteren met het universum dat de geesten oproepen (denken we maar aan de weelderige scène met de dansende kerstballen).  

Zeker, Lucas Van den Eynde is niet de beste musicalstem die er rondloopt in Vlaanderen. Maar hij speelt wel een bijzonder overtuigende Scrooge die van nors/ontkennend (‘Onzin, onzin!’) overgaat naar wanhoop om uiteindelijk toch een lichtpuntje te zien. Door zijn gedrag te veranderen kan ie namelijk zijn lot in eigen handen houden. Dat Lukas’ zang bij momenten bijzonder breekbaar klinkt, past weliswaar bij de Scrooge die hij neerzet, de change die het (na verloop van tijd twijfelende en uiteindelijk overtuigde) personage doorgaat. De mooiste samenzang in A Christmas Carol tekenen we op in het hoofdstuk van de Geest van het heden wanneer we Tiny Tim (loepzuiver gezongen door Matthijs Vochten) met het gezin horen zingen. Van Cauwenberghe, die vocaal de zwaktste schakel blijkt in deze musical, zwijgt dan wijselijk na een tijdje wat het lied en vooral Vochtens prestatie alle eer aandoet.

Van den Eynde eert in A Christmas Carol ook even zijn Het Eiland-collega Wim Opbrouck door zijn quote ‘Zever, gezever’ terug leven in te blazen. En muzikaal refereert de show, die muzikaal vooral de kaart van de smartlap trekt, waardoor de songs helaas niet onder de huid kruipen, onder andere naar ‘No woman, no cry’, ‘Ghostbusters’ en - hoe kan het ook anders? – ‘Formidabele Kerstmis’.

A christmas carol van Deep Bridge: da’s showbizz op niveau kortom.

< Bert Hertogs >

De cast:

Ebenezer Scrooge - Lucas Van den Eynde

Jacob Marley - Sébastien De Smet

Geest van het Verleden -Steve De Schepper

Geest van het Heden - Jervin Weckx

Geest van de Toekomst - Isabelle Heremans

Bob Cratchit - Hans Van Cauwenberghe

Tiny Tim - Matthijs Vochten