Recensie The Ballad of Songbirds & Snakes ★★★

‘Dees overleef ik niet.’ Het zijn de woorden van ons buurmeisje in de 4DX-zaal van Kinepolis Antwerpen nog voor de Amerikaanse dystopische actiefilm The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes in een regie van Francis Lawrence begint. Net daarvoor heeft deze bioscoopervaring alvast een groot deel van haar troeven uitgespeeld tijdens en heftige trailer van Aquaman. Qua special effects valt The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes wat licht uit. Eerst en vooral is er geen 3D-versie te zien, wat de pret behoorlijk drukt. Daarnaast zijn er lange passages waar er nauwelijks wat gebeurt, op de wind die sporadisch door de zaal blaast en wat gespetter na.

Met een duurtijd van ruim 2,5 uur is The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes dat de vijfde film is uit The Hunger Games serie en een prequel op de prent uit 2012 wat aan de lange kant. De film bestaat uit drie delen. Na het tweede hoofdstuk zijn de eigenlijke Hunger Games voorbij en lijkt het er op dat die gewoon opnieuw start.

Dr. Gaul (Viola Davis) stelt met lede ogen vast dat de kijkcijfers van The Hunger Games waar inwoners uit verschillende districten in de arena worden gedropt in een spel op leven en dood, kelderen. In plaats van een Plinth prijs in de wacht te slepen, wordt Coriolanus (Tom Blyth) samen met zijn 23 collega studenten van de Capitol Academy nog een laatste keer getest. Ze zullen allemaal mentor worden van een van de kandidaten. Ze hebben er dus allemaal baat bij dat ze winnen. Dankzij zijn nicht Tigris (Hunter Schafer, gekend van Euphoria) die hij vertrouwt, leert ie dat je het spel niet alleen kan winnen door gewoon de beste te zijn. Het is ook van belang om de publieke opinie voor je te winnen.

Coriolanus zal dan ook Lucy Gray Baird (Rachel Zegler) opwachten aan het treinstation wanneer zij er arriveert. Sterker nog, hij laat zich opsluiten met haar en enkele andere kandidaten in de vrachtwagen die hen dropt in een kooi van de plaatselijke dierentuin waar de toeschouwers hen kunnen zien. Het is dan dat host Lucky Flickerman (Jason Schwartzman) het meisje opmerkt dat al toen ze toegewezen werd aan Coriolanus danig opviel door een bijzonder doorleefd ‘Nothing you can take for me’ te zingen.

De twee stellen vast dat een jong meisje dat hen bezoekt, hen als hun gelijke ziet. Net die vaststelling zal ie gebruiken om Dr. Gaul ervan te overtuigen om meer de menselijke kaart te trekken en het concept van The Hunger Games aan te passen zodat de kijkers thuis connecteren met een van de deelnemers, en geld overmaken, zodat een mentor daarmee aan de slag kan. Lucy vraagt haar mentor om eten mee te brengen omdat ze dat al dagen niet gekregen hebben.

Maar Snows eigen financiële situatie is penibel. Hij moet en zal die prijs winnen. Een uithuiszetting dreigt immers omdat ie na het overlijden van zijn vader de kostwinnaar moet zijn voor zijn grootmoeder (Fionnula Flanagan) en zijn nichtje. Zijn toekomst, dat van zijn grootmoeder en zijn nichtje, maar bovenal dat van Lucy hangt dus af van de uitkomst van The Hunger Games.

Klein probleempje echter: het ziet er namelijk niet naar uit dat Dr. Gaul en de decaan van de Academy (Peter Dinklage) willen dat er deze editie een winnaar uit de bus komt. Dus helpt Coriolanus het lot een handje en speelt ie eigenlijk vals, door Lucy rattenvergif in een poederdoosje mee te geven naar de arena die een uitvergroting vormt van de maatschappij in het algemeen waar de survival of the fittest regeert. Alles draait dan ook om vertrouwen vs. wantrouwen, eigenbelang vs. groepsbelang, vluchten, overleven of de touwtjes van je leven in handen nemen, en het al dan niet opgeven van je morele waarden om dat te bereiken wat je wil.

Uiteraard wordt het bedrog ontdekt, en zal Coriolanus daarvoor gestraft worden. Vraag is of ie zich dan terug kan opwerken, aanzien kan krijgen en hoe ie zijn eigen professionele ambities om zich naar de top te werken al dan niet weet te laten stroken met zijn privéleven. In het derde hoofdstuk legt The Ballad of Songbirds & Snakes namelijk beetje bij beetje Coriolanus’ veranderende mindset bloot. Vraag is of die te rijmen valt met verliefdheid, want dat werd ie tijdens The Hunger Games op Lucy. De gevoelens bleken wederzijds.

Dat brengt ons naadloos bij Rachel Zegler die onmiskenbaar dé sterkhoudster is van The Ballad of Songbirds & Snakes, zowel qua acteer skills als qua zang trouwens. Songs als ‘The Hanging Tree’, ‘Nothing You Can Take From Me’, ‘The Ballad of Lucy Gray Baird’, ‘The Old Therebefore /Singing at Snakes’, ‘Lucy Gray’ en ‘Pure As The Driven Snow’ zingt ze zo doorleefd, dat ze moeiteloos onder de huid kruipen en je begaan bent met het lot dat Lucy te wachten staat terwijl de rest van de film ons tamelijk koud liet.

< Bert Hertogs >