Recensie Wish ★★

Wish, de 62ste animatiefilm van Disney, verzuipt in de easter eggs en referenties naar vorige films. In die mate dat wanneer je daarnaar begint te zoeken, het klassieke, flinterdunne en wat voorspelbare verhaal naar de achtergrond verdwijnt. Langs alle kanten voel je ook dat het de intentie was van Disney om terug te keren naar een traditionele prent in 2D maar ze tijdens het ontwikkelingsproces uiteindelijk toch de kaart zijn gaan trekken van de computergeanimeerde film. Dat het eindresultaat dan ook wat tussen twee stoelen valt, hoeft niet te verbazen.

Met Wish keert Disney terug naar de traditionele schurk. Hier is het de witte middle aged man die de slechterik van dienst mag spelen, namelijk koning Magnifico (Chris Pine). Die vraagt al zijn inwoners van Rosas hun wens aan hem te bezorgen van zodra ze 18 zijn. Hij zal er goed voor zorgen. Sterker nog, hij laat elke maand tijdens een heuse wensceremonie één wens uitkomen.

Magnifico is een tovenaar, getrouwd met koningin Amaya (Angelique Cabral). Asha (Ariana DeBose) is zeventien en stelt zich kandidaat als leerling-tovenaar bij hem. Maar ze wordt afgewezen door Magnifico. Het meisje zal ook ontdekken dat de koning sommige wensen gewoon nooit zal in vervulling laten gaan. Al wat zijn macht in gevaar zou kunnen brengen, zal ie niet inwilligen. Dus houdt ie het bij banale, niet zelden materialistische wensen.

Op de eerstvolgende wensceremonie hoopt Asha’s grootvader Sabino (Victor Garber) die 100 is, dat zijn droom in vervulling zal gaan. Ijdele hoop is dat, want zijn wens om mensen te inspireren (Sabino staat eigenlijk voor eeuweling Disney zelf) ziet de tovenaar als iets bedreigends. Wanneer Asha een ster smeekt om verandering (Wish upon a star), daalt Star neer. Die zorgt er onder andere voor dat de dieren kunnen praten en dus ook haar geitje Valentino (Alan Tudyk). Samen willen ze alle wensen bevrijden en ervoor zorgen dat de inwoners die terug krijgen. De moraal van het verhaal is dat je niet mag afhangen van een ander om je dromen in vervulling te laten gaan. Het is dus een zeer emancipatorische, ja zelfs feministische film geworden die draait om empowering. Geluk, je dromen nagaan doe je best zelf, luidt het in Wish.

Magnifico verwijst onder andere naar die allereerste avondvullende animatieprent van Disney: Sneeuwwitje. Hij zal onder andere ‘Spiegeltje, spiegeltje aan de wand’ zeggen. 7 vrienden heeft Asha, één daarvan niest op een koekje in het begin van Wish, dat een ander dan weer opeet. Uiteraard kan je daar een verwijzing naar Sneezy in zien. En ook de andere vrienden lijken grotendeels geïnspireerd op de 7 Dwergen. Een pratende boom verwijst dan weer ontegensprekelijk naar Pocahontas, het feit dat we een leerling-tovenaar (Asha) zien naar Fantasia, en verder linkt een roos naar Belle en het Beest (net als de surrealistische kippenscène met een geit als dirigent), zien we een sterrenhemelscène die doet denken aan The Lion King, en wordt een hert bij naam genoemd: Bambi. Andere visuele of gesproken verwijzingen zijn er onder andere naar Peter Pan, Mary Poppins, Jungle Book, Pinokkio (‘When You Wish Upon a Star’, tevens het lijflied van Disney dat we op het einde na de aftiteling horen op mandoline door Sabino) en Frozen (‘I love crazy’ uit ‘Love is an open door’).

We trappen een open deur in als we stellen dat we wensten dat Wish boven het middelmatige zou uit stijgen. Maar die wens kwam niet in vervulling. De Disneyfans moeten het vooral hebben van die vele easter eggs en referenties want daar blijft het dan ook voornamelijk bij. In de soundtrack steekt ook geen enkel nummer er helemaal uit. Ja, we kunnen stellen dat de prent in zijn geheel wat plat is, wat banaal, inwisselbaar, voorspelbaar en het er soms danig aan wat Disney magie ontbreekt.

< Bert Hertogs >