Recensie Maestro ★★★

Maestro, de jongste film ban Bradley Cooper gaat niet zo zeer over het leven en werk van Leonard Bernstein. Centraal staat eigenlijk zijn vrouw Felicia Montealegre (fenomenaal neergezet door Carey Mulligan) en hoe zij aan zijn zijde bleef en vice versa hoewel de pianist/dirigent/componist biseksueel was. In Bernsteins tijd was daar nog een groot taboe over. In die mate zelfs dat Felicia hem vraagt om hun dochter Jamie niet van streek te maken. Ze heeft namelijk geruchten opgevangen die Bernstein (Bradley Cooper) uiteindelijk zal afdoen als larie, ingegeven door jaloezie.

Dé sterkste scène uit Maestro? Dat is ongetwijfeld die wanneer Felicia oog in oog komt te staan met Tommy Cothran (Gideon Glick), een muzikant en tevens muziekdirecteur van een klassiek radiostation uit San Francisco die hij in 1971 leerde kennen. Het is dan dat Cooper kiest om de proloog uit West Side Story te laten horen waarin de film de tegenstelling, de confrontatie tussen de Sharks en de Jets meteen plaatst. Hier wil Maestro de confrontatie tonen tussen twee mensen van twee verschillende genders die van dezelfde man houden. Felicia blijft namelijk van haar man houden om wie hij is, ook al heeft ze het er knap moeilijk mee als ze naast hem zit in een schouwburg en hij het handje vasthoudt van een man. Later zal ze beseffen dat er in Bernstein geen haat zit, reden ook waarom ze van hem blijft houden.

Maestro start in 1987 wanneer Bernstein 70 is en hij voor de camera’s thuis even op de piano speelt en vervolgens geïnterviewd wordt. ‘Kunst hoeft geen antwoorden te bieden op vragen maar net vragen uitlokken. De spanning tussen de tegenstrijdige antwoorden, daarin zit de essentiële betekenis’ stelt ie. Vervolgens zien we hoe ie op zijn 25ste in 1943 als assistent dirigent de kans van zijn leven krijgt om de New York Philharmonic te dirigeren wanneer Bruno Walter ziek blijkt. Het wordt een gigantisch succes, ook al heeft ie niet kunnen repeteren met het orkest. Op een feestje leert ie de opkomende actrice Felicia Montealegre kennen waar hij drie kinderen mee zal krijgen: Jamie (Maya Hawke), Alexander (Sam Nivola) en Nina (Alexa Swinton) waar dit biografische drama ook aan opgedragen wordt.

Maestro toont ook hoe lastig het was om te kiezen voor Bernstein. Muziek schrijven voor musicals was in die tijd niet zonder risico. Je riskeerde namelijk om door het klassieke wereldje afgeschreven te worden als te commercieel. In een scène zien we zijn verhaal overgaan in een musicalscène met Felicia, dromerig, romantisch, fantasierijk. Maar vooral: hij toont aan dat er veel mensen tussen de twee staan, zowel privé als professioneel.

In de jaren ’50 componeert ie West Side Story met liedteksten van Stephen Sondheim. In 1973 trekt zijn vrouw verrassend, omdat het dan niet goed zit tussen de twee, naar een overweldigende uitvoering van Mahlers Resurrection Symphony onder de muzikale leiding van Bernstein in de Ely kathedraal in Engeland. De twee zoenen elkaar passioneel achteraf. Ze blijft al die tijd opkijken naar haar man.

Maar enkele jaren later slaat het noodlot toe. Felicia blijkt borstkanker te hebben. Een van haar borsten moet geamputeerd worden zodat de kankercellen lokaal alvast verwijderd kunnen worden. Tijdens die operatie zal er meteen ook een biopsie gedaan worden van de longen, om te checken of daar schade is. Bernstein krijgt dan een telefoontje. Hij moet kiezen om een professioneel project door te laten gaan of te kiezen voor zijn vrouw. Voor ze haar diagnose kreeg, had ze getekend om over enkele maanden een rol te spelen. De repetities zouden snel volgen. Of hoe de work-life balance altijd al voor uitdagingen zorgde.

Naast de ijzersterke acteerprestatie van Carey Mulligan, is de soundtrack en het geluid een absolute troef van Maestro en vormt die samen met het vierkante beeldformaat (eerst in zwart wit, daarna in kleur), in combinatie met decors, props en kledij absoluut een van de redenen om deze prent in de bioscoop te zien, hoewel hij vanaf 20 december ook op Netflix zal verschijnen. Je ruikt bijna de sigarettenrook ook door het scherm.

Toch moet gezegd dat het bij momenten een drukke babbelfilm is. Dat in combinatie met de montage en storytelling zorgt er soms voor dat we niet meer helemaal mee waren. Verder kan je je ook de vraag stellen of dit verhaal niet gebalder kon verteld worden. In plaats van er twee uur over te doen, kon ie wat ons betreft ook afklokken op 100 minuten. Het neemt niet weg dat we Maestro tippen als een van de mogelijke kandidaten voor het aankomende film awardseizoen. Hou die technische nominaties én die voor beste vrouwelijke hoofdrol alvast in de gaten!

< Bert Hertogs >