Recensie Vogelvlucht ★★1/2

Met Vogelvlucht presenteert Illumination haar jongste animatiefilm in de bios. Het feit dat enkel de Vlaamse versie te zien is bij ons, doet al vermoeden dat er vooral op de kinderen en hun ouders gemikt wordt en in mindere mate op andere doelgroepen die het filmgenre wel genegen zouden zijn. Punt is dat Vogelvlucht gewoon te klassiek is qua story telling en nauwelijks grappig of spannend is wegens behoorlijk voorspelbaar. Het is daarnaast uiteraard ook geen cadeau voor deze prent om na Mooned, een buitenaards sterke kortfilm met Minions, te komen die Vogelvlucht vooraf gaat.

In Mooned landt er een Minion op de maan nadat Vector, een schurk er ook is gearriveerd buiten zijn wil. De man zal al zijn hi-tech tools proberen te gebruiken, inclusief een oude achtergelaten maanlander en -auto om terug te kunnen keren naar de aarde. Zichzelf als een katapult via twee rotsen terug laten vliegen, zijn ruimtepak tot een ballon opblazen, met raketten onder die maanlander zich terug de ruimte in schieten … je kan het niet zo gek bedenken of we zien het ‘m allemaal proberen in deze bij momenten bijzonder hilarische kortfilm. En dat terwijl de Minions hem ter hulp willen schieten maar hij blind blijkt voor die uitgestoken hand om samen te werken. Doordat ie het helemaal op zijn eentje wil zien te redden, dwarsboomt ie ook de Minions die net als hij uiteindelijk niet op aarde zullen aankomen, maar op mars… Hoe dat verder afloopt, ontdek je voor Vogelvlucht van start gaat.

Die prent die Benjamin Renner regisseerde en in het Engels ‘Migration’ heet, gaat over Mack (Jelle De Beule), een eend. Die kweekt zijn kinderen, zijn zoon Dax (Flynn De Beule) en dochter Gwen (Minnie De Soete), angst aan door te vertellen wat er kan gebeuren als ze hun nest, de vijver waar ie al jaar en dag net als zijn oom Dan (Jan De Smet) woont, zouden verlaten.

Mack is hun woonst aan het renoveren, een boomstam waar ze in overwinteren door de gaten en kieren alvast met modder te vullen. Maar wanneer er eenden op hun vijver landen die naar Jamaica trekken, is er geen houden meer aan zijn kinderen en vrouw Pam (Siska Schoeters) aan. Zij willen niet weten van de gevaren en - wat achteraf zou blijken - de vooroordelen die Mack heeft om ter plaatse te blijven. Ze willen avontuur en meer gezien hebben in hun leven dan enkel die vijver.

Uiteindelijk trekken de vier en de oom erop uit om al snel in verschrikkelijk slecht weer (onweer) te moeten schuilen onder een houten ponton. Een reiger krijgt hen in de gaten en dringt aan om in het huis van haar en haar oude man te komen schuilen. Mack heeft zijn kinderen altijd meegegeven dat reigers eenden eten (wat ook het geval is, in sommige gevallen eten ze eendenkuikens, en hier zou dus Gwen het grootste risico kunnen vormen).

Andere mogelijke gevaren die het eendengezin meemaakt in Vogelvlucht zijn Macks slecht oriëntatievermogen, Dax eerste kalverliefde, letterlijk en figuurlijk vleugellam gemaakt worden, de wolkenkrabbers van NY waar ze tegen zouden kunnen vliegen omdat ze niet weten wat glas is, het drukke stadsverkeer, een duivenbende geleid door Chump (Isabelle Van Hecke) die een massa duiven op het belegd broodje van een van de eenden laat storten, en een chef-kok die de eenden wil vangen net als een heleboel andere soortgenoten die aan yoga doen en zich volproppen in een zwemparadijs, om ze uiteindelijk te kunnen serveren ‘à l’orange’ in zijn toprestaurant.

De moraal van Vogelvlucht is dat onbekend onbemind is, je dingen moet durven ondernemen in het leven, het avontuur niet mag schuwen en vooral angst een slechte raadgever is. Het grappigste van al van deze film? De Minions die met een kazoo en een rammelend speelgoedgitaartje het intromuziekje van ‘Universal Pictures’ brengen voor die start. Beter dan dat wordt het niet.

< Bert Hertogs >