Recensie Wonka ★★1/2

Een licht teleurstellende familiefilm net voor Kerstmis. Dat is Wonka van regisseur Paul King die Roald Dahls universum van Sjakie en de Chocoladefabriek oproept, het is te zeggen, hoe de magiër/chocolatier Willy Wonka met zijn magische chocolade alle concurrentie het nakijken liet. Maar om die plek te verdienen en in de harten gesloten te worden van de Londenaars, moest ie wel hard knokken.

Zeven jaar heeft Willy Wonka erover gedaan om een wereldreis te maken en de beste ingrediënten te vinden die zijn chocolade hemels kunnen maken. Daarbij heeft ie echter ook enkele cacaobonen meegenomen die Lofty (Hugh Grant), een Oompa Loompa moest bewaken. Gevolg is dat Willy sindsdien achtervolgd wordt door het oranje mannetje met groen haar omdat die 1.000 maal datgene wat hem afgenomen is terugvraagt zodat ie daarna zijn soortgenoten terug onder ogen kan zien.

Willy wil in Londen een chocoladewinkel beginnen in het prestigieuze Galleries Gourmet. Maar daarvoor heeft ie het geld niet. Zijn laatste stuiver is ie verloren in de riool. Onderdak zal ie krijgen bij mevrouw Scrubbit (Olivia Colman). Maar hij luistert daarbij niet naar Noodle (Calah Lane) die hem zegt de kleine lettertjes van het contract te lezen voor ie tekent. Dat Wonka daar nogal snel over gaat, heeft te maken met het feit dat ie gewoon niet kan lezen. Hij denkt dat ie haar een stuiver verschuldigd is de volgende dag, en is er zeker van dat ie in geen tijd door zijn innovatieve chocola (waar je bijvoorbeeld van kan zweven) te verkopen in de Galleries het veelvoudige zal verdienen.

Maar dat is dan wel zonder de het chocoladekartel gerekend van Arthur Slugworth, Gerald Prodnose en Felix Fickelgruber, drie gevestigde chocolatiers die uiteraard geen extra concurrent dulden. Zij lengen hun chocola aan en bieden het pure spul aan enkele religieuze verslaafden zoals eerwaarde Julius (Rowan Atkinson) en het hoofd van de politie (Keegan-Michael Key) aan. Wat hen vooral zorgen baart, is dat Wonka’s chocola beter is dan die van hen maar niet alleen dat. Wonka wil de exclusieve lekkernij voor iedereen beschikbaar maken. En niet alleen voor de rijke happy few.

Wonka’s plan wordt daarom dan ook stevig gedwarsboomd. In het Londen waarin hij leeft, gelden er bijvoorbeeld boetes voor dagdromen en de chocola die hij aan de man wil brengen wordt gewoon in beslag genomen net als de opbrengst van een dagje verkoop. Wonka kan dan ook niet anders dan clandestien zijn creaties aan de man brengen terwijl de politie achter hem aanzit en zijn schuld omdat ie de kleine lettertjes niet las, duizenden stuivers (door de van de pot gerukte extra’s die hem aangerekend werden), nog moet zien te betalen ook als ie terug een vrij man wil zijn.

Dat ie er uiteindelijk toch in slaagt, hoeft niet te verbazen. Anders zou er immers nooit een chocoladefabriek ontstaan zijn en zou Sjakie en de chocoladefabriek niet het vervolg kunnen zijn, toch? Wellicht daarom ook - omdat je al ver van tevoren de uitkomst van deze film kan voorspellen – kruipt die niet onder de huid en voelt die eerder als een dertien in een dozijn-familiefilm aan dan een klassieker in spe.

Dat in combinatie met de tamelijk trage en slepende storytelling (de man die links naast ons zat checkte minstens vijf keer zijn smartphone tijdens Wonka) en het feit dat geen enkele song uit deze musicalfilm ons wist omver te blazen of te raken, maakt dat we licht teleurgesteld de cinemazaal verlieten. Dat staat dan nog los van de 4DX-ervaring waar we voor kozen. Dat we niet de geur van chocola roken, maar de standaard bloemengeur kregen, vonden we tenslotte ook best jammer.  

< Bert Hertogs >