Recensie Winter break ★★1/2

3 nominaties heeft Winter break weten scoren voor de komende Golden Globes. De prent die in het VK uitgebracht werd onder naam The Holdovers is er genomineerd als beste film in de categorie musical/comedy, beste acteur (Paul Giamatti) en beste vrouwelijke bijrol (Da‘Vine Joy Randolph). Hoewel de acteerprestaties verdienstelijk zijn, zien we de film niet meteen een award in de wacht slepen. De prent die Alexander Payne regisseerde lijkt namelijk wel in de vorige eeuw gemaakt te zijn. Met dat verschil dat ze hem toen nooit twee uur en dertien minuten zouden laten duren. Er mocht wat ons betreft dus makkelijk een half uur geschrapt worden.

De story telling van Winter break is namelijk behoorlijk traag, de humor beperkt, en het is vooral de tragedie die de bovenhand haalt in deze kerstfilm die draait om drie eenzame mensen die tegen hun wil samen de kerstvakantie moeten zien door te brengen.

Het is december 1970 wanneer het Barton Academy internaat de deuren sluit voor de schoolvakantie. Maar net zoals elk jaar zijn er studenten die niet naar huis kunnen gaan en dus (tegen hun zin) op de campus moeten blijven omdat hun ouders hen niet kunnen oppikken, omdat hun ouders niet bereikbaar zijn enz. Met 5 zijn ze deze keer, waaronder Angus Tully (Dominic Sessa). Die heeft al op verschillende scholen gezeten, en dit lijkt wel zijn laatste kans. Verspilt hij die, dan zal ie naar de militaire school moeten. Tully wil naar Boston, naar zijn biologische vader. Zijn moeder is namelijk met zijn stiefvader op huwelijksreis.

Mary Lamb (Da‘Vine Joy Randolph) is ook eenzaam. Zij heeft net haar zoon, een alumni van Barton Academy verloren die als soldaat opgeroepen was om te gaan vechten in de Vietnamoorlog. De vrouw die de keuken van het schoolrestaurant runt, is dus in rouw. En dan heb je nog de chagrijnige leerkracht Paul Hunham (Paul Giamatti) die in het internaat inwoont, geen vrouw en kinderen heeft, en nog les heeft gegeven aan de huidige directeur van het internaat. Hoewel het dit jaar niet zijn beurt zou zijn om babysitter van dienst te spelen, heeft zijn directeur die hem niet mag, hem die opdracht wel gegeven. Diegene die het wel moest doen, is er met een smoes van onderuit kunnen muizen. Hunham slaagt erin om na enkele dagen zowat alle overblijvers naar huis te krijgen wanneer er een helikopter plots landt om Teddy Kountze, een pester op te pikken waar Tully mee in de clinch ging.

De enige wiens ouders Hunham niet kan bereiken, is Tully. En zo zitten de drie gevangen in hun lot om de kerstperiode tegen hun zin met elkaar door te brengen. Het knettert daarbij stevig omdat de karakters van de bijzonder strenge Hunham die discipline predikt en de interesses van Tully danig met elkaar botsen. Dé sterkte van Winter break is dat je het trio als individuen toch naar elkaar ziet groeien, er een weliswaar wat gemaakte gezellige winterse surrogaat familiesfeer ontstaat, Hunham uiteindelijk zwicht om met Tully de campus te verlaten, en een excursie met hem onderneemt naar Boston.

De man beseft namelijk dat ie niet anders kan dan water in de wijn doen, nadat de student het op een lopen had gezet en uiteindelijk zijn arm ontwrichtte wanneer ie in de turnzaal die verboden terrein was omdat er werken werden uitgevoerd, op een gymtoestel sprong en slecht viel. Dan kantelt de machtsverhouding leerkracht-oppasser vs. student omdat er in het ziekenhuis verzekeringsformulieren ingevuld moeten worden. Als die ingevuld zouden worden, kan Hunham in nauwe schoentjes terecht komen omdat ie slechts op 1 student moest passen. Tully neemt de verantwoordelijkheid helemaal op zich waardoor er een vertrouwensband ontstaat tussen hem en zijn leerkracht en die laatste toegeeflijker wordt en wat meer zijn hart toont.

Naar Winter break kijken is als naar ijs dat smelt, de sterkte van de prent is vooral de psychologische boog die de verschillende personages maken en de sfeer die daarbij kantelt van chagrijnig, ieder die tegen zijn zin in een bepaalde situatie verkeert naar een ontdooiende en ontdooide situatie waar men het beste wil maken van het moment en zich van zijn of haar beste kant wil tonen ten opzichte van elkaar. Over opoffering gaat het ook. Dat treft. Want de traagheid van de film vergt namelijk ook een behoorlijke opoffering van de kijker.

< Bert Hertogs >