Recensie Past lives ★★★★★

Maar liefst 5 Golden Globes nominaties kreeg Past lives achter haar naam staan. En dat is niet meer dan terecht. Want wat een prachtig pareltje levert Celine Song nog net voor de jaarwisseling af met deze bijzonder ontroerende romantische film, die tevens haar langspeelfilmdebuut is. Een prent die draait om het Koreaanse concept In-Yun, het lot tussen menselijke relaties, elkaars zielsverwanten zijn. Het besef ook dat je al in contact bent met elkaar sinds een vorig leven (dat kan zelfs het huidige zijn, en hoef je dus niet eng te bekijken als uitsluitend het gevolg van reïncarnatie) maar dat je elkaar ook los moet durven en kunnen laten om verder te groeien als persoon. Past lives exploreert niet alleen de lijn tussen vriendschap en liefde, maar ook nog eens hoe het is om te emigreren. En vooral; de prent legt daarbij ook een zekere contradictie bloot van de mindset van het hoofdpersonage.

Op haar twaalfde emigreert Na-young (Seung Ah Moon) met haar ouders, de ene is kunstenaar, de ander schrijver, naar Canada. Net voor het zover is willen ze haar nog fijne herinneringen bezorgen in Seoel, Zuid-Korea. Ze mag iemand die ze kent uitkiezen die ze leuk vindt, om daar een middag mee door te brengen. Haar mama zal die middag dan vastleggen als fotografe. Het meisje kiest voor Hae-sung (Seung Min Yim) die in haar klas zit. Ze voelt iets voor hem.

Twaalf jaar later studeert zij drama en werkt hij zijn militaire dienstplicht af. Hij zoekt haar al een tijdje op social media maar vindt haar niet omdat ze de dag dat ze emigreerde een andere naam heeft aangenomen, een die ze zelf mocht kiezen van haar ouders: Nora (Greta Lee). Ook zij wil weten hoe het met hem is en ontdekt dat hij al een tijdje op zoek is naar haar. Zo komen ze elkaar opnieuw tegen via Skypegesprekken hoewel het uurverschil enorm is. Na een tijdje breekt zij het online afspreken af. Ze wil zich kunnen focussen op haar leven in het Westen en dat uitbouwen.

Nog eens twaalf jaar later zal ze gehuwd zijn met Arthur, die ze leerde kennen op een schrijfretraite. Het is dan dat Hae-sung opnieuw contact zoekt en vertelt dat ie naar NY zal reizen, goed voor een vlucht van 13 uur. Uiteraard zal ze met hem afspreken en in de stiltes, in het uitwisselen van de blikken met elkaar voel je dat er nog steeds magie tussen die twee zit.

Arthur (John Magaro) weet dat ie als witte Amerikaan hier geen verhaal tegen heeft. Tijdens de ontmoeting voelt Nora zich Koreaanser dan ze zich ooit gevoeld heeft in de VS, terwijl Hae-sung zo veel Koreaanser is dan zij volgens haar. Past lives gaat dus ook over identiteit en migratie. En net dat gegeven wordt hier heel menselijk, heel gevoelig en psychologisch gebracht.

Als je emigreert laat je namelijk een stuk van je achter. Nora zegt zelf dat ze de twaalfjarige Na-young bij Hae-sung in Korea heeft gelaten. Dat klopt weliswaar, maar regisseuse Celine Song die tevens instond voor het script suggereert wel degelijk dat toch nog steeds dat twaalfjarige Koreaanse meisje ook in haar zit. Zo droomt ze steeds in het Koreaans, weet Arthur haar te zeggen. Met “dat zal wellicht gebrabbel zijn” probeert ze dat te minimaliseren. Maar als kijker kan je dat ook interpreteren dat hoewel haar Koreaans erop achteruit gegaan is in de VS, haar hart toch ook nog bij haar roots ligt.

Hoe ze zich tot Arthur verhoudt en zal verhouden, is iets wat ze nog aan het uitzoeken is en verder wol uitzoeken als twee planten die in dezelfde pot zitten en wiens wortels zich nog moeten zetten ten opzichte van elkaar en kunnen verstrengelen. Ze is sneller met hem getrouwd dan aanvankelijk gepland. Blijkt later dat het deels een verstandshuwelijk is om aan haar Green Card te geraken waar ze enkele jaren geleden voor gekozen heeft. Ambitieus is ze daarentegen altijd gebleven. Hae-sung polst dan ook steeds naar welke prijs ze nu dingt. Als kind is dat een Nobelprijs, later wil ze voor de Pulitzerprijs gaan, en naar het einde toe denkt ze aan een Tony.

Wat Past lives betreft, is het aantal prijzen dat deze bijzonder ontroerende film (op het einde hoorden we behoorlijk wat gesnotter in de bioscoopzaal, vergeet dus zeker geen papieren zakdoekjes mee te nemen) wist in de wacht te slepen al enorm in de States.  Ze werd er onder andere bekroond voor beste debuutfilm, beste scenario, beste regie (Celine Song) en beste actrice (Greta Lee). En wil net nu dat ook de Golden Globes deze film genomineerd heeft in deze categorieën + die voor beste niet-Engelstalige film (hoewel er wel deels Engels in gesproken wordt).

< Bert Hertogs >