Spoken word pleegt aanslag in Mechelen

Een verbindend volksfeest moest het worden, dat openingsfeest van het Vlaamse luik van het Belgische voorzitterschap van de EU, gecureerd en gedirigeerd door Dirk Brossé. Uiteindelijk werd het gekaapt door een spoken word artieste die met haar asociale, egoïstische actie, dirigent, orkest, andere artiesten, het publiek en ondergetekende in de kou gijzelde met een politiek statement dat op het verkeerde moment en op de verkeerde plaats gebracht werd. Zo’n actie kunnen we dan ook niet anders dan veroordelen.

Concertnews.be is een apolitieke cultuursite, al 16 jaar. Wanneer we tijdens een evenement dat een feestje zou moeten zijn geconfronteerd worden met politieke uitspraken, is dat totaal tegen onze wil. Om de heel eenvoudige reden dat wij het recht moeten hebben geen stelling in deze te willen innemen.

Zeker, er bestaat zoiets als vrije meningsuiting in ons land. En deze cultuursite die er al jaren prat op gaat om te pleiten voor persvrijheid, is de laatste die het uiten van welke mening ook zal veroordelen. Maar, en nu komt de grote maar: wettelijk gezien houdt je vrijheid van handelen op wanneer die impact heeft op iemand anders vrijheid. En wil dat nu net gebeurd zijn op de Grote Markt in Mechelen.

Toen het de bedoeling was om een haiku voor te dragen van Herman Van Rompuy werd er ingebroken in het programma vanop het podium door een artieste die daarmee verschillende actievoerders in het publiek ophitste. De sfeer van een verbindend, kwaliteitsvol, inclusief concert waar goed rekening gehouden werd met de diversiteit die Vlaanderen te bieden heeft, wat zich ook mooi vertaalde naar het podium waar we verschillende genders en zowel witte artiesten als van kleur aan het werk zagen, werd zo helemaal doorbroken. De emotionele muzikale laag, de spanningsboog helemaal uiteen gereten. Je kan dus gerust stellen dat het spoken word in Mechelen een aanslag pleegde op de muziek. En die laatste - helemaal verrast net als de veiligheidsdiensten - het knap lastig had om daar een antwoord op te vinden zodat de show kon verder gaan nadat de ordehandhavers - terecht - hadden ingegrepen. 

Terwijl de sfeer in de tent verhitte en artiesten van het podium werden gehaald, gingen wij backstage even een kijkje nemen. Het zag er op een bepaald moment naar uit dat de ganse zaak geannuleerd zou worden. Sommige artiesten wilden niet meer het podium op omdat verschillende pogingen om de gemoederen te bedaren al mislukt waren. Toen daar nog eens een technisch issue bijkwam toen men de show terug wou starten maar uiteindelijk de sfeer in de tent nog niet je dat was, werd er crisisoverleg gehouden tussen de productie en de artiesten.

Het ultieme plan was om Bart Peeters in stelling te brengen. Dat was voor zover wij te horen kregen, ook de enige kaart die men nog kon uitspelen om de zaak terug op de rails te krijgen mits het verloop van de avond hertimmerd werd. Peeters nam uiteindelijk de verantwoordelijkheid op zich en liet zich van zijn meest professionele kant zien. Hij werd even noodpresentator van dienst.

Een sterk staaltje improvisatietalent liet ie daarbij zien. Hij zei dat het normaal nog niet zijn moment was om daar te staan, stelde dat er notitie genomen werd van de boodschap van de politieke actie om vervolgens te vertellen dat wat zij als artiesten wilden brengen net een boodschap van vrede en liefde was. Vervolgens bracht ie samen met Laura Tesoro een prachtige versie van ‘Hoeveel ik van je hou/To make you feel my love’.

‘Poolijs’ bracht ie daarna met Aaron Blommaert en naar het einde toe met Ronny Mosuse ‘Vlaanderen boven’ waarbij we de dwarsfluiten hoorden refereren naar het getsjilp van vogels toen de tekst ‘waar de vogeltjes fluiten’ gezongen werd. Om maar te zeggen dat het verdomd jammer zou geweest zijn mochten we deze niet alledaagse collabs niet live gehoord hebben in Mechelen. Zoals te verwachten was, bleek ook nu weer Dirk Brossé een exquise avond vol prachtige, meeslepende songs, arrangementen en emotionele instrumentale stukken uit zijn hoed getoverd te hebben, denken we o.a. maar aan die puike versie door de sax in Toots Thielemans’ ‘Bluesette’.

Dat zo’n avond vol moois en vol goede intenties zo abrupt en onrespectvol verstoord werd, kunnen we dan ook niet anders dan veroordelen. We hebben enkele actievoerders links hun plaats kort voor de show begon zien innemen nogal asociaal door daar tieners, die gekomen waren om met Günther Neefs het knap gearrangeerde (die crescendo opbouw waarbij uiteindelijk ook de kopers lekker mochten doorklinken!) ‘Ik blijf bij jou’ dat gebruikt werd in #LikeMe of ‘Laat ons een bloem’ dat ie inzette en Metejoor vervolgens aanvulde mee te zingen, van hun plaats te verdringen. Het waren zij die ook gekomen waren om ‘oho’ mee te kelen en mee te klappen op ‘Dit is wat mijn mama zei’ van Metejoor en Aaron Blommaerts versie van Mika’s ‘Grace Kelly’ mee te zingen. Maar het waren zij die op die plek waar ze al drie kwartier stonden gewoon weggedreven werden door de actievoerders, die trouwens al bij de start van de openingsshow in de gaten gehouden werden door de veiligheidsdiensten. Wij vermoedden op  dat moment dat ze over de barriers op een onbewaakt moment zouden proberen te klauteren. Maar de actie bleek achteraf veel groter, veel invasiever en het ging dus niet om enkele individuen.

Zij hebben ervoor gezorgd dat deze site deze openingsshow niet kan quoteren, niet kan recenseren omdat de actie voor ons een te grote impact had op het ganse verloop van de avond. Het is belangrijk ook dat die mensen inzien welke schade ze niet alleen aan deze site hebben aangericht die gewoon zijn mening over een feestje wou geven. Jongeren werd hun topplek ontnomen waar ze al drie kwartier of langer op voorhand stonden, ons werd dan weer de mogelijkheid ontnomen om het optreden van Goose dat niet voor kwart na tien, ruim een uur en een kwartier later dan voorzien, zou starten na de openingsshow, mee te maken.

Dat in combinatie met huilende productiemedewerkers, mensen van de organisatie die de daver op hun lijf kregen toen het echt grimmig werd, gewoon niet meer functioneerden en dichtklapten … brengt ons niet anders dan bij die ene vraag. Waar mogen wij ons burgerlijke partij stellen tegen deze asociale, egoïstische personen die het nodig vonden om een politieke actie op te zetten op de verkeerde plaats en op het verkeerde moment? Want neen, sympathie voor je zaak win je op die manier he-le-maal niet, niet bij je collega’s en al helemaal niet bij de toeschouwers (voornamelijk jongeren en gezinnen met kinderen) die door die actie niet meer of niet minder dan gegijzeld werden. En spoken word dat sowieso al nauwelijks aandacht krijgt van verschillende media, ook wij gaan nauwelijks naar zulke events, dreigt straks ook het kind van de rekening te worden. Want deze kunstvorm heeft zich in Mechelen niet bepaald populair gemaakt bij ons, en een bepaalde artieste al zeker niet. Excuses zijn dan ook op zijn plaats.

< Bert Hertogs >