Recensie King’s land ★★★★

Eind vorig jaar won het Deens-Duits-Zweedse King’s land maar liefst 3 Europese filmprijzen, namelijk die van beste acteur (de immer deliverende Mads Mikkelsen), beste cinematografie (Rasmus Videbæk) en beste kostuums (Kicki Ilander). Niet meer dan terecht overigens want deze film laat je niet onberoerd, hij kent een bijzonder sterke storytelling en is tot in de puntjes verzorgd. Het kleur- en lichtgebruik, de historische kostuums (de prent speelt zich af in 1755) en het acteerwerk van Mads als de eenvoudige veteraan Ludvig Kahlen die veel over heeft om een adellijke titel te bekomen van de koning om zijn simpel pensioentje goed te maken, maken indruk. Niet alleen wil Kahlen bewijzen dat hij van de dorre heide in Jutland wél landbouwgrond kan maken, hij laat zich niet intimideren door de sadistische landeigenaar De Schinkel (Simon Bennebjerg) die ten onrechte claimt dat de heidegrond van hem is (terwijl die zoals de titel van de film al suggereert aan de koning toebehoort). Een adellijke titel, een riant jaarlijks inkomen en kolonisten die komen helpen om de grond te verbouwen, staan op het spel. Maar bovenal gaat het om macht, over hoe een machtig man zich er niet wil bij neerleggen dat een gewone burger zich opwerkt in de samenleving.

King’s land gaat dus over ambitie en er voor blijven gaan ondanks de vele hindernissen. Het mooiste aan Mikkelsens rol is dat ie zijn personage een prachtige boog mag laten maken. De man zal namelijk vaderlijke gevoelens beginnen koesteren voor Anmai Mus (Melina Hagberg), een klein meisje van kleur dat bij hem komt stelen en in de bossen leeft met enkele andere nomaden. Ze zal op jonge leeftijd al gekoppeld worden aan een man en dat wil ze niet. Ze wil namelijk haar eigen keuzes kunnen maken.

Het eerste jaar dat ze samen met Kahlen en Ann Barbara (Amanda Collin), wiens man stierf door de zweepslagen en het kokende water die De Schinkel liet toebrengen, leeft, zal haar gezondheid aan een zijden koordje hangen. Het meisje dat ondervoed geraakt tijdens de winter, omdat er gewoon niet genoeg eten is voor drie en Kahlen weigert om de zakken met aardappelen aan te spreken omdat die bestemd zijn om in de lente te planten, zal een stevige luchtwegeninfectie oplopen en zal uiteindelijk toch blijven leven omdat Kahlen zijn laatste geit voor haar opoffert. Tijdens die bittere winter, geeft Ann Barbara haar dekentje aan Anmai Mus. De vrouw kruipt zo bij Kahlen onder het deken en van het een komt het ander.

Maar wanneer kolonisten later voor hem komen werken als ie heeft bewezen dat ie aardappelen kan kweken op de heide, blijken die bijgelovig. Ze denken dat het meisje van kleur voor ongeluk, ja zelfs de dood zal zorgen. Wanneer de helft van hun vee omgebracht is alsook enkele van hun stamleden in opdracht van De Schinkel (die er trouwens niet voor terugdeinst om vrouwen te verkrachten die in dienst van hem zijn omdat ie zicht dankzij zijn hoge rechterlijke functie zich onaantastbaar voelt), stellen ze Kahlen voor een dilemma. Ofwel moet ie het meisje van kleur wegsturen, ofwel zullen zij allemaal vertrekken. De man heeft kortom geen keuze en zal uiteindelijk ervoor zorgen dat ze elders onderdak, eten en drinken zal krijgen maar daar wel hard voor zal moeten werken.

Uiteraard zint Kahlen op wraak en zie je het kat-en-muisspel tussen hem en De Schinkel escaleren. Maar de vrouwen slagen er tegelijkertijd wel in om de veteraan te doen ontdooien, en zijn warmte en genegenheid voor hen te winnen waardoor ze het hem emotioneel wel knap lastig zullen maken wanneer ie bepaalde knopen moet doorhakken. Want is zijn doel bereiken al die menselijke/privé offers nog wel waard?

King’s land gaat over onrecht en daartegen ingaan, over een ontluikende romance, over je principes volgen, je hoge ambities proberen waar te maken, het is tevens een coming of age verhaal (vanuit het standpunt van Mus) maar even goed ook een aanklacht tegen hoe gruwelijk vrouwen (van kleur) behandeld werden door mannen in de achttiende eeuw waarvan anno 2024 in onze samenleving helaas nog de echo’s weerklinken.

Dé vraag die King’s land finaal stelt, is wat het meeste waard is: landeigenaar zijn, een adellijke titel bekomen en arbeiders hebben die voor je werken of de warmte van het gezinsleven, hoe dat ook mag samengesteld zijn. Voor een film die zich in de achttiende eeuw situeert, voelt die dus qua thema’s behoorlijk actueel aan. En ja, dat prachtige einde doet iets met een mens. Kippenvel.

< Bert Hertogs >