Recensie Mean girls ★★★★

Fucking fetch is Mean Girls: de tienerkomedie musicalfilm die Samantha Jayne en Arturo Perez Jr. regisseerden. De prent is gebaseerd op de gelijknamige film die ondertussen 20 jaar oud is en de Broadwaymusical (vanaf juni ook te zien in het Savoy Theatre in Londen) die er in 2018 te zien was. Wat was het lang geleden dat we niet meer bijkwamen van het lachen en de tranen in onze ogen schoten in de cinema! Zo erover gaat Mean Girls namelijk dat je bijna denkt dat ze een parodie op #LikeMe gemaakt hebben. Die scène waarin Cady (Angourie Rice) verliefd wordt tijdens de wiskundeles op Aaron Samuels (Christopher Briney) en dan al dagdromend ‘Stupid with Love’ zingt, is gewoon zó kitscherig dat het hilarisch is. Of hoe er visueel én muzikaal géén limiet bleek in Mean Girls…

Aaron blijkt echter de ex van Regina (Reneé Rapp), dé queen bee van de school. En het is blijkbaar not done om aan te pappen met een ex van een van je vriendinnen. Want dat is Cady geworden. Ze hoort tot het selecte clubje van The plastics, Karen (Avantika), Gretchen (Bebe Wood) en Regina. Samen zijn ze dus met vier, maar dat was vroeger wel anders. Toen was het een trio. Cady werd erbij genomen als speeltje van Regina, om haar eigenlijk in het belachelijke te trekken zodat zij beter uit de verf zou komen. De tiener, die jarenlang van thuisonderwijs genoot, is nieuw op school, at op haar eerste dag haar lunch in het toilet, en werd dan maar opgenomen door de lettersoepleden Janis (Auli‘i Cravalho) en Damian (Jaquel Spivey).

Die eerste blijkt al jarenlang een vete te hebben met Regina. Ooit waren ze beste vriendinnen. En via Cady denkt ze nu uiteindelijk wraak te kunnen nemen. Cady infiltreert dus, en weet enkele streken uit te halen met de leidster van de groep. Zo laat ze haar onder andere geloven dat ze zal vermageren dankzij een etensreep. In realiteit zal Regina bijkomen. Wanneer ze zich niet aan de kledingvoorschriften houdt van The plastics en in trainingsbroek komt opdagen op school omdat ze enkel daar nog in past, wordt ze verbannen.

Mean girls draait voornamelijk om het machtspelletje, het kat-en-muisspel tussen Cady en Regina om het meeste aanzien op school te krijgen, behouden of terug te winnen. Cady gaat zo radicaal op in haar rol, ook om Aaron te versieren, dat ze hoewel ze een wiskundeknobbel is, expres ervoor zorgt dat haar cijfers voor wiskunde achteruit gaan om zo van hem ‘bijles’ te krijgen en aandacht.

In diskrediet brengt ze Regina wanneer haar plan mislukt en Aaron en Regina terug een koppel zijn door hem erop te wijzen dat ze vreemdgaat met een andere jongen in het bezemhok. Zo’n loer die Regina gedraaid werd, kan niet ongestraft blijven, en dus laat ze uitschijnen dat haar Burn boek dat van Cady is. Rice zet heel sterk een personage neer dat een boog maakt en zo opgaat in haar rol dat ze daardoor haar echte vrienden verliest.

Mean girls is anno 2024 nog steeds relevant, want de prent toont aan hoe een toxische sfeer op school of het werk kan ontstaan, en toont hoe er een spiraal van intriges ontwikkeld wordt waarbij mensen elkaar au fond trachten te saboteren: ‘stellen dat iemand dom is, maakt je nog niet slimmer’. Verder trekt de film ook de feministische kaart en kaart die ongewenst gedrag aan. Zo zien we bijvoorbeeld een kerel in de refter naar de tafel van The plastics stappen en zeggen dat ie de cupmaat kan inschatten als de jongedames even springen …

Wie houdt van een kitscherige over the top film met weliswaar matige songs (naast ‘Stupid with Love’ door Rice stippen we de powerrock uit ‘Someone Gets Hurt’ door Rapp aan) komt bij Mean girls volledig aan zijn, maar laten we wel wezen in onze zaal zat het vol tienermeisjes en was ik de enige man, - dus: correctie liever - haar trekken.

< Bert Hertogs >