Recensie Priscilla the party ★★★★

Film, musical, party. Het is een concept dat onder andere gekend is dankzij Mamma Mia, de ABBA-musical. Dat andere titels zouden volgen, hoeft niet te verbazen. In Londen ging in het gloednieuwe Here at Outernet, net over het al even nieuwe Soho Palace, Priscilla the party in première. Het begon allemaal met de film Priscilla queen of the desert 30 jaar geleden. Een musicalversie mocht niet ontbreken. Die ging 18 jaar geleden in première in Londen en nu is er dus ook een feestje, al moet gezegd dat ie meer aanvoelt als een semi-scenische immersive musical dan een feestje.

Semi-scenische musicals waarbij je als publiek de mogelijkheid hebt om staanplaatsen te boeken tussen de podiumelementen, decorstukken en acteurs, het is zeker niets nieuws. Ivo Van Hove deed het jaren geleden al, onder andere met Romeinse tragedies waarbij het publiek ook op het podium kon plaatsnemen. Ook een Klein Leven en recenter zijn visie op Jesus Christ Superstar hanteren dat principe. In Londen zagen we in het Bridge Theatre A midsummer night’s dream en recenter Guys & Dolls waar hetzelfde principe wordt toegepast.

Bij Priscilla the party kan je net zoals bovenstaande voorbeelden kiezen voor een van de weinige zitplaatsen op de twee maal drie rijen tellende tribunes links en rechts. De meeste toeschouwers staan dus voor het podium dat een catwalk heeft die tot bijna het midden van de zaal gaat. Die catwalk bevat verschillende podiumelementen die uit elkaar gehaald kunnen worden en zo dus verplaatst kunnen worden in de ruimte om er afzonderlijke scènes te ontvangen tussen het publiek.

De beperkte decorstukken worden creatief aangewend. Een barkruk en ronde statafel wordt zowel gebruikt voor een scène in een horecazaak als voor de zetel en het stuur van de bus waar Trevor Ashley als ‘Gaye Cliché’, Owain Williams als ‘Tick’ / ‘Mitzi’, Dakota Starr als ‘Bernadette’, Reece Kerridge als ‘Adam’ / ‘Felicia’ en later ook Steven Serlin als ‘Bob the Mechanic’, mee rijden.

De bus zal tijdens de trip wanneer ze kiezen om ‘Go west’ te gaan in panne vallen wat de knipoog oplevert: ‘Het lijkt wel het script van een film.’ Onderweg worden de travestieten geconfronteerd met behoorlijk wat homohaat. Na een nachtje stappen stellen ze vast dat er met graffiti ‘Fuck off faggots’ staat waarop Adam voorstelt om het busje roze te schilderen als antwoord. Hier maakt Priscilla the party gebruik van het ledscherm overigens dat als decor ingezet wordt.

Later zal Adam ietwat naïef er alleen op uittrekken en in een mannenkroeg terecht komen waar ze te maken krijgt met grensoverschrijdend gedrag en fysiek geweld. Zeker, het verhaal wil dit aan de kaak stellen, maar Adam wordt ook terecht berispt door Bernadette. ‘Climb every mountain betekent niet mount every redneck’ stelt ze. Eerder klonk het al dat de keuzes die ze hebben gemaakt in hun leven een prijs heeft.

Grace Galloway, Gracie Lai en Sara Louise zetten als The Divas krachtige meerstemmige covers neer. Hun stemmen blenden perfect. Het moet gezegd, werkelijk iedereen is goed gecast.  Verder zijn het vooral de extravagante kostuums die in het oog springen naast de geweldige soundtrack van Priscilla the party. Passeren onder andere de revue: Get the party started van P!nk, Don’t leave me this way van Communards, Better the devil you know van Kylie, Go west van The village people, I say a little prayer van Aretha Franklin, I love the night life van Alicia Bridges, Born this way van Lady Gaga, I will survive van Gloria Gaynor, en Hot stuff en MacArthur Park van Donna Summer. Alleen Benji is nergens te bespeuren in deze show. Tijdens onze matinee klonk het op hilarische wijze: ‘Het is te vroeg op de dag voor kindacteurs’ (we vermoeden dat het s’ avonds klinkt dat het te laat is om ze nog in te zetten). Dus lost de show dat gewoon op door een Chinese vrijwilliger uit het staand publiek te zoeken die een pyjama mag dragen en het zoontje van Tick mag spelen. Het levert afhankelijk van het improvisatievermogen van de toeschouwer hilarische scènes op.  

< Bert Hertogs >