Recensie Civil war ★★★1/2

Als een liefdesbrief voor oorlogsfotografie en bij uitbreiding -journalistiek. Zo leest de Brits-Amerikaanse dystopische sci-fi roadmovie Civil war die Alex Garland schreef en regisseerde. In de VS zit een autoritaire president (Nick Offerman) zijn derde ambtstermijn uit. Maar zijn dictatoriaal regime wordt niet langer gesmaakt door enkele regio’s die de krachten bundelen, een burgeroorlog starten en op weg zijn naar Washington DC met slechts 1 doel: de president vermoorden.

Het is in die context dat Lee Smith (Kirsten Dunst), een beroemde oorlogsfotograaf uit Colorado, haar collega Joel (Wagner Moura) die een journalist is voor Reuters, en Sammy (Stephen McKinley Henderson), een oud-journalist, het nieuws over de burgeroorlog in de States willen verslaan. In geen maanden heeft de president nog een interview gegeven. Joel heeft de toestemming gekregen dus is het zaak voor hem om eerder in Washington te geraken dan de troepen van de Western Forces van Texas en California die samenkomen in Charlottesville om er een groot leger te vormen. Spoiler alert: Joel zal die deadline niet halen. De bedenking die we daarbij maken, is waarom in oorlogstijd voor een face to face interview met de president gaan. Zou je dan niet beter kiezen voor een online meeting?

Joel en Lee ontmoeten de jonge beginnende fotografe Jessie Cullen (Cailee Spaeny). Lee redt haar in New York City tijdens een zelfmoordaanslag wanneer burgers om water smeken. De twintiger kiest voor analoge zwart-witfotografie terwijl Lee voor kleur kiest en een digitaal toestel bijheeft. Je kan je bedenkingen daarbij hebben of en in hoeverre het geloofwaardig is dat je in oorlogsgebied nu of in de toekomst nog met filmrolletjes, een ontwikkeltank en chemische producten gaat rondzeulen om tot het eindresultaat te komen. Maar goed, het zorgt er wel voor dat je ook de magie van het ontwikkelen meemaakt, en het checken van je negatieven op zoek naar het sterkste beeld.

En dan zijn we meteen ook aangekomen bij een van de absolute hoogtepunten uit Civil war. Want dat is namelijk de cinematografie van Rob Hardy die niet alleen erg fraai alles in beeld brengt en waarbij je Lee zich moederlijk ziet ontfermen over Jessie, haar tips ziet geven terwijl het meisje een soort vrijwillige stage doet in extreme omstandigheden bij haar en Joel wat sterk afsteekt met de special effects van de oorlog (waar je weliswaar vaak doorheen de computer gegeneerde beelden kan zien). Het laatste beeld dat we te zien krijgen in de film is trouwens een zwart-witfoto die van een volledig wit beeld ontwikkelt naar hét exclusieve dramatische beeld dat een van de twee weet te maken.  De muziekscore van Ben Salisbury en Geoff Barrow is overigens uitstekend.

Naast de straffe actiescènes is er ook het thriller- en het psychologische aspect waar Civil war op inzoomt. Zo sluipt het gevaar in elk klein hoekje, ook als de vier in een staat aankomen die zich neutraal gedraagt en het er lijkt alsof er niks aan de hand is. Onderweg worden ze geconfronteerd met allerlei risico’s, omdat het kwartet nooit echt weet tot welk kamp wie behoort en ze ook wel eens moeten tanken bijvoorbeeld. Anderen blijken de burgeroorlog te gebruiken om hun persoonlijke programma af te werken. Voor hen moeten de niet-echte Amerikanen eraan.

Wie oorlog zegt, zegt ook oorlogstrauma. De hoofdpersonages zullen er allemaal mee geconfronteerd worden en elk op hun manier anders reageren. Dat levert uiteraard bijzonder dankbaar materiaal op voor de acteurs en actrices om hun rollen die extra menselijke laag mee te geven waardoor je - hoe ongeloofwaardig Civil war soms ook mag aanvoelen - toch enige empathie begint te koesteren voor hen.

< Bert Hertogs >