Recensie Mamamanie ★★★★1/2

Hoe veel kwetsbaarder kan je je tonen tijdens een monoloog dan hoe Julie Delrue dat doet tijdens Mamamanie? In haar voorstelling heeft ze het over de zwangerschap en bevalling van haar kindje waarbij ze met 10 centimeter ontsluiting het ziekenhuis binnenging met een dubbele duim omhoog. Helemaal excited klonk het nadien ook: ‘Bevallen is de max! Mag ik nog een keer?’ Maar na enkele dagen staken de eerste tekenen van een psychose op wat ze ook had gezien bij haar mama toen die haar borstkankerdiagnose te horen had gekregen. Julie begon ook op kleine briefjes van alles te schrijven bijvoorbeeld. Haar hersenen stonden constant op ‘aan’, terwijl haar lijf na verloop van tijd vooral nood had aan rust.

Met gevoel voor (zelf)humor maar ook met de nodige dosis tragiek, brengt Delrue het verhaal over haar ervaringen in de bijzonder knap uitgebalanceerde tekst van Mamamanie. Zo heeft ze het onder andere over hoe ze bij wijze van spreken een ganse crèche kon voeden met de melk die als rivieren uit haar borsten stroomde, tot het vat van de een op de andere dag ineens af was. Het zoontje aan de borst leggen links, een zuiger aan de andere kant, het mocht niet baten.

Het was een van de eerste signalen, naast de briefjes die ze schreef, het bijzonder weinig aantal uren dat ze sliep en vervolgens haar lichaamsdelen die beetje bij beetje begonnen uit te vallen, de armen en vervolgens de benen, en dat in tegenwijzerzin, dat ze doorhad dat er iets behoorlijk fout zat na de bevalling.

En ja, heel veel creatieve associaties maakte ze ook wel voor, tijdens en na. Een wee? Gewoon denken dat het een buikkramp is en een liedje zingen zoals ‘I like to move it’ en de arbeid is in 1,2, 3 verricht! En wanneer het tijd is om te gaan bevallen, en je binnengereden wordt terwijl de dokters op je wachten, lanceer je gewoon een grapje zodat de sfeer meteen gezet is.

Nog zo’n voorbeeld in wat voor een hyper creatieve fase ze zat? Als een echte foodrecensente gaf ze haar menu in het ziekenhuis punten. Ze hanteerde daarbij weliswaar niet hetzelfde systeem zoals journalisten doen (van 0 tot 5 sterren) maar van 3 minnetjes tot 3 plusjes. Wat bleek? Echt alles gaf ze 3 op 3 inclusief de saus en het plat water. Alles vond ze dus ‘super goed!’.

Zelf had ze een podcast gevolgd in aanloop naar de bevalling, wat ze heerlijk nabootste terwijl haar pianist de akkoorden lang aanhield, eigen aan meditatiemuziek. Van die aanpak wou de actrice kennelijk af. Haar versie zou aankomende moeders namelijk op een dance beat gouden tips meegeven in de podcast ‘Julie’s way of easy delivery’.

Pillen slikken bleek echter niet voldoende om uit haar kraambedpsychose te geraken, krijgen we mee in Mamamanie. Dus werd Julie opgenomen in de psychiatrie. Bij aankomst maakte ze meteen een foto waarop ze haar duim omhoog stak voor haar kamernummer en deelde ze dat met veel van haar contacten. Dan al vond ze dat ze de exclusieve mogelijkheid kreeg om hiervan een voorstelling te maken omdat ze bij de bron zat om research te doen.

Maar toen ze door de rooie ging bij het maken van broodpudding omdat ze vond dat die 1,5 uur in de oven moest steken en geen half uur, en te horen kreeg dat het proces belangrijker is dan het eindresultaat, was dat een reality check voor haar, dat het genezingsproces nog moest beginnen.

Hoe heerlijk is het om te zien hoe liefdevol Julie haar lotgenoten, haar eigen gedrag en hoe dat veranderde, beschrijft in het bijzonder oprechte Mamamanie.

< Bert Hertogs >

Credits
Tekst en spel: Julie Delrue
Muziek: Benjamin Desmet
Coaching: Wouter Deprez
Lichtontwerp: Geert Vanoorlé
Foto: Alexia Leysen
Outside eye: Ilse de Koe
Beeld: Benjamin Desmet