Recensie Tate McRae ★★★★★

Het perfecte popoptreden. Dat zette de nog steeds maar 20-jarige Canadese singer-songwriter en danseres Tate McRae neer in de Lotto Arena met haar Think Later World Tour, haar vierde headlining tour ondertussen. Tate bracht een bijzonder stijlvolle show die je moeiteloos kon plaatsen naast het recente werk van Jamie Lloyd (het met terecht veel Olivier Awards overladen Sunset Blvd.) maar ook de stijl van wat Rosalía vorig jaar op de live podia liet zien. Live zwart-witbeelden, wit tegenlicht, visuals van rook, wit zijlicht, soms van boven belicht... Wie dacht dat Tate een live on tape-show bracht, had het goed mis, haar bijzonder straffe live band zat namelijk verstopt achter de ledschermen van de twee hoge podia links en rechts waarop gedanst werd. Werd het licht achter de muzikanten aangestoken dan kon het publiek ze zien achter de doorschijnende ledschermen. Knap hoor!

Toegegeven, toen we in een zee van gebroken twintigjarige vrouwenharten waren beland, vroegen we ons af of we hier wel op onze plek waren als bijna 44-jarige man. Maar kijk, wanneer enkele dames er niet uit geraakten wie er op wiens plek zat, zag ik daar even mijn plicht om teken te doen naar een zaalmedewerker zodat een kleine volksverhuis zich in gang kon zetten. Het zijn zo’n kleine momentjes waarbij je denkt dat je toch nog iets van betekenis kan zijn voor jongeren, ook al is het zo gebaar zou klein.

Want neen, begrijpen doe ik hen niet. Dat ze de ongegeneerde autotune van voorprogramma Charlieonnafriday slikken bijvoorbeeld. Maar bon, zijn laatste ‘Enough’ dat ie opdroeg aan iedereen in de zaal – en dat bleken er wel héél veel – die er toxische of shitty relaties op heeft zitten, bleek wel een knaller van formaat. De song werd dan ook luidkeels meegezongen.

Maar dat werd ‘We can’t be friends’ van Ariana Grande daarna ook toen het zaallicht aanging. En wanneer Dua Lipa’s ‘Houdini’ te horen was, zagen we enkele twintigers zelfs een choreootje vanop hun zitplaats neerzetten. Om maar te zeggen dat de algemene stemming opperbest was in de Lotto Arena.

Toen al had de security de handen vol om jongedames uit het publiek te pikken die flauwgevallen waren of flauwvielen. Cut my hair moest Tate McRae overigens vroegtijdig stilleggen omwille van fans die flauwvielen. Het was dan dat de veiligheidsmensen actie ondernamen en bekertjes water uitdeelden. ‘Stay hydrated’ gaf de bezorgde Canadese aan haar fans mee.

Die fans hadden op de voorste rijen witte papieren uitgesneden hartjes bij die ze tijdens het concert samen de lucht in staken. Het zeer persoonlijke Calgary, waarbij ze begeleid werd door akoestische gitaar verwees naar haar highschool-periode wist Tate McRae ons te zeggen.

Opener Think later deed ons zowel vocaal, muzikaal als visueel al met verstomming slaan. Het wit stroboscopsich zijlicht en de straffe visuals in combinatie met puike hedendaagse dans maakte dat het concert van Tate McRae zowel een concert was als een dansvoorstelling tegelijkertijd. Van begin tot einde was deze show tot in de puntjes verzorgd. In die mate dat we gewoon hier niks op aan te merken hebben.

Haar fotogenieke gezicht werd meermaals in stijlvol zwart-wit geprojecteerd tijdens de songs, soms statisch, dan weer bijzonder dynamisch wanneer ze in beeld werd gebracht door iemand van haar crew die mee op het podium kwam met zijn kleine camera. Tate McRae bracht met andere woorden zo’n knappe visuele show, dat je achteraf meteen naar de merchandise stand liep om een programmaboek te kunnen kopen. Maar dat – zoals gezegd, we komen uit een ander tijdperk – bleek er net als bij Madonna niet te zijn.

Tate McRae zagen we stappen naar het grote rechthoekige ledscherm achter haar waarop even niets te zien was. Maar toen ze daar aankwam zorgde de volgspot ervoor dat haar schaduwen erop te zien waren. Om maar te zeggen wat voor een straffe indruk ze op ons naliet.

‘Uh oh’ keelden haar fans danig mee terwijl we haar dansers op een podiumelement op hun rug zagen liggen met de handen op de podiumvloer, om daarna even te twerken wanneer ze rechtstonden met de handen op het verhoog.

Een leuke dynamiek heerste er tussen de mannen en de vrouwen, zeker toen er vier touwen gespannen werden die naar de boksring verwezen, de mannen een achterwaartse salto uitvoerden en even twerkten en de vrouwen hen uiteindelijk in de touwen duwden op het einde van Guilty conscience.   

Tate McRae haalde ook de showtruc der showtrucs boven door het publiek links, in het midden en rechts te laten joelen en er een wedstrijdje om ter luidst joelen van te maken. Het blijft werken.

Tijdens Stay done mochten de fans – die erg vaak hun smartphones bovenhielden om de zaak te filmen - hun toestellen even gebruiken om met hun lichtjes te zwaaien. ‘We’re not alike’ ging in één beweging over in ‘She‘s all I wanna be’. En in afsluiter ‘Run for the hills’ trok Tate McRae zelfs de filmische kaart via de roadfilm die we zagen en de bliksem op de schermen. Ook eerder wanneer we haar gezicht wat blurry geprojecteerd zagen, leverde dat een donkere mystieke sfeer op.

‘Greedy’ werd de logische en ultieme toegift van een puik concert. Tate McRae bleek genereus in de Lotto Arena. Maar kan iemand alstublieft stoppen om haar de Britney Spears van Gen Z te noemen? Ruim 12 jaar geleden zagen we Britney een playbackshow neerzetten in het Sportpaleis. En in dat ene nummer dat ze toen wél live bracht, bleek ze totaal niet toonvast. Sterker nog: de luidsprekers floten toen erg sterk. Niets van dat bij Tate McRae. Die toonde in Merksem dat ze naast een ijzersterke zangeres ook een straffe danseres is. Die split tijdens Exes gezien? Wow! Wat meteen de conclusie is na dit iets meer dan een uur durend concert: Wow!

< Bert Hertogs >