Recensie Amy Macdonald - TW Classic

“Crowdsurfen verboden” lezen we op de info-borden van TW Classic wanneer Amy Macdonald aan haar set begint met “Ordinary Life”. Alsof die 28 000 aanwezigen dat ooit in hun hoofd zouden halen tijdens dit popfestival dat vooral gezinnen met kinderen leek te trekken. Laat staan om het eens uit te proberen tijdens een optreden van deze 22-jarige Schotse.

Met een statement dat kan tellen, startte ze. “I don’t care about the cameras. The paparazzi drive you mad.” zong ze in “Ordinary Life”.  Macdonald vond het fijn om opnieuw in Werchter te staan. Vorig jaar stond ze er nog wat verloren als popartieste tijdens Rock Werchter. TW Classic ligt haar beter. “Thank you for the lovely sayings” zei ze wanneer ze de bordjes van het Laatste Nieuws in de gaten had, waar fans een boodschap op geschreven hadden. Of ze echter begreep wat iemand bedoelde met “Ge zijt ne lekkere Big Mac.” is echter twijfelachtig.

“Mr Rock and Roll” kende een snel tempo op klassieke gitaar waardoor het publiek spontaan begon mee te klappen. Het tempo werd vervolgens nog opgevoerd. Dat kan ook van de set gezegd worden. Macdonald nam nauwelijks pauze tussen enkele nummers door. Hooguit nam ze even de tijd voor een slokje water. “Run” is een van haar moeilijkere vocale nummers dat ook enkele passages in kopstem kent. Ze bracht het feilloos.

Tijdens “This pretty face” lieten de cameramensen zich nog een keer gaan door knappe vrouwen uit het publiek in beeld te brengen en dat af te wisselen met en minder goddelijke mannelijke verschijning. Opvallend veel nieuwe songs bracht Macdonald uit  haar recentste album “A curious thing”. “After the sun always comes the rain” zong de zangeres dan wel in “Spark”, in Werchter kwam de zon na de regen of zoals tijdens dit nummer tegelijkertijd.

Macdonald zei dat ze gisteren nog in Oostende stond en dat alles in Werchter professioneler leek. Maar dat bleek geen garantie om geen technische problemen te kennen. Het publiek merkte nauwelijks iets, op een paar krakende geluiden na tussen enkele songs door maar er leek iets grondigs mis met het monitorgeluid op het podium. “Een nachtmerrie” vond Macdonald het.

Solo aan klassieke gitaar bracht ze Born to Run van Bruce Springsteen. Een fan van the Boss stond met merchandising t shirt van zijn idool aan op de eerste rij en genoot van deze minimalistische versie. Macdonald is duidelijk fan van Springsteen, op haar album covert ze “Dancing in the dark” als hidden track. Met “This is the life” bracht ze een mooie apotheose van een alleraardigst optreden dat weliswaar wat braaf was en niet meteen sprankelde. Maar aan de andere kant was het ook gesneden koek voor het wat makke publiek van TW Classic waarvan de helft zich eerder gedraagt alsof het op een recreatiedomein zit te zonnebaden.

Volgende afspraak met haar Belgische fans heeft Amy Macdonald op 17 november 2010. Dan staat ze in Vorst Nationaal (club). Crowdsurfen wellicht ook niet toegelaten dan.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Ordinary Life
2. Poison Prince
3. Love love
4. Mr Rock and Roll
5. Next Big Thing
6. Run
7. This Pretty Face
8. Don’t tell me that it’s over
9. Troubled soul
10. Spark
11. No roots
12. Born to run
13. This is the life
14. Let’s start a band