Recensie Jade Mintjens ★★★

Op 1 februari ging Jade Mintjens in Geel in première met ‘Bedankt om te komen’. 60 voorstellingen later try-out ze nog steeds haar begrafenis. Punt is dat de voorstelling nog steeds aanvoelt alsof die in try-outfase zit. Zo lijkt Jade zich onder andere te verliezen in zijsprongetjes en -gedachten, vergeet ze een belangrijke passage en vindt ze zelf dat ze precies een beetje in de wind is (al dan niet door de medicatie die ze slikt). Of dat alles het resultaat is van haar genialiteit (waardoor ze zou kunnen beginnen zweven) dan wel dat dit het bewijs zou kunnen zijn dat ze een middelmatige stand up comedian is (waardoor we ze met beide voetjes op de grond houden en de perceptie van sommigen dat ze een wat naïef, dom, blond typetje speelt, bevestigen), laten we in het midden. Het neemt niet weg dat die ene toeschouwer die zuinig twee keer de handen op elkaar zette, wat een wel heel mager ja zelfs ironisch aanvoelend applaus opleverde en de dame achter ons die halfweg maar bleef bulderlachen, op zich al grappige momenten opleverden.

Jade Mintjens vraagt haar publiek al meteen in het begin van ‘Bedankt om te komen’ recht te staan waarna ze enkele stellingen op ons afvuurt om te weten te komen voor wie ze vanavond speelt op de tonen van ‘Zeg ‘ns meisje’. Wie er een maagring heeft laten steken, ooit gekotst heeft op de stoep, aambeien had in zijn poep, kinderen heeft die lelijk zijn, een bloot lijf heeft in verval, of een harde schijf die lijkt op die van Sven Pichal … Qua rijmelarij moest haar hilarische versie alvast niet onderdoen voor het betere werk van Jimmy Frey zoals diens ‘Negen keer op tien’ dat ze stevig op de korrel nam: ‘Want negen keer op tien is ze afschuwelijk om aan te zien. Maar dit keer was het meisje wondermooi. Al stond haar mondje met een plooi.’ Die songtekst zet ze af tegenover de lyrics van Will Tura die vrouwvriendelijker zijn maar vooral ook veel mooier.

De artistieke merites van de zanger van hits als ‘Rozen voor Sandra’ en ‘Zo mooi, zo blond en zo alleen’ schat ze dus een stukje lager in dan die van Will Tura.  Haar fact-check over Freys ‘Saragossa’ is ronduit vernietigend. Dat de winter nooit zou komen in deze Noord-Spaanse industriestad, je je hart eraan zal verliezen en alle wegen ernaartoe zouden leiden, pareert ze vakkundig net als die platenhoes die doet uitschijnen dat de stad aan de zee ligt, terwijl dat helemaal niet het geval is. Leuke vondst is het, was het niet dat iets minder dan 5 jaar geleden Belpop Control de songtekst ook tegen het licht hield en Bart Peeters daarover eigenlijk grappiger uit de hoek komt in de aflevering over zijn ‘O California’.

Verder heeft Jade Mintjens het in ‘Bedankt om te komen’ over je rijbewijs halen na de vierde keer, hoe moeilijk het integreren is in West-Vlaanderen, een eigen wagen kopen na een proefrit, een terugkomdag van de VAB, niets durven zeggen aan de ober als ie een verkeerde bestelling op je tafel zet, enig kind zijn en daardoor nooit de flosj van de paardenmolen hebben kunnen trekken omdat de uitbaters zich richten op kinderen van hetzelfde gezin zodat als er eentje de flosj trekt er voor de andere kindjes een extra rit gekocht wordt, de voorwaartse tuimeling die vroeger koprol heette, waarom je beter met een puppy of klein katje poseert op Tinder dan een pas gevangen snoek of een geweer, het beter is om Kris Wauters in de spotlight te zetten dan in de schaduw van Koen te staan, hoe ervoor zorgen dat je niet meer gevraagd wordt op BV-feestjes en hypothetische vragen die je nog voor het slapengaan wil stellen aan je (rijke) partner (al dan niet op de tonen van Claudia de Breijs ‘Mag ik dan bij jou’.

Jade Mintjens ‘Bedankt om te komen’ meandert tussen zwarte en roze humor, donker en licht, en is ons wat te braaf op die controversiële meningen rond de pizza Hawaii en Bernadette Soubirous vs. Maria na misschien.

< Bert Hertogs >