Recensie Lissa Lewis ★★★1/2

In een uitverkochte Lux in Kapellen vierde Lissa Lewis haar tienjarig jubileum. Eerlijk? Tot voor enkele weken had ik nog niet van haar gehoord. Dat komt omdat ik niet naar Radio 2 luister en me ook niet meteen tot de doelgroep reken van Ment tv, laat staan dat ik de gespecialiseerde vakliteratuur erop nalees. Maar mijn redactrice blijkt dus wel al tot het luisterpubliek te horen van Radio 2 want toen we naar een Vlaamse oorlogsmusical reden, kwam Lissa op de radio. Mijn eerste indruk was ‘da’s niet slecht’ en wat bleek? Niet veel later zou ze niet eens zo ver optreden in Kapellen en duidde ik die dag dan ook aan in mijn agenda.

Voor een publiek met onder andere Jacky Lafon (waarmee ze straks in het Witte paard optreedt), Margriet Hermans, Celien Hermans, Luc Caals en Sam Verhoeven, bracht ze - verrassend - geen best of maar toonde de nog steeds maar dertigjarige Nederlandstalige popzangeres hoe breed ze wel kan gaan qua stijl. Van The Carpenters, over Rob de Nijs (waarmee ze in 2017 ook de single ‘De wereld draait door’ uitbracht), disco, Wim Sonneveld en Ann Christy … Lissa Lewis toonde dat ze een jonge vrouw is met een oude ziel.

Fijn dat ze ook een moeder heeft die haar durft uit te dagen om ook eens voor iets moderners te kiezen en uit haar comfortzone te gaan. Want inderdaad dat voelde na een tijdje als bijzonder welgekomen aan tijdens het concert. Lewis’ versie van Dua Lipa’s ‘Levitating’ - voor de gelegenheid choreografisch ondersteund door zes meisjes - bleek een ware openbaring. En toen ze datgene deed waar ze zich het meest onzeker van al voor voelde die middag, een deels a capella driestemmig live gezongen Bohemian Rhapsody van Queen (inclusief het stukje opera dat zelfs Queen niet live brengt maar via videobeelden integreert), feilloos neergezet met haar twee backings, kregen we nog maar eens bevestigd wat een straffe zangeres Lissa Lewis is.

Hoe verklaar je dan dat we niet verder gaan dan een onderscheiding voor dit concert? Omdat we vinden dat er meer in haar zit. Zeker, tijdens het eerste deel bleek ze te kampen hebben met technische issues. De frontale spots konden plots niet meer aangestuurd worden door de mengtafel waardoor een technicus van Lux handmatig op de brug spot per spot die moest aan- of uitschakelen. Het verklaart mee waarom Lissa Lewis behoorlijk statisch centraal op het podium bleef staan.

Maar ook in het tweede deel, toen die problemen van de baan waren, was dat het geval en zagen we haar meermaals het spotlicht opzoeken. Kijk, een ster wordt belicht, maar hoort niet het licht op te moeten zoeken. En er bestaat ook nog zoiets als cour en jardin op het toneel. Om kort te gaan, bleef ze naar ons gevoel te vaak in het midden staan, zette ze enkele stappen naar voor en terug naar achter, en bleef het daar op het even door de zaal gaan in het tweede deel op na. Er kan dus meer bewogen worden, er kan meer gedanst worden, en vooral meer met de linker- en rechterkant van het podium en het publiek dat daarvoor zit, gedaan worden.

Maar hoewel het over het algemeen allemaal redelijk statisch oogde, wist Lissa Lewis toch moeiteloos in interactie te gaan met haar publiek en liet ze de toeschouwers meezingen, meeklappen, -zwaaien en van links naar rechts wiegen of gewoon ook dansen op discodeuntjes als ‘Ich bin wie Du’, ‘Hot stuff’ en ‘Last dance’. Maar bovenal deelde ze tijdens de show hoogstpersoonlijke privéverhalen met haar fans over haar vriend en haar ouders, over de drie grootouders die ze nog heeft en die ene die ze nooit heeft gekend.

Die persoonlijke toets geeft haar als artiest iets authentieks wat veel Vlaamse artiesten niet (meer) in zich hebben. Hier voel je niet alleen de liefde voor het vak die haar met de paplepel in de mond is meegegeven door haar ouders, maar ook familiewaarden die voor haar bijzonder belangrijk zijn stevig naar voor komen. Thema’s die ze overigens ook in haar eigen nummers steekt zoals ‘Vleugels gespreid’ (over het nest verlaten), ‘Vader van mijn moeder’ (over haar grootvader aan moeders kant die ze nooit gekend heeft), ‘Jij laat me vrij’ (over samen zijn met haar vriend maar toch ook van haar vrijheid mogen blijven genieten) en ‘Mijn allergrootste fan’ (over hoe moeilijk het is om media-aandacht te krijgen en hoe fijn het is om ouders te hebben die je steun en toeverlaat zijn).

Onder de andere muzikale hoogtepunten van de matinee rekenen we onder andere Lissa Lewis’ mooie covers van Will Tura’s ‘Boven de wolken’, Paul de Leeuws ‘Ik heb je lief’ en die congasessie waarbij ze verwees naar haar tijd toen ze stage deed als leerkracht muzikale opvoeding.

< Bert Hertogs >