Recensie Lollapalooza Berlin 2024 ★★★★1/2

Juli 2025 wordt een drukke festivalmaand nu Lollapalooza Berlin heeft aangekondigd om het festival te verhuizen van september naar juli. Op 12 en 13 juli 2025 zal het plaatsvinden, exact een week voor de editie in Parijs. Het moet zijn dat het aanbod aan toerende festivalacts in juni en juli gewoon een stuk interessanter is dan in augustus en september. Een trend die zich al enkele jaren lijkt af te spelen, lijkt daarmee nu ook onofficieel bevestigd. Ook 2025 wordt dus een jaar van ‘Killing your darlings’. Maar de tiende editie van Lollapalooza Berlin, die wil ook jij net als wij wellicht niet missen. En wel hierom.

Eerst en vooral is Lollapalooza een stadsfestival. Je kan dus een citytrip combineren met twee dagen de strafste acts van het moment live beleven. De Duitse versie heeft trouwens nog een streepje voor op de Franse. Ze vindt plaats in het Olympiapark en stadion in Berlijn. We kennen geen enkel ander festival dat zo veel te bieden heeft waaronder maar liefst twee hoofdpodia én een stadion. Op die manier kan je naar een stadionshow gaan kijken tijdens een festival. En wat helemaal meegenomen is, is dat de kans dat je een optreden niet kan meemaken bijna onbestaande is. Zo zijn er geen time clashes tussen Main Stage North en South, er zit zelfs maar 5 minuten pauze tussen de twee zodat het eerder zoeken is naar een plek op het terrein om je oren even rust te gunnen zodat je niet overprikkeld geraakt. En het stadion is daarbovenop ook nog eens zo ruim dat de kans bijzonder klein is dat die ooit afgesloten moet worden wegens vol.

Die van Martin Garrix, die de eerste dag afsloot van Lollapalooza Berlin 2024 was gewoon fe-no-me-naal. Het leek wel de openingsceremonie van de Olympische Spelen. De belichting aan de rand van het dak werd mee geïntegreerd in de lichtshow. Dat in combinatie met heel veel vuurwerk dat in the round op het dak werd afgeschoten en ook wel eens centraal achter het podium, zorgde voor een overrompelende ervaring naast de gebruikelijke effecten zoals onder andere metershoge vlammen, CO2-jets, lasers en een straffe lichtshow die op het publiek losgelaten werd.

Terwijl we nog maar net OneRepublics set gezien hadden aan Main Stage North deed de Nederlander alleen al qua showeffecten die van Ryan Tedder verbleken wanneer ie ‘Lose myself’ door de luidsprekers joeg. Buiten wat beperkte pyro op het podium en confetti, was dat het wat het publiek te zien kreeg bij OneRepublic. Idem bij Burna Boy trouwens waarbij we belly dance zagen op ‘Shayo’ dat het verder ook moest stellen met wat spettervuurwerk die uit Sparkulars komen.

Net zoals vorig jaar op Werchter Boutique zakte de set van OneRepublic in elkaar toen Tedder voor enkele minuten karaoke ging met het publiek waarin ie het resultaat van zijn samenwerkingen met andere artiesten liet horen als songsmid. Passeerden onder andere de revue: ‘Halo’, een liefdeslied aan Jay-Z van Beyoncé. Verder was ie er zeker van dat Tate McRae hem na het concert zou teksten ‘Waarom heb je dit gedaan? Dit was een ramp!’ toen ie het erop waagde om ‘greedy’ te brengen.

Het leek wel alsof ie maar al te goed wist dat de meisjes en jonge vrouwen in de meerderheid waren op Lollapalooza Berlin 2024 dat onder andere over female empowerment ging, en een safe space creëren voor alle festivalgangers. Vocaal ging de frontman van OneRepublic al tamelijk vroeg onderuit al kan dat aan zijn in ears gelegen hebben. Die eerste hoge noten van ‘Stop and stare’ haalde hij totaal niet.

De Canadese girlrockband The Beaches hoopte dat de band ‘Apologize’ zou spelen omdat ze in het derde én vierde op school niks anders dan dat nummer zelf speelden. En jawel, het stond op de set van OneRepublic later die dag zo bleek. Op de witte strakke t shirts van The Beaches stond in het Duits antisociale uitspraken als ‘onbetrouwbaar’ en ‘onaangepast’ gedrukt. Meezingen en -zwaaien deden we op ‘What Doesn‘t Kill You Makes You Paranoid’ wanneer het publiek vakkundig uitgespeeld werd tussen rechts en links en we de ‘oho’-passage mochten meezingen. Op ‘Everything is boring’ zagen we dan weer een aantal Swifties met rode stervormige haarspeldjes in hun haar in het publiek een springerig rondedansje uitvoeren met hun gedrieën. Doodeerlijk stelde de band dat ze voor ‘Jocelyn’ hun inspiratie gevonden hadden op Instagram. De zangeres zei gewoon dat ze het gepikt hebben want ‘het was toch al publiek’. Lesbisch trauma, het bestaat wel degelijk liet The Beaches weten toen het ‘Edge of the Earth’ bracht.

De tweede dag van Lollapalooza Berlin 2024 stond volledig in het teken van Seventeen, de K-popband die we eerder aan het werk zagen op Glastonbury Festival. Op Lollapalooza Berlin kreeg de Zuid-Koreaanse sensatie meer speeltijd. ‘2 Minus 1’ was deze keer niet te horen, net als ‘I Don’t Understand but I Luv U’ en ‘Lalali’. Maar daartegenover stonden wel heel wat andere songs die in het VK niet te horen waren zoals: ‘Super’, ‘DON QUIXOTE’, ‘Darl+ing’, ‘Left & Right’, de BSS-cover ‘Fighting’, ‘Spell’, ‘Fire’, ‘CHEERS’ en ‘Together’.

Al heel vroeg (rond twee uur ’s nachts) was onze 22-jarige Deense roommate Maria die haar eerste groot festival uit haar leven meemaakte, vertrokken naar de festivalsite om een plekje te kunnen bemachtigen in de pit. Daar gold een first come first served principe. Wou je uit de pit om naar het toilet te gaan, iets te drinken, of eten dan verloor je je plek. Al bij de eerste act, Deine Freunde, die zich richtte op gezinnen, stond de eerste pit vol. Niet veel later in de namiddag (o.a. bij Nothing but thieves) zouden de twee pits vol staan. En dat allemaal in een brandende zon bij 32 graden. Dat noemen ze nog eens toewijding van de fans, vinden we. Maar wie K-pop-fans kent, zou daar niet verbaasd over mogen zijn. Dat een deel van de merch van Seventeen al uitverkocht was op zaterdag en uiteindelijk volledig uitverkocht geraakte op zondag toont aan dat de band gewoon een fenomeen is.

Het had anders en beter georganiseerd kunnen worden, die toegang tot de pits, en men had die overrompeling perfect kunnen zien aankomen, klinkt het dan ook niet onterecht uit het kamp van de Carats, want zo noemen de fans van Seventeen zich, verwijzend naar de song ‘Shining diamond’. Massaal hadden ze hun lichttoortsen trouwens bij met daarin een nepdiamant. Dat zorgt niet alleen voor een straf lichteffect dat impactvoller is dan wanneer de smartphones boven gehaald worden, maar de idee erachter is ook dat het de fans zijn die hun favoriete dertienkoppige band aanmoedigen en doen schitteren. Wie dacht dat de bands die voor Seventeen geprogrammeerd stonden, op geen sfeer zouden kunnen rekenen, had het goed mis. De Carats deden allemaal mee en lieten het beste van zichzelf zien.

Naast sommige fans van Seventeen kan je niet kijken. Zo zagen we er eentje die een grote diamant op het hoofd had als diadeem, anderen kleden zich opvallend met zilveren accenten, terwijl er ook fans zijn die het subtiel houden, en gewoon een fluffy fotokaderhangertje dragen bijvoorbeeld aan hun rugzak of handtas met een foto van hun favoriet bandlid erin. Heb je er meerdere dan zijn dat kennelijk je ‘biases’.

Daar waar de Swifties vriendschapsbandjes maken en met elkaar delen, ruilen, delen of geven de Carats fotokaarten die ze sparen. Je hebt er officiële (die in Seventeens albums steken) en onofficiële kennelijk. Het zou naar verluidt een bijna onmogelijke zaak zijn om zo’n verzameling compleet te maken, werd ons toegefluisterd. De voormalig Panini-sticker en Topps-kaarten verzamelende tiener in mij, snapt dat niet, dat je aan iets begint dat je nooit af kan maken, of compleet. Maar goed, ik hoor dan ook tot een andere generatie en sommige zaken kan je als buitenstaander wellicht proberen te begrijpen maar uiteindelijk toch niet helemaal kunnen plaatsen omdat je referentiekader anders is.

Dat er veel meisjes en jonge vrouwen op het appel waren tijdens Lollapalooza Berlin 2024 hoeft verder niet te verbazen als je een blik wierp op de line up. Met Niall Horan en Louis Tomlinson had het festival namelijk maar liefst 40% van de bandleden van One Direction geboekt. Weliswaar traden ze elk apart, Louis op zaterdag en Niall op zondag op, én zagen we ze niet als guests bij de andere opduiken. Niall refereerde naar zijn 1D-verleden door ‘Night Changes’ te zingen terwijl Louis koos voor ‘Drag Me Down’ en ‘Where Do Broken Hearts Go’.

Niall bedankte zijn fans omdat ie deze lente al optrad in drie arena’s, waaronder een in Berlijn en vaststelde dat er heel wat fans die dat concert bijgewoond hadden ook op Lollapalooza Berlin aanwezig waren. Hij nam van de gelegenheid gebruik om iedereen die hem al 14 jaar steunt in zijn carrière te bedanken. Tijdens ‘Save my life’ mocht de keytar de klank bepalen van de song, terwijl er enkele meisjes tijdens de akoestische gitaarballad ‘Night changes’ heel dromerig zeepbellen de lucht in bliezen. ‘This is incredible. Amazing’ zo complimenteerde de zanger het bijzonder fijne en vooral bijzonder voor elkaar attente publiek. Ook zijn allereerste solosingle bracht ie: ‘This town’ dat hevige gevoelens wist op te roepen vooraan het podium. Een meisje zagen we op het grote scherm in tranen uitbarsten.

Ook tijdens Sam Smiths concert aan de Main Stage North werd het bijzonder emotioneel. Openen deed ie met een blik aan hits: ‘Stay with me’, ‘I’m not the only one’ en ‘Like I can’ waardoor de fans in geen tijd meezongen, -klapten en -dansten.

Vooral backing LaDonna kreeg het moeilijk en kon haar tranen niet bedwingen toen Sam Smith vertelde dat dit de laatste show was van een twee jaar durende toer voor ‘Too Good at Goodbyes’ ingezet kon worden. Handjes zagen we de twee aan elkaar geven, wat zo’n mooi, liefdevol maar vooral écht gebaar was tussen de twee. Sam Smith wou zo haar steunen.

Iemand van de crew kwam niet veel later even een papieren tissue aan haar geven. Ook Sam hield het niet droog toen we hen in een zwarte jurk zagen verschijnen voor ‘Good Thing’, dat op een waanzinnig luid applaus onthaald werd. De fans haalden ook massaal de smartphonelichtjes boven. Het deed ons herinneren aan de woorden van de artiest: ‘We konden ons geen betere plek inbeelden om hier onze toer te eindigen’.

Bij de Gloriatoer zien we een uitvergrote naakte man met het achterwerk naar het publiek liggend op het podium rustend met het hoofd naar het publiek gericht. Waar de enkels zich bevinden, zijn er trappen. Op het podium breed vullend beeld staat onder andere in graffiti niet mis te verstane boodschappen: om de oorlog te beëindigen, maar verder wordt er ook opgeroepen voor vrijheid, broederschap, autonomie, de blik te veranderen (lees: komaf te maken van de male gaze) en transpersonen te beschermen.

Tijdens ‘Diamonds’ gaat de hand van Sam Smith verleidelijk via het microstatief naar beneden. Dan al zie je een streepje seks in de show sluipen, de kaart die het concert naar het einde toe helemaal zal trekken wanneer de deuren van Smiths gay club helemaal openen. Seksuele moves, twerkende dansers, een tongzoen tussen een transpersoon en een vrouw van kleur … Het is zwoel en passioneel wat we te zien krijgen onder andere tijdens ‘Gimme’, ‘Lose you’, en de Donna Summer-cover ‘I feel love’ waarin niet zelden de vrije liefde gepromoot wordt. Hulde voor Sam Smiths dansers die dan een knap staaltje hedendaagse dans tonen met een boodschap in, maar vooral véél emotie. Kippenvel. In ‘Lay me down’ klinkt het ‘Told me not to cry when you were gone but the feeling‘s overwhelming, it‘s much too strong.’ Het vat meteen Sam Smiths magistrale finale Gloria optreden op Lollapalooza Berlin samen: overweldigend.

Of we ook ontdekkingen deden tijdens het festival? En of! Zelden zo veel artiesten en bands aan het werk gezien waarvan we onder de indruk waren. Het begon al op zaterdag waar countertenor Nils Wanderer op lekkere beats het festival opende op hetzelfde podium waar Sam Smith het zou afsluiten. Vroeg pieken noemen ze dat, letterlijk en figuurlijk want schijnbaar moeiteloos werden bijzonder hoge noten gehaald. Qua gevoel en sound komt ie dicht bij Sam Smith maar hoewel de beats hip klinken, is de referentie naar het operateske nooit ver af. Ook Wanderer zingt over een gebroken hart, verder bezingt ie rusteloosheid, en kaart ie verboden liefde aan in het lied ‘St Petersburg’. Onder een verschroeiende zon was er van ‘Total eclipse of the sun’ letterlijk geen sprake in Berlijn. De lage regionen van de stem sprak Wanderer dan weer aan in ‘Remember me’. ‘Lolla will you remember me?’ vroeg is ons op het einde van het 25 minuten durende concert. En of we dat zullen doen!

Een frisdranksponsor organiseert op het terrein van Lollapalooza Berlin ook korte akoestische sets, babbels met artiesten en geeft de fans de mogelijkheid om hun idolen even te ontmoeten. Één van dé grootste ontdekkingen daarbij vinden we met stip de Amerikaanse Natalie Jane wiens belting techniek ons moeiteloos wist te overtuigen. In ‘Can I see you tonight’ sprak ze moeiteloos haar kopstem aan op Main Stage North. Later zouden we de song in een veel intiemere setting akoestisch horen en bevestigd krijgen wat een talent de jongedame wel is. Het was haar eerste internationale festival zei ze, haar trotse papa was meegereisd naar Berlijn (we stonden ook een tijdje naast hem), en in alles zag je hoeveel goesting ze had om haar kunnen eens te tonen. Op 27 september komt haar nieuwe single ‘June’ uit liet ze weten terwijl we in het akoestische gitaarspel een iets te hard versterkte aanslag hoorden.

Door ‘Crazy’ van Gnarls Barkley te coveren, zagen we nog maar eens bewezen over wat voor een straf stemgeluid Natalie Jane beschikt. Dat ze een sterk karakter heeft, gaf ze mee, want iemand in de business had haar eens gezegd om haar droom op te bergen. Dat deed ze niet, en dat werd haar boodschap dan ook naar de toeschouwers toe; om dat zeker niet te doen. Voor de Netflixfilm ‘The top’ blikte ze een nummer in. Live haalde ze moeiteloos haar whistle notes waarbij we ons de bedenking maakten, dat Natalie Jane alles in huis heeft om die ene once in a generation-artieste te worden waar we al een tijdje naar op zoek zijn. Het lijkt er sterk op dat de nieuwe Mariah Carey opgestaan is maar dan met voor deze tijd belangrijke thema’s zoals ‘Laat niemand de controle over je emoties overnemen.’

Aan Main Stage South zien we Tom Grennan die we vorig jaar geweldig vonden op Glastonbury Festival bevestigen. Massaal wordt er meegezwaaid op ‘Crown your love‘ en wordt de We will rock you-beat meegeklapt. ‘O wie o’ zingt het publiek met veel plezier mee in de ‘Mas que nada’-cover waarmee ie de pas overleden Sérgio Mendes eerde. Springen doet iedereen mee op ‘How does it feel?’ terwijl ‘Dance to the music’ en ‘A little bit of love’ het feestje compleet maken. Wij staan op een grote afstand en voelen de vibe tot daar waar Natalie Jane over enkele minuten haar akoestische set zal neerzetten waarin ze voor ons bevestigt wat ze daarnet op het hoofdpodium neerzette. Dat ze beschikt over bakken talent en ook akoestisch weet te boeien in onder andere in ‘Intrusive thoughts’ wat ze heel hoog zingt. Haar ep ‘Sick to my stomach’ komt in september uit. In het voorjaar volgt een tour. Absoluut iemand om in het oog te houden!

Op 8 februari 2025 kan je de Ierse singer-songwriter CMAT (Ciara Mary Alice Thompson) aan het werk zien in La Madeleine te Brussel. Wij zagen haar in Berlijn overtuigen met haar krachtige folky stemgeluid maar ook heerlijke Britse humor. Even ging ze voor dood over de rand van het podium hangen bijvoorbeeld nadat ze ons meegaf dat mensen haar in de business een ‘silly bitch’ noemen, haalde ze de showtruc boven om even ter plekke met de rest van de bandleden te bevriezen waarop ze zei ‘I’m sorry we are a little stiff’. Haar shaker heeft de vorm van een banaan die ze weggooit. Het geheel oogt allemaal erg ludiek, maar het blijft van begin tot einde wel straf en van hoog niveau wat we geserveerd krijgen. Ze slaagt er ons zelfs in om als cowboys een stapje links en dan rechts te laten zetten als dansje en dat terwijl het bakken en braden is onder een loden zon.

De cirkel van onze reis naar Duitsland die startte met de Disneymusical Tarzan in Stuttgart werd helemaal rond toen we even Ana Köhler akoestisch aan het werk mochten horen. Onder andere over ware liefde zong ze, en over 200 kilometer van elkaar verwijderd zijn.

Voor ‘Alleine sein’ en ‘Rotes haus’ bracht ze ook nog de feilloze Natasha Bedingfield-cover ‘Unwritten’. ‘Feel the rain on your skin’ klonk het daarin. Was het maar waar, dachten we op dat moment terwijl we net die regen op maandagochtend tijdens het naar huis gaan zouden vervloeken. Zelf kon ze wel een ventilator gebruiken, stelde ze vast tijdens haar korte set, dus leende ze even een handexemplaar van een fan.

‘Ana heeft wat van een gevoelige Disneyprinses’ schreven we in onze nota’s, zonder dat we vooraf ook maar enige vorm van research naar Ana Köhler hadden gedaan. Soms hebben we het goed mis in onze analyses, maar in dit geval kennelijk niet. ‘Wie eine Prinzessin’/’Like a Princess’ blikte ze voor Disney namelijk vorig jaar in.

< Bert Hertogs >

Lollapalooza Berlin, met stip een van de beste festivals dat Live Nation in Europa organiseert, vindt in 2025 plaats op 12 en 13 juli. Nog tot 18 september kan je een ticket scoren voor de tweedaagse tienjarige jubileumeditie aan 149 euro. Kinderen tussen 12 en 15 kunnen er zelfs bij zijn voor slechts 99 euro. Want ook dat is Lollapalooza Berlin; een festival voor gezinnen met kinderen. Met Kidzapalooza is er zelfs een podium en randanimatie speciaal op hun maat voorzien!