Recensie Beetlejuice Beetlejuice ★★★1/2

Best geestig. Ja zelfs hilarisch bij momenten. Dat is Beetlejuice Beetlejuice, de Amerikaanse donkere fantasy horrorkomedie van Tim Burton.

Zelfs in het leven na de dood kan je ex kennelijk nog achter je aanzitten. Dat is de horror die Beetlejuice (Michael Keaton), een geest die tussen leven en dood zweeft, meemaakt. Beetlejuice staat aan het hoofd van een callcenter waar de zombie Bob (Nick Kellington) probeert de leidinggevende te spelen als Beetlejuice er niet is. Telefoontjes als ‘Ik ben nog maar één dag dood en ze bedriegt me al met een ander’ krijgen ze er onder andere te verwerken.

Wanneer er een portaal opent naar de wereld waar levende mensen wonen, zijn alle collega’s van Bob echter meteen ribbedebie. Beetlejuice ziet er niets anders op dan te trouwen met de nog levende Lydia Deetz (Winona Ryder) die gekend is om haar tv-show die focust op paranormale verschijnselen. Lydia kan namelijk geesten zien. Zo probeert Beetlejuice om voor goed van zijn ex Delores (Monica Bellucci) af te geraken.

Met Beetlejuice trouwen moet Lydia in ruil om haar dochter Astrid Deetz (Jenna Ortega in alweer een zoveelste rol die aan haar doorbraak in de serie Wednesday doet denken) terug onder de levenden te krijgen. Want zonder het te beseffen, viel het meisje op de verkeerde jongen, in dit geval Jeremy Frazier (Arthur Conti) die zijn ouders om het leven bracht en kort daarna zelf het leven liet aan een boom.

Astrid heeft net als haar moeder de gave om geesten te zien, blijkt. Jeremy laat Astrid een portaal openen zodat ie terug kan komen als levende, wat zij een geweldig idee vindt omdat ze van hem houdt. Daarnaast belooft hij haar ook dat ze haar overleden vader waarvan ze zo veel houdt en die ze mist, zal kunnen terugzien.

Wat hij er echter niet bij heeft gezegd, is dat de spreuk die Astrid voorlas om dat te doen gebeuren op zijn zolderkamertje, inhoudt dat zij haar leven ruilt voor dat van Jeremy. Met andere woorden, ze heeft een enkel ticketje voor de Soul Train aangeschaft richting de definitieve dood terwijl hij na wat formaliteiten regelen terug zal kunnen keren onder de levenden.

Wolf Jackson (Willem Dafoe) is in een vorig leven een acteur van B-films geweest, blijkt vooral erg gefocust om altijd als ‘echt’ over te komen en is nu als geest een detective. Hij moet ervoor zorgen dat de doden onder de doden blijven en de levenden onder de levenden en is belast om moordzaken in het geestenrijk op te lossen. Want Delores gaat al van bij de start van Beetlejuice Beetlejuice over lijken. Ze zuigt letterlijk de ziel uit de geesten zodat er aan hen een vervroegd maar ook definitief einde komt. Of dat nog niet genoeg is, krijgt Wolf het nog drukker wanneer alle alarmen afgaan wanneer blijkt dat Beetlejuice een levende (Lydia) in het hiernamaals heeft binnen gebracht. Hij start dan ook een klopjacht op hem terwijl de tijd tikt voor Astrid...

Niet zelden trekt Beetlejuice Beetlejuice de disco-soul-kaart. Het begint al met ‘MacArthur Park’ van Donna Summer waarmee de film start. Een song die later ook voor gespetter zal zorgen tijdens de huwelijksceremonie in de 4DX-ervaring die ook omwille van het feit dat de prent enkel in 2D te zien is, verder qua formaat weinig meerwaarde biedt. Delores zien we zich dan weer bij elkaar nieten in het begin van de film op de tonen van ‘Tragedy’ van The Bee Gees en een gospelkoortje zingt tijdens een begrafenisceremonie ‘Day-O’, een traditionele Jamaicaanse folksong, wat je bezwaarlijk een typisch lied kan noemen voor zo’n gelegenheid.

En de Soul Train? Die vraagt uiteraard om aangekondigd te worden op de tonen van ‘Soul Train Theme (Scat Version)’ van The Soul Train Gang. Al dansend staan de geesten dan op het perron en gaan ze aan boord van de trein, om het geestenrijk definitief in te ruilen voor de dood.  Zal ook aan Astrids leven een vroegtijdig einde komen als ze op die trein gezet wordt of kan ze ontsnappen aan haar lot? Dat ontdek je in het bij momenten hilarische Beetlejuice Beetlejuice dat halfweg wat als een trein stilvalt maar verder vooral dolletjes en van de pot gerukt voort dendert.

< Bert Hertogs >