Recensie Transformers One ★★★1/2

Over autonomie en vrijheid. Maar ook over verraad vs. zelfopoffering. Egoïsme vs. samenwerking. Onderdrukking en uitbuiting vs. gelijkheid. En daarbovenop ook nog eens het uitputten van natuurlijke bronnen. Daar draait het allemaal om in Transformers One dat Josh Cooley regisseerde naar een scenario van Eric Pearson, Andrew Barrer en Gabriel Ferrari.

Deze Amerikaanse geanimeerde sci-fiprent boort dus behoorlijk wat actuele thema’s van bij ons aan. Over boren gesproken, dat gebeurt er ook op Cybertron, de thuisbasis van de Transformers. Maar wat blijkt? Niet iedere robot bezit er een transformercog. De mijnwerkers bijvoorbeeld die Energon moeten zien te ontginnen. Het is een brandstof die vroeger rijkelijk vloeide over de planeet maar nu een schaars goed is geworden.

Sentinel Prime is de nieuwe leider van Cybertron nu de leden van de Hoge Raad er niet meer zijn. De Primes, dat zijn de allereerste Transformers die Primus maakte. Ze zijn omgekomen (of althans dat wordt beweerd) tijdens een missie van de invasieve Quintesson aliens. Het is de mijner Orion Pax die het fijne wil weten over de geschiedenis van de Primes. Hij sluipt stiekem de archieven binnen, wordt betrapt, maar leert wel over de Matrix of Leadership, waar Sentinel Prime naar op zoek is. Het kan hem namelijk nog meer kracht geven, maar ook het tekort aan grondstof oplossen.

Orion Pax ziet er een missie in om op zoek te gaan naar de Matrix of Leadership samen met D-16, Jazz, hun voormalige bazin Elita-1 die gedegradeerd werd door een incident in de mijn, en de eenzame B-127 die praat tegen zelf met afval in elkaar geknutselde robotfiguurtjes. Hij staat helemaal onderaan de ranking en moet tussen het afval net voor dat de verbrandingsoven inrolt bruikbaar materiaal van de rolband halen.

Eerder toevallig wordt ontdekt dat een van de figuurtjes van B-127 een chip van een van de Primes: Alpha Trion heeft weten recupereren. Daarop staat een noodbericht met de locatie waar de Matrix of Leadership zich zou kunnen bevinden. Orion Pax en D-16 hebben nog maar net aan een race - wat weliswaar een avontuurlijk (zeker voor de 4DX-ervaring) maar niet erg noodzakelijk subplot oplevert - meegedaan als enige mijnwerkers tussen de Transformers, en stonden lange tijd aan de leiding, of het belangrijkste avontuur kondigt zich voor hen aan: op zoek gaan naar de Matrix of Leadership maar vooral de waarheid.

Transformers One toont verschillende leiderschapsstijlen. Maar vooral ook hoe macht het aller slechtste in iemand naar boven kan doen halen. Niet alleen komt het tot een confrontatie tussen de Transformers en Sentinel Prime. Maar ook zal de band tussen D-16 (Megatron) en Orion Pax (Optimus Prime) waarbij ze als mijnwerkers afgesproken hadden er voor elkaar te zijn, onder druk komen te staan en uiteindelijk tot een breuk tussen de twee leiden omdat Megatron alleen wou heersen en dezelfde technieken wou gebruiken als zijn voorganger die fake news hanteerde als bindmiddel met de bevolking (zie gerust daar ook enkele parallellen met hoe politieke leiders hiermee omgaan). Het kwade komt dus meermaals diametraal tegenover het goede te staan in deze prent die enkel in 2D te zien is in 4DX maar verder - hoewel ie wat ons betreft wat gebalder mocht - best wel genietbaar is.

< Bert Hertogs >