Recensie The Snowman ★★★★

Er zijn bepaalde zekerheden in Londen rond de kerstperiode. Je kan er prat op gaan dat er wel ergens een versie van A Christmas Carol te zien is, zoals in The Old Vic, een prachtige versie overigens die wellicht niet te evenaren valt. Minder geweten is dat er ook elk jaar rond het einde van het jaar een magische voornamelijk woordeloze voorstelling geprogrammeerd wordt, de kerstklassieker The Snowman die ondertussen al voor het 27ste jaar geprogrammeerd staat in het Sadler’s Wells’ Peacock Theatre terwijl de show eigenlijk al 30 jaar bestaat. Zo’n tijdloze voorstellingen worden overigens steeds zeldzamer.  

Met The Snowman brengt Birmingham Rep dat al een eeuw bestaat, het magische verhaal over een sneeuwman die tot leven komt op de bühne naar het gekijknamige prentenboek van Raymond Briggs uit 1978 en de film ervan die Dianne Jackson in 1982 regisseerde.

Voor heel wat kinderen is het wellicht de eerste keer dat ze in hun leven in aanraking komen met een dansvoorstelling. De troef van The Snowman dat Bill Alexander regisseerde, Ruari Murchison scenografeerde, Robert North choreografeerde en belicht werd door Tim Mitchell, is dat het narratief over een droom gaat of over de werkelijkheid. Het is dus bijzonder herkenbaar voor de allerjongsten én universeel.

Want in The Snowman maakt James, een jongetje een sneeuwpop die ’s nachts tot leven komt en waarmee hij een avontuur beleeft. Hij vliegt ermee naar de noordpool om er andere sneeuwpoppen te ontmoeten. Ze komen een hele resem dieren tegen, van eekhoorns over pinguïns, een haas, en wanneer ze de noordpool bereiken niet alleen enkele rendieren maar zelfs de Kerstman himself.

De volgende ochtend blijkt The Snowman gesmolten. Maar in zijn kamerjas ontdekt James de blauwe sjaal die ie kreeg van de Kerstman die nacht. Dus beseft de jongen zo dat hij het misschien toch allemaal niet gedroomd heeft.

Eerlijk? In het begin vonden we The Snowman wel érg traditioneel aanvoelen, met de klassieke rolpatronen die getoond worden: de vrouw die het huishouden doet, de man die van het werk thuis gekomen is, de krant leest, een gezin dat naar de tv kijkt enz. Gelukkig wijkt de voorstelling na een tijdje daarvan af. Zo zien we sneeuwmannen met elkaar dansen op de noordpool en wordt er dus niet alleen gedanst met een ballerina/sneeuwprinses.

‘Walking in the air’ is de enige song in het verder uitsluitend instrumentaal begeleidde The Snowman dat zo trouw bleef aan de iconische muziek (van o.a. opgewonden, over dromerig, refererend naar klassiek ballet, over tango wanneer de sneeuwmannen op de noordpool met elkaar dansen op de tonen die Howard Blake uit zijn hoed toverde.

‘Walking in the air’ is een echte oorwurm die er lang blijft hangen. Wanneer je de allerjongsten  - de buggy parking aan de bar stond zo goed als vol - het liedje bij het verlaten van de zaal op boxing day nog nazingen, weet je dat het goed zit. De theatersneeuw en het vliegen over de scène doen de rest en doen de kindermondjes spontaan open gaan van verbazing.

Op dat vlak wordt er deze maand wel wat afgevlogen als je het ons vraagt. In eigen land zagen we het in Peter Pan de musical én Koen Wauters doen tijdens Clouseau40 in het Sportpaleis. In Londen daalt een personage uit The Tempest door Jamie Lloyd Company met Sigourney Weaver in de hoofdrol zo naar beneden. Maar dertig jaar geleden werd het dus al gedaan in The Snowman.  

Een van de grappigste scènes uit The Snowman is ongetwijfeld die wanneer we James zijn  sneeuwman een neus zien geven en hem even een rode appel zien gebruiken en daarna een banaan. De allerjongsten proesten het dan uit.

De voorstelling heeft nog steeds een internationaal appeal, zo veel mag duidelijk zijn. Zo ontdekten we zowel een Nederlands als een Italiaans gezin in onze buurt. Wat hun kinderen met elkaar gemeen hadden? Ze hadden allemaal met volle teugen genoten van deze prachtige voorstelling die hen hopelijk goesting geeft om nog meer klassiek en als het even kan ook modern danstheater te gaan zien in hun leven.

< Bert Hertogs >  

The Snowman is nog tot en met 4 januari 2025 te zien in het Peacock Theatre in Londen. De kans is zeer groot dat ie volgende kerst hernomen wordt.