Recensie A real pain ★★★★★

Kieran Culkin en Jesse Eisenberg zijn wat ons betreft het beste duo dat we in lange tijd samen hebben zien spelen in een film, in dit geval A real pain. Want hoe heerlijk is het om ze respectievelijk de losbol Benji en de controlefreak David te zien neerzetten. Alleen al die beginscène waarbij David bijna als een stalker zijn neef belt of ie wel tijdig op de luchthaven zal zijn voor hun trip naar Polen, is zo amusant en zo sterk en geloofwaardig, weliswaar met een grote dosis humor neergezet, dat je meteen in het verhaal gezogen wordt.

In A real pain trekken de twee Amerikaanse Joden naar Polen om naar het huis te trekken waar hun grootmoeder nog woonde maar ook om te connecteren met hun roots en de holocaust. Wat deze dramedy die Jesse Eisenberg zelf schreef en regisseerde zo waanzinnig straf maakt, is al het typische Amerikaanse gedrag van toeristen om bij een standbeeld van soldaten gekke poses aan te nemen bijvoorbeeld aan te klagen. Want dat toont gewoon een gebrek aan respect.

A real pain schittert in de humor en de pianobegeleiding (vooral Chopin krijgen we te horen) die het brengt, op de meest onverwachte momenten. Zo stelt Benji vast dat zij knus in een trein zitten terwijl miljoenen Joden jaren geleden een ander lot beschoren was, toen ze op een onmenselijke manier als vee gedeporteerd werden naar de concentratiekampen, om achteraf toch gewoon zich af te zonderen van de rest en zelfs in eerste klasse te gaan zitten ‘want ze verdienen dat’. Of hoe hypocriet iemand wel kan zijn, aan de ene kant iets aankaarten, aan de andere kant het tegenovergestelde doen qua gedrag.

Het is vooral in dat contrast, wanneer de twee met een groep toeristen het Majdanek concentratiekamp bezoeken dat nog goed bewaard is gebleven, dat A real pain indruk maakt door géén muziek te laten horen, bijna voor volledige stilte te kiezen op natuurgeluiden na en de beelden voor zich te laten spreken.

A real pain voelt dus oncomfortabel comfortabel of als je wil comfortabel oncomfortabel aan, en net in het feit dat de film behoorlijk schuurt, zit juist ook de bijzondere kracht waardoor die een enorme indruk nalaat. En dat is net wat een film over een beladen thema hoort te doen, het op zo’n manier verpakken dat het verteerbaar is maar toch ook stevig binnenkomt tegelijkertijd. Dodelijk efficiënt is ie dus.

< Bert Hertogs >