Recensie Paddington in Peru ★★★★

Een heerlijk warme, gezellige komische geanimeerde live action avonturenfilm levert regisseur Dougal Wilson af met zijn allereerste langspeelfilm Paddington in Peru. Een die focust op samenwerking, gezinswaarden, elkaar verliezen maar elkaar toch ook terug vinden, op zoek gaan naar je roots maar ook weten wie je familie is, en dus ook je identiteit ontdekken, dat je van Peru bent, een Brits paspoort hebt, maar toch vooral (een) Brown bent.  

Wat Paddington in Peru zo leuk maakt, naast de prachtige geanimeerde beren waarbij Paddington onmiddellijk je hart weer weet te stelen, is de humor. Heerlijk Brits, met veel gevoel voor absurde humor en taalspelletjes. Die gaan soms verloren omdat ze niet ondertitelbaar zijn, maar als je goed luistert, kan je er extra van genieten. Zo horen we ‘I can’t bear it’, zit er in enkele zinnen wel heel vaak het woord ‘beren’, en stelt Paddington dat ie toch vooral heel ‘Brown’ is, verwijzend naar het gezin dat hem in het VK binnengehaald heeft, maar tegelijkertijd ook naar de kleur van zijn vacht.

Paddington in Peru gaat dus ook over het omarmen van al wie een andere roots heeft in onze Westerse maatschappij, maar ook over het omarmen van risico’s. Niet om het risico, wel als dat een hoger doel heeft. In deze film is tante Lucy, die Paddington vond, redde en hem deed opgroeien spoorloos verdwenen uit een tehuis voor gepensioneerde beren. Daarom gaan Paddington en de Browns, die ondertussen naast elkaar leven in hetzelfde huis, en al lang niet meer op dezelfde bank gezeten hebben, naar Peru. Alles wijst erop dat tante Lucy de schat van El Dorado is gaan zoeken.

Moeder-Overste (Olivia Colman, die het enige liedje in deze film mag zingen: Let‘s Prepare for Paddington) die verdacht vaak het woord ‘verdacht’ hanteert wat haar naast haar vreemde gedragingen verdacht maakt, heeft al een zoekactie opgezet en daarbij de bril teruggevonden van tante Lucy én een ketting. Dat laatste was van Paddington en droeg ie al toen ze hem gevonden had.

Hij was in het water gevallen toen ie op een tak ging om een sinaasappel te kunnen plukken en die brak. Paddington en de Browns kiezen om de boot te nemen om door de jungle te varen maar al snel blijkt dat Hunter Cabot (Antonio Banderas), de eigenaar van de boot, uit een familie afstamt die al eeuwenlang goudziek is. Jarenlang groeide zijn dochter Gina (Carla Tous) zonder hem op tot ie terugkwam en inzag dat zij zijn grootste schat is. Maar wanneer ie het bandje ziet van Paddington ontdekt ie al snel dat de knopen iets willen zeggen. Hij moet het alleen nog zien te ontcijferen. Wat hem uiteindelijk ook lukt. Er staat ‘De beer wijst de weg’.

Uiteindelijk zal zijn goudkoorts toch de bovenhand halen en hoort ie zijn voorvaderen als stemmen. Zijn plan? Ervoor zorgen dat Paddington hem de weg naar El Dorado toont, en hem dan doden. Henry Brown (Hugh Bonneville) leert tijdens de tocht beter omgaan met risico’s, en we zien dat een drielaags gelamineerde map best wel zijn nut bewijst in Paddington in Peru. Maar het is vooral de heerlijke humor die ons in geen tijd doet smelten en de herkenbaarheid ook van het hoofdpersonage dat een door en door goede inborst heeft, maar er af en toe ongewild gewoon een zootje van maakt uit onkunde.

Geweldig is de visuele humor wanneer we Paddington een pasfoto zien proberen maken in Paddington Station. En wanneer men de politie belt in Peru, horen we wat wellicht de meest absurde dialoog in maanden is die we in de cinema hebben gehoord. Men wil namelijk de politie melden dat er een vermiste junglebeer is in de jungle, waarop die antwoordt dat men zich nu vooral focust op vermiste vissen in de rivier. Hi-la-risch.

< Bert Hertogs >