Recensie Unfold - Theaterfestival 2010

De waarheid komt uit een kindermond. “Hoe vreemd een brooddoos ruikt op het einde van een dag. Hoe oud babies lijken als ze pasgeboren zijn. Hoe lang slechte liedjes in je hoofd blijven hangen.” In Unfold lijk je de wereld te horen en zien door kinderogen. Of hoe een muzikale dansvoorstelling in al zijn eenvoud toch diep weet te raken.

Floor Crul, Misha Demoustier en Silke Cnockaert zijn alledrie prille tieners. Vanuit een schijnbaar spontane ingeving van choreograaf Kwint Manshoven nemen zij zijn bewegingen over. Maar al gauw zal later in de voorstelling het omgekeerde gebeuren: het trio dat opvallend precies getimed samen begint te dansen, cirkels maakt, springt, dan weer bukt, of op één been een draaibeweging maakt. De spontaniteit straalt er van af. Wat we zien, is nog zo fris, dat we bijna niet kunnen geloven dat de productie vorig jaar in november in Gent in première ging. Met de nominatie op het Theaterfestival, krijgt Kabinet K de kans om deze voorstelling nog tot ver in het voorjaar van volgend jaar te spelen. Met Amsterdam en Düsseldorf als buitenlandse bestemmingen in hun agenda.

Manshoven legt zijn handen op de vloer, verplaatst telkens een hand terwijl Floor haar voet verplaatst en het parcours dat de choreograaf met zijn handen tekent, met haar voeten op zijn  handen volgt. Een streep elektrische gitaar, het ritmisch geluid van een naaimachine hoorden we ervoor. Samen poseren. Heden en verleden verweven met elkaar. Melancholie naar de jeugdjaren, en jeugd dat staat te popelen om groot te worden. Beiden ontmoeten elkaar in hun zoektocht.

Even spontaan als een eerste dans begonnen was met zijn vieren, eindigt die ook in het spel tikkertje, waarbij de volwassene zich te pletter rent achter Floor. Een andere jongere slaat een spijker in een muur om er een groot wit vel papier aan te hangen. Daar komt een tekening van een huis op, met ramen die buiten de muur gaan terwijl Niko Hafkenscheid zichzelf begeleidend op gitaar “It’s time for adjustments. The lights are still on.” zingt. Auto rijden nabootsen op een houten 70s-stoel en daarna in een cirkel met het voorwerp gooien naar elkaar alsof het een bal is. Met opengespreide armen in een cirkel achteruit draaien. Trillen met de benen, waarbij de trilling aanstekelijk werkt en overgenomen wordt door de anderen. Cool zijn met zonnebril op. Floor die een pose neemt van een topmodel.

Jongeren die volwassenen imiteren en omgekeerd. Winter nabootsen door een wit laken. Poseren in die winter met rood en wit gebreide truien aan. Een eigen tent knutselen met wasspijkers. Evenwicht zoeken. Zo ver mogelijk achterover buigen, het hoofd op de ander zijn schouder. Vertrouwen op elkaar. Een zin doorzeggen in een kring. Verstoppertje spelen. Niko die even niet meer meedoet. Twee vingers die als benen over armen en handen stappen. Fruit eten. Fluitend het leven toezingen. Heerlijke naturelle voorstelling met Floor, Misha en Silke als ontwapenend en verbluffend sterk dansend trio die erin slaagt om je een huiselijk gevoel te bezorgen. Perfect geplaatst in de knusse Zwarte Zaal van deSingel. Klein kan soms o zo fijn zijn.

< Bert Hertogs >