Recensie Quinteto Astor

Een matuur publiek in de Roma, want alles wat minderjarig is, kent de dag nadien de eerste schooldag van het nieuwe schooljaar en moest dus op tijd naar bed. Niet alleen qua leeftijd konden we het publiek matuur noemen. Dat ging ook op voor hoe zij het concert van Quitento Astor beleefde. Muzikaal genieten deed het tijdens heel wat nummer, tango dansen deed het dan weer wanneer de passie daarvoor te groot werd met maar liefst 16 koppels die aan het dansen sloegen tijdens “Oblivión” als ultiem hoogtepunt.

Mooi is dat wanneer dans en sterk musiceren hand in hand met elkaar gaan. Quinteto Astor bracht tangoklassiekers en uiteraard – hun naam verwijst ernaar – mochten ook werken van Ástor Piazzolla niet ontbreken. Heerlijk was het om op deze passionele ritmes gevorderde en minder gevorderde dansers hun volle emotie erin te zien leggen. Adembenemend was de geconcentreerde en diep verzonken blik van de blonde jongedame met rode bloem in haar haar toen ze tango danste met een man die ze niet kende, die zijn baard en snor in mooie lijnen getrimd had en daarmee zijn zuiderse origine verraadde. Terwijl wij aan een tafeltje met theelichtje zaten, af en toe nippend aan ons bolleke Koninck en tussendoor grabbelend naar enkele pindanootjes, kregen we een gepensioneerd koppel in de gaten dat o zo vertederend over de te kleine dansvloer schuifelde.

Links en rechts van het podium werd er dan maar op vraag van bandeonist Dieter Janssens die ongelukken op de drukke dansvloer wou vermijden, wegens danssucces door de lichtman extra bijgelicht. Sindsdien, halverwege het optreden, konden de danslustigen meer verspreid over de zaal hun pasjes doen. Openen deed het tangokwintet met Libertango van Piazzolla. Janssens nam het woord en droeg “Prepárense” op aan de in juni overleden bandeonist Alfredo Marcucci waarmee het kwintet dit nummer heeft opgenomen. Een zeer intense uitvoering werd het, waar ontzettend veel gevoel in werd gelegd.

“El amanecer” begint met Marijn Goossens’ piano waarna Onan Van de Weyer zijn gitaar mag laten doorklinken. Maar het is een meeslepende vioolpartij van Ingeborg Cneut die ons weet te beroeren. Cneut krijgt voor het eerst 2 koppels aan het dansen wanneer ze haar viool ruilt voor de strohviool bij “El pollo Ricardo” van Fernandez. “Silueta porteña” van Cucaro is goed voor 5 koppels, “La puñalada” van Castellanos goed voor 8. Of er al wetenschappelijk onderzoek is gebeurd, rond de invloed van de strohviool op de (dans)benen, weten we niet. Feit is dat het instrument zijn effect niet miste in de Roma!

Melancholie alom in Milonga Triste dat vooral gekleurd werd door de accordina, een groot uitgevallen mondharmonica met accordeontoetsen zeg maar, die door Marijn Goossens zeer doorleefd werd bespeeld. Van de Weyer voegde daar de warme klank van een akoestische gitaar aan toe. Tijdens “Oblivión” krijgen we kippenvel. Weemoed en passie horen we in Ingeborg Cneut’s uitvoering.

Contrabassiste Katrien Bos mag tijdens Contrabajeando een stevige solo neerzetten op het einde van deel 1. Opvallend: de dansers keken tijdens dit nummer toe hoe het kwintet dit nummer met veel gevoel voor muzikaliteit bracht. Een matuur publiek weet af en toe stil te staan bij de groep op het podium. De “bravo’s” achteraf waren welverdiend.

< Bert Hertogs >

De setlist:

Deel 1:

1. Libertango
2. Prepárense
3. Ventarrón
4. El amanecer
5. Romance del diablo,
6. El pollo Ricardo
7. Silueta Porteña
8. La puñalada
9. Milonga triste
10. Tanguera
11. Contrabajeando

Deel 2:

1. Recuerdo
2. Qué falta que me haces
3. Derecho viejo
4. Oblivión
5. Desde el alma
6. De mi arrabal
7. La luciernaga
8. Taquito militar
9. Seguime si podes
10. Felicia
11. Svp

Bis:

1. A evaristo carriego/El Choclo
2. La viruta