Cd recensie Absynthe Minded: Absynthe Minded

Hun vierde plaat heet gewoon Absynthe Minded. Uiteraard staan de eerder uitgebrachte single “Heaven knows” dat over de chemie tussen 2 gaat en seks erop. Daarnaast is er ook nog Envoi, die als tweede single uitkwam, naar een gedicht van Hugo Claus dat Bert Ostyn vertaalde en bewerkte naar het Engels. Dat gebeurde initieel op uitnodiging van Poetracks, een initiatief in Nederland waarbij singer-songwriters gevraagd werd in hommage aan Claus een gedicht van hem op muziek te zetten.

Opvallend is de warme klankkleur die de ganse cd heeft meegekregen. Het album opent jazzy met onder andere strijkers op “I don’t go”. Lichtelijk bevreemdend klinkt “Dead on my feet” in vergelijking met die opener. De song klinkt onstuimig. Ostyn zingt dat hij een vreemde van zichzelf geworden is. Mercury gaat over een op stapel staande ontmoeting met de lelijkste man die stinkt naar de gas, groen haar heeft en rode ogen. Ostyn gebruikt in de laatste strofe het truukje om een woord onder de toon te zingen om dan naar enkele tonen hoger te glijden. Dat effect is leuk, maar wanneer het teveel gebruikt wordt, komt het zagerig over. Tenzij je het zo vaak doet als Ostyn, dan komt het als een vorm van humor over.

Paramount gaat over de liefde voor een actrice uit een film van de gelijknamige studio. Gitaren, drum en een koperblazer bepalen het nummer. “Multiple choice” begint met drum, laat dan gitaren beuken, we horen violen, contrabas en zelfs een pauk naar het einde toe. Het nummer lijkt aanvankelijk garagerock, maar de band zet er enkele instrumenten bij die we op zijn zachtst gezegd niet gewend zijn in het genre. Zo is het ganse album, dat dan weer dichtbij soul en jazz aanleunt, dan weer naar pure (garage)rock neigt. Twee albums in 1 zo lijkt het wel. “Moodswing baby” gaat over de liefde. Leuk is de verwijzing op het einde van het nummer It don‘t mean a thing (If it ain‘t got that swing) van Duke Ellington uit 1931. Of Ostyn het woord “swing” voor de destijds bekende betekenis gebruikte, is zeer twijfelachtig…

Fortress Europe begint met het geluid dat je krijgt wanneer je met een stokje of je vingers over de snaren van een piano gaat. Daarna volgt de Spaanse gitaar en een viool. Het nummer valt stil om dan opeens behoorlijk Balkanfolky uit te pakken. Fortress Europe gaat over willen immigreren naar de Europese Unie en de moeilijkheden (de bureaucratie) die daarmee gepaard gaat . “There is no place for you here” is het harde antwoord dat we uit een vervormde diepere mannenstem te horen krijgen.

Wakker liggen van een bloedhete vrouw terwijl je je eenzaam voelt, is het thema in “Papillon”. Ostyn kampt met vlinders blijkbaar. Piano en gitaar begeleiden dit rustige nummer. Alomtegenwoordig is de viool in “Weekend in Bombay”. Met het rustige “Oh the longing” waar buffetpiano de hoofdtoon bepaalt, sluit de groep rond Bert Ostyn dit gevarieerde, misschien wel hun beste plaat totnogtoe af.

Voorstanders van dit album zullen het een zeer rijk album vinden dat verschillende muziekgenres en sferen bespeelt. Voor tegenstanders is dit wellicht een reden van kritiek. We zien hen nu al termen als “te heterogeen”, “mengelmoes van vanalles en nog wat” bovenhalen. Wij niet.

< Bert Hertogs >

Onze favorieten:
Fortress Europe, Heaven knows, Moodswing baby, Envoi en Papillon