Cd recensie: Daens de musical

Sinds 4 oktober 2008 speelt de musical Daens in Antwerpen. Alvast tot 28 december loopt deze schitterende musical. Voor zij die de musical al bijwoonden, gaan bijwonen, of zij die er helaas niet naartoe gaan, is er nu de cd van de musical. We kunnen iedereen deze cd aanraden, ook ter voorbereiding, zodat u alvast de liedjes al eens gehoord hebt voor u de zaal ingaat. Het schijfje bevat het grootste deel van de liedjes. Opvallende afwezige zijn de nummers die in het Aalsts worden gezongen. Geen “Santé mijn bieken” en ook geen carnavalesk “Wij zin de jongens van de Varkensmarkt” te bespeuren op dit schijfje. Beetje vreemd, want meestal heeft een musicalcd wel eens een zuipliedje in zijn tracklist (Beauty and the beast en Les Misérables hebben dat onder andere).

Wel aanwezig, en zeer terecht, zijn het wondermooie “Mijn wereld” waarin Nette Scholliers (Free Souffriau) zich afvraagt: “waarom sluit God zijn ogen en waarom luistert hij niet meer?” knap begeleid door het orkest, waar strijkers, piano, en kopers een prominente rol hebben en zorgen voor de juiste dynamiek in het nummer. Souffriau verbaast na het nummer keer op keer te beluisteren. De zangeres kan namelijk behoorlijk lage noten aan. Een groot stembereik heeft ze dus, een pareltje, dat beseffen ze hopelijk ook bij Studio 100. Veel minder groot is het stembereik van Lucas Van den Eynde. Hoorden we tijdens de première geen enkel nummer waarin hij potten breekt, dan durven we nu “Het Vaticaan” aanstippen als een knap nummer dat hij in deel 2 zingt. In het nummer bezingt hij zijn geloof voor God, terwijl hij keer na keer terug moet keren omdat de audiëntie wordt uitgesteld naar de dag nadien. Ook “wat bleef van mij over” waarin hij zich verzet tegen het instituut Kerk kan ons overtuigen. In dat nummer meent hij dat hij ook zonder soutane zijn taak om er te zijn voor de medemensen kan waarmaken. We horen misschien wel het meest dynamische fragment muziek waarin hij duidelijk de strijd niet opgeeft, en zich niet gewonnen geeft.

In “Paus Ponnet” horen we clavecimbel. Hiermee geeft Brossé een archaïsch karakter. Maar aan de andere kant sluipt er ook een moderne steal guitar in dit nummer. Uiterst slim bedacht! Veruit is dit nummer het meest grappige uit de musical. Sommige recensenten mogen dit en de manier waarop Chris Vandendurpel deze rol neerzet, verguizen. Toch vinden we dit niet ongepast. Er zit al genoeg miserie in deze musical, een iets luchtiger nummer als dit in deel 1 is dus altijd welkom, vinden we. Muzikaal kan het ook bekoren omdat alle musicalcliché’s uit de kast worden gehaald. En de tekst is ook gewoon grappig. Ponnet droomt hardop om paus te worden en overschat zijn kwaliteiten lichtjes… Ook tijdens “de Commissie” horen we weer die clavecimbel, dit keer om het archaïsche van de politiek te benadrukken.

Het nummer dat wellicht het meest blijft hangen is “Ogen dicht”. Het nummer begint met cello, en kent tijdens het refrein een mooie piano –en vioolbegeleiding. Als we de statistieken van concertnieuws.be mogen geloven (heel wat mensen zoeken via google meer info over dit nummer en komen soms bij ons terecht) zou dit wel eens de publieksfavoriet kunnen zijn. Logisch omdat het een mooi en hoopvol nummer is dat door Jelle Cleymans en Free Souffriau wordt gezongen. Beide stemmen blenden perfect en ook tekstueel zien we dat hun personages naar elkaar toegroeien. Mooi.

Vraag me niet waarom, maar onze topfavoriet op dit schijfje is “Liefde is de allerschoonste last” waarin Nora Scholliers (Anne Mie Gils) haar dochter Nette (Free Souffriau) zingt dat liefde slijt. Het nummer komt misschien na een eerste beluistering niet meteen tot zijn recht. Maar na meerdere keren hoor je hoe rijk deze partituur is, zowel muzikaal als vocaal. Gils’ warme stem past perfect in dit nummer waarin ze melancholisch zingt dat haar dromen nooit zijn uitgekomen. Maar als moeder is ze toch hoopvol voor haar dochter, dat die van haar wel mogen uitkomen. Knap. Mochten wij musicalsterren mogen uitdelen, ze zouden naar Free Souffriau, Anne Mie Gils en Jelle Cleymans gaan. Maar dé man die wat ons betreft zeker bekroond mag worden voor zijn creatieve prestatie is Dirk Brossé, componist van deze muziek en die een compleet andere partituur schreef voor deze musical dan voor de film. Bravo.

< Bert Hertogs >