Cd recensie: Green day: 21st century breakdown

Het is alweer van 2004 dat de heren van Green Day een nieuwe plaat op ons loslieten. Nu is het eindelijk zover. Zanger-gitarist Billie Joe Armstrong, bassist Mike Dirnt en drummer Tre Cool hebben hun tijd genomen om dit achtste studioalbum bij elkaar te schrijven en op te nemen.

Ze waren al sinds 2006 bezig met het schrijven, arrangeren en opnemen en dat werpt nu zijn vruchten af in een uitmuntend en ijzersterk album dat nog steeds, net als American Idiot, politiek geëngageerd is.

De heren gaan in hun teksten een stukje verder zo lijkt het wel. “Amerika’s grafrede” schrijven ze. Tekstueel is deze plaat bijzonder somber, ze werd immers nog voor een groot deel geschreven toen de voormalige president Bush aan de macht was.
“Ik prijs vrijheid, maar de vrijheid om te gehoorzamen, wurgt me” zingen de heren in de titelsong. De schuld waarom Amerika en de moderne wereld achteruitgaat leggen ze bij “de smeerlappen van 1969”. “Mijn generatie is 0. Ik schopte het nooit tot een held van de arbeidersklasse.” klinkt het in een overtuigend eerste nummer.

Eigenlijk wou Green Day dat het ergens anders was geboren. Ze voelen zich verloren, als vluchtelingen in eigen land, zingen ze in “Before the lobotomy”.

De wereld is om zeep, lijkt het allesomvattende sombere thema van de plaat. Als er al een lichtpuntje is, dan is de liefde dat tijdens “Last night on earth”. “Je bent het maanlicht in mijn leven elke nacht” zingt Billie Joe Armstrong op een plaat die voor de rest ontzettend onrustig is. Blasfemie, genocide, het einde van de Westerse beschaving, nucleaire winter, materiele en psychologische vernieling zijn alomtegenwoordig in dit album.

21st Century Breakdown brengt dit alles in drie aktes: “Heroes and Cons“, “Charlatans and Saints“ en “Horseshoes and Handgrenades“ en volgt een jong stel genaamd Christian en Gloria door de diepte- en hoogtepunten van deze eeuw. Maar laat ons wel wezen, het lijken vooral dieptepunten te zijn.

De strijd binnen de Amerikaanse arbeidersklasse, innerlijke demonen, apathie, de bijna verdwenen American Dream, religie en hypocrisie zijn dus enkele van de vele thema’s die Green Day op deze plaat aanboren.

Op 17 oktober 2009 staat de groep in een uitverkocht Sportpaleis. Dit album gaat het live zeer goed doen, zoveel mag duidelijk zijn. Daarvoor zijn de nummers muzikaal sterk genoeg, met stevig gitaar en drumwerk. Heel wat songs worden ook neergelegd halverwege om daarna er weer stevig op los te scheuren. Een recept dat altijd werkt tijdens live optredens. Ook de aanstekelijke en repetitieve hooks in “Know your enemy” zullen scoren.

Onze favorieten: 21st century breakdown, Know your enemy, Viva la gloria!, Murder City en The static age

< Bert Hertogs >