Recensie Tell me on a Sunday

In heel wat opzichten was “Tell Me on a Sunday” een beetje de tegenhanger van “Dans Der Vampieren”: geen grote cast, maar één zangeres, een eenvoudig decor, geen sierlijke kostuums,  geen dans, kort, met veel emoties, verstaanbaar en muzikaal afwisselend. Met deze productie heeft regisseur Frank Van Laecke alles zo geënsceneerd dat de aandacht van de toeschouwer automatisch uitkomt bij de kern van deze voorstelling: de wondermooie stem van Deborah de Ridder. En toch verliep niet alles geheel volgens plan …

De plot van “Tell Me on a Sunday” is vrij eenvoudig: een jong, mooi, Vlaams meisje trekt naar New York om daar haar geluk te zoeken en valt steeds weer op de verkeerde mannen: te oud, te glad, te jong en te getrouwd. Het publiek wordt hierbij meegenomen op haar golfslag van emoties tussen euforie en woede, tussen hoop en wanhoop. Steeds weer hoor je het geluk van de liefde als ze “de ware” eindelijk heeft gevonden en twee liedjes later voel je de pijn wanneer haar liefde als een golf op de rotsen wordt stukgeslagen. De constanten in haar leven zijn de rode koffer waarin ze haar favoriete knuffel van de ene woonst naar de andere verhuist en de telefoongesprekken met haar moeder.

Het decor was eenvoudig, maar functioneel. In twee halve cilinders, aan beide kanten van het podium één, stond telkens een woonkamer van één van de vriendjes. Wanneer dat vriendje gedumpt werd, draaide de cilinder zijn rug naar het publiek en werd het interieur aangepast naar dat van het volgende vriendje. Zonder al te veel technische hoogstandjes die de aandacht konden afleiden, werd zo een retrokeuken gewisseld voor een retrozitkamer. Op de achtergrond kon je gedurende de hele voorstelling achter een doorschijnend doek de begeleidingsband live zien spelen.

“Tell Me on a Sunday” is waarschijnlijk een van de minder bekende musicals van grootmeester Andrew Lloyd Webber. Toch telt deze korte voorstelling verschillende nummers die menig musicalliefhebber direct zal herkennen: ‘Unexpected song’, ‘Take that look of your face’ en ‘Tell me on a Sunday’. Deborah de Ridder had het voorrecht om de Nederlandse vertalingen van deze nummers te mogen brengen. In haar eentje moet ze de hele voorstelling dragen en alle emoties op een realistische wijze overbrengen op het publiek. Het moet gezegd: ze leverde een puike prestatie. Deborah is niet alleen een zeer esthetische verschijning op een podium, ze beschikt daarbij ook nog eens over een hele mooie en krachtige stem.

Haar stem bleek zelfs te krachtig voor de techniek. Tijdens de uithalen in ‘‘Take that look of your face” viel de micro telkens uit waardoor regisseur Frank Van Laecke de voorstelling moest stilleggen voor een technische onderbreking. Nadat er snel twee nieuwe micro’s op Deborah’s gezicht waren gekleefd, pikten ze de draad terug op net voor ‘Take that look of your face’. Zo kon het publiek dit keer ten volle genieten van de vocale capaciteiten van de zangeres.

De Ridder klonk zacht waar het zacht moest zijn, krachtig waar het nodig was. Ze bracht een zeer intieme en emotionele voorstelling waarbij je als toeschouwer niet het gevoel had dat de emoties ‘fake’ waren. Ze kreeg daarbij muzikale ondersteuning van de band onder leiding van Alex Roosemeyers waarbij vooral de klank van de cello een hele reeks nummers nog wat extra warmte meegaf.

Op gepaste momenten was er zelfs ruimte voor een gezonde dosis humor. Ik hoop alleen dat Deborah in het echt iets meer kooktalent heeft dan haar personage, want anders moet ze mij voorlopig niet uitnodigen voor pannenkoeken. En hoewel de voorstelling maar goed anderhalf uur duurde, was ze zeker de moeite waard.

< Sascha Siereveld >