Cd recensie Lily Allen: It´s not me,it´s you

Lily Allen zet met haar tweede album een hoogst persoonlijke plaat neer. Hoewel op het eerste gehoor, haar nummers poppy niemendalletjes lijken, zit het ‘m vaak in de teksten bij de singer-songwriter. Want die hebben zeer vaak een angel. In “Everyone’s at it” zingt ze over drugs, waar iedereen aan zit, ook de dochter wiens ouders van niets weten. In “The fear” klaagt Allen onze consumptiemaatschappij, de media en het sterrendom aan, in een nummer dat stevige synthesizerbeats meekreeg.

“Not fair” gaat dan weer over verliefd zijn op een kerel die niet goed in bed is en haar nooit doet klaarkomen. Ook in “22” – de leeftijd die Allen had toen ze het album schreef – is ze maatschappijkritisch. Wanneer je bijna 30 bent dan is je leven als vrouw bijna over tot de man van je dromen je oppikt. Allen is en blijft een romantisch type op bepaalde vlakken

“I could say” gaat over een liefdesbreuk. Tussen haar debuut en dit album brak Allen met haar vriend en verloor ze ook haar kind in een miskraam. Hij is niet meer zo ‘cool’ zoals hij aanvankelijk leek.

Lily Allens “It’s not me, it’s you” is een ontzettend gevarieerd album geworden, we horen folky straatmuziek tijdens “Never gonna happen”. Het nummer werkt aanstekelijk wanneer in het begin het handgeklap en de accordeon de sfeer van het nummer bepalen. De vorm is dan misschien wel feestelijk en circusachtig. Maar de inhoud is dat helemaal niet. Allen vertelt gewoon dat het niks gaat worden tussen haar en iemand anders. Ironie ten top dus waar we zeer sterk van houden. Ook in “Fuck you” trekt ze sterk de ironische kaart. Niet voor niets is het naast “Never gonna happen” een van onze favorietjes. “Fuck you” schreef ze voor de voormalige president van Amerika, G. Bush. Volgens haar is die narrow minded omdat die holebi’s haat. Zulke mensen hebben een middeleeuwse opinie en daartegen zegt Allen een welgemeend “Fuck you”. Wanneer we het nummer voor het eerst horen, denken we dat Allen “Neighbours” gaat inzetten.

Een mooi en puur eenvoudig liefdesnummer “Who’d have known” volgt. “Als je naam verschijnt op mijn telefoon, voel ik me niet meer alleen” zingt Allen. De melodie van het refrein doet ons denken aan Shine van Take that en jawel wanneer we het boekje bekijken zien we voor dat nummer Gary Barlow, Jason Orange, Mark Owen , Howard Donald en Steve Robson vermeld. Het huiselijke in Allen komt naar boven in “Chinese” over chinees aan huis bestellen en tv kijken. Him, is dan weer een kritisch nummer over God. Allen stelt massa’s vragen die onbeantwoord blijven. “Mensen doden in zijn naam. Hij is besluiteloos, en het gaat al veel te lang zo”, besluit Allen.

Kortom: Lily Allen maakte een album dat ons in zijn geheel wist te boeien omdat het muzikaal zo gevarieerd is, en de teksten verder gaan dan je op het eerste gehoor vermoedt.

< Bert Hertogs > voor musicnews.be

Onze favorietjes: Fuck You, Never gonna happen en I could say