Dvd recensie: Lionel Richie Symphonica in Rosso

Een beetje vreemd. Amper een jaar nadat ie een live dvd op de markt bracht, doet Lionel Richie het opnieuw. Dit keer symfonisch want de derde editie van Symphonica in Rosso had Richie als hoofdact weten te strikken. Hoog waren dan ook mijn verwachtingen, vermits die eerste dvd met als titel ‘Live’ gewoon schitterend is en de ambiance in de zaal duidelijk op het beeldscherm te zien is.

22 nummers telt ‘Live’ , Symphonica in Rosso telt er slechts 18 waarvan een intro en 2 nummers zonder Richie, nl. Touch me there van Trijntje Oosterhuis en Sax-a-gogo (we hadden eerst sex a gogo verstaan) door Candy Dulfer aan de sax. Meestal geven die intermezzo’s zonder Richie geen meerwaarde aan het geheel. Integendeel, de sfeer zakt in, de vaart wordt uit de show gehaald. Je merkt dat ook aan het publiek. Jammer.

Verder valt het ontzettend hard op dat de meeste arrangementen krak dezelfde zijn, maar dan hier en daar aangevuld met een klassiek instrument. Bij de ballades is er absoluut een meerwaarde wanneer de violen een meeslepende partij mogen spelen. Maar bij andere nummers is de meerwaarde soms ver te zoeken. Vooral bij Destiny valt het op dat het orkest gewoon mee in de handen zit te klappen. Dit is zo goed als 100% hetzelfde als Richies eerste live dvd ‘Live’.

Toch zijn er ook pareltjes te ontdekken op deze Symphonica in Rosso. “Easy” past perfect in een symfonisch jasje. Piano, sax en gitaar krijgen een prominente rol. Het nummer kent ook een mooie opbouw van zacht en rustig waarna het openbloeit en het orkest het zijn volle dynamiek mag geven. Knap. Ook mooi is het duet “face in the crowd” met Trijntje Oosterhuis. In Nederland haalde de single de derde positie in de charts, bij ons staat ie nergens genoteerd. Vreemd…

Maar als Oosterhuis “Touch me there” zingt, willen we doorspoelen. Die 90’s beat die we horen klinkt iets te bekend in de oren. Ook de intro van “3 times a lady” doet dat. De productie zocht de mosterd daar bij het ritme van de Bolero van Ravel. Die intro is te langgerekt en muzikaal niet interessant genoeg. Wat we te zien en te horen krijgen doet ons denken aan een intermezzo van bvb het Eurovisiesongfestival. De vaart verdwijnt compleet uit de show, we trekken richting keuken om wat drinken in te schenken en een pak chips te openen. Doorspoelen die veel te lange intro!

“Endless Love” zingt Richie dan weer met het publiek, aanvankelijk als ballad zoals hij het geschreven heeft, maar nadien gooit hij het in een “Can you feel it”-jasje. Ik weet niet wat The Jackson 5 daarvan vindt (wellicht denken ze in eerste instantie ‘kassa kassa’ maar voor echt muzikaal vuurwerk zorgt dit niet). Vuurwerk, vlammekes én fonteinstralen komen er wél aan te pas tijdens een magistrale ‘Dancing on the ceiling’. Ook ‘Hello’ in een zeer intimistische versie met het orkest kon ons overtuigen.

En dan zijn er nog de visuele vondsten. Zo zien we echte ballerina meisjes aan een barre oefenen terwijl een volwassen ballerina in tutu op het einde van de catwalk haar ding doet. Dit kan niet anders dan ‘Ballerina girl’ zijn. Het nummer begint met een muziekdoosje waarin een ballerina zit. Sommigen zeggen misschien ‘oooh’ en zijn vertederd, anderen vinden dit iets te voorspelbaar en zeemzoet.

Een backing zingt “Don’t stop the music” van Rihanna en krijgt moeiteloos het publiek terug mee. Het nummer gaat dan over in Richies “Don’t stop the music”. Probleem is dat zijn nummer heel wat minder beats per minuut kent, en dus een stuk flauwer overkomt. De sfeer zakt duidelijk terug ineen, pas na Love will conquer all, wanneer ie “Angel” inzet, is iedereen terug mee.

Lionel Richie’s Symphonica in Rosso dvd kent dus iets teveel vreemde en ongelukkige keuzes om van begin tot eind te blijven boeien. Lionel Richiefans raden we dan ook eerder “Lionel Richie –Live: His Greatest hits and more” aan als dvd om in huis te halen. Dat concert werd ook beter in beeld gebracht, vinden we.

< Bert Hertogs > voor musicnews.be