Cd recensie: Marianne Faithfull: Easy come easy go

Marianne Faithfull staat stralend en haast devoot op de cover van haar nieuwe album “Easy come, easy go” met als onderschrift “10 songs for music lovers”. Of “18 songs for music lovers” als u de drie dubbelaar (dubbelalbum + DVD) in huis haalt. De marketingmachine moet blijven draaien natuurlijk.

Ze ging voor dit nieuw album shoppen bij haar collega muzikanten en kwam terug thuis met nummers van Dolly Parton, Duke Ellington, Black Rebel Motorcycle club (inderdaad!), Brian Eno, Randy Newman... Om het geheel nog wat meer cachet te geven, raapte ze ook nog eens een handvol gastmuzikanten bij elkaar, waaronder namen als Nick Cave, Jarvis Cocker, Catpower, Marc Ribot, Keith Richards en Antony (Hegarty). Stuk voor stuk weten ze de plaat en de leading lady van de nachtmuziek eer aan te doen.

Nestel u in de warmte van uw zetel en neem het glaasje rode porto alvast stevig in de hand want er is geen betere manier dan deze om “Easy come, easy go” te beluisteren. Laat u in alle rust opslokken door de enorme diepte en warmte van Faithfull’s stem.

“Easy Come, Easy Go” bevat enkele zeer zeldzame en grote parels.
De opener “Down from Dover” (Dolly Parton) bijvoorbeeld is voorzien van een haast lichtvoetig deuntje, zo lichtvoetig dat het de pijn die in dit nummer zit nog eens extra in de verf zet. Faithfull klinkt een klein beetje bitter doch berustend in het lot dat haar te beurt is gevallen.

Het gaat haast te gemakkelijk over in “Hold on Hold on” waarop ze bijgestaan wordt door Chan Marshall (Catpower), een energieke song waarbij de zinsnede “I leave the party at 3 AM, alone thank god” in schril contrast staat met de eerste song op de plaat.

Tijdens het gesnuffel in prachtige songs, stoten we op “The Crane Wife”. Faithfulls stem doet je hier verlangen naar meer, naar meer gerasp, nog meer gevoel. In je onrustige zoektocht naar nog meer, loop je haast onwetend langs Nick Cave door, die slechts met enkele donkere zinnen deze song ondersteund.

“Easy come, easy go” laat je op een zonnige dag door Frankrijk struinen met een losse pink in de pink van je geliefde gehaakt. “I’m the happiest girl in town” We geloven haar graag en huppelen verder naar “Children of Stone” (samen met Rufus Wainwright), “How many worlds” (een niet altijd even standvastige song) en “In Germany before the war” naar “Ooh Baby, Baby” dat mede dankzij Antony bol staat van de variétépluimen en bombast zonder een enkele keer nog maar een beetje kitsch te klinken.

Zonder het goed en wel te beseffen sta je met beide voeten op de dansvloer van een saloon te schuifelen op “Sing me back home”, Keith Richards zacht hijgend in je oor.
Daar eindigt deze meer dan doorsnee mooie plaat voor de mensen die maar geld over hadden voor het enkel album.

Voor degene die dapper genoeg zijn om de driedubbelaar in huis te halen, zijn “Salvation”, een geweldige en gedurfde cover van Black Rebel Motorcycle club, “Dear god please help me” en “Somewhere” dat ze samen met een ingetogen Jarvis Cocker tot een heerlijk einde brengt, echte aanraders.

Als u ons nu wilt excuseren: wij zouden graag nog even verdrinken in deze plaat en de fles porto naast de zetel.

< Tine Maesen > voor musicnews.be