Cd recensie Tom Vanstiphout: Working Man

Tommeke Tommeke Tommeke toch! Verbazen doet hij ons met “Working man” en hoe! Was zijn debuut “Motion” een eerder ingetogen, introverte, melancholische - bijna bluesy -plaat, dan levert hij dit keer meer uptempo nummers af. Meer vrolijke teksten dus, die niet alleen gaan over de liefde, zijn het resultaat van een piekfijn album. Al staan er uiteraard ook melancholische en intimistische pareltjes op dit album.

Vanstiphout heeft zijn ding gevonden zoveel is duidelijk. Zijn grote voorbeeld heet Bruce Springsteen. Qua story telling- Vanstiphout brengt heel wat autobiografische nummers- leunt hij alvast zeer sterk aan bij the Boss. Verwacht u dus aan kortverhaaltjes in een boeiend muzikaal jasje. Want ook muzikaal is deze plaat zeer rijk om naar te luisteren. Vanstiphout durft ook dingen doen in zijn teksten, die we niet meteen verwachtten. In het funky “Pretty girls” bijvoorbeeld roept hij alle mooie dames, “amputee or bourgoisie” op om naar hem te komen. Veruit is dit het nummer dat ons het meest zal bijblijven. Hij relativeert in deze song met een fijn gevoel voor humor de sterrenstatus van topsterren en de (vaak overdreven) adoratie van vrouwelijke fans. Fijn om weten om deze song in zijn context te plaatsen: Vanstiphout is vaste gitarist bij Soulsister, Milow en Clouseau. De singer-songwriter stak trouwens op het einde, tijdens de laatste strofe het gejuich van het Sportpaleispubliek in het nummer. Als je goed luistert, hoor je zelfs Koen Wauters “Tom Vanstiphout!” roepen. Knappe vondst!

Het album is dus nauwelijks vergelijkbaar met “Motion”. De meeste nummers op deze “Working man” werden gearrangeerd wat voor een rijkere, en dus minder basic sound zorgt. U mag dus behoorlijk wat strijkers verwachten en ook de koperblazers komen bij momenten naar de voorgrond. Daarnaast bewandelt Vanstiphout verschillende muzikale genres. Funk, pop, blues, … komt aan bod.

“Better be ready” opent de plaat en sprankelt al meteen het optimisme uit die doorheen de ganse plaat hoorbaar is. Hoewel de banden met een meisje na de zomer verwaterden, blijft Vanstiphout geloven in de liefde. “Wees klaar wanneer de liefde zich rond je begeeft” zingt hij. Een knap popnummer.

Hoewel Vanstiphouts nummers autobiografisch zijn, zijn ze ontzettend herkenbaar. “The Party” gaat over naar huis willen gaan tijdens een feestje en aan je partner vragen of ze ook door wil gaan. Ook hier horen we meeslepende strijkers naast een mannenkoortje die de backings voor hun rekening nemen. Later horen we ook Nina Babet solo haar backinglijntjes zingen. Nog zo’n schitterend nummer is “I slept to long” over een baaldag die begon met je te overslapen. Dit nummer is sober qua arrangement. We horen vooral de tuba en gitaar, die samen een bluesy sfeertje creëren, later in het nummer komen er nog andere koperblazers bij.

“Working man”, het nummer waarnaar het album is genoemd, is misschien wel het meest persoonlijke nummer op het ganse album. Vanstiphout is vaak weg van huis voor concerten. Maar daarnaast werkte hij ook oa aan de plaat van Buurman (waarvoor hij mee Middellandse Zee, Annemie en Pruimelaar schreef) en zijn eigen meesterwerkje waarvan u nu een recensie leest. Tijdens “Working man” zegt hij onrechtstreeks sorry aan zijn vriendin. “Ik probeer open minded te zijn, een gitarist, een papa en je man” zingt hij. Een combinatie die niet altijd even simpel is. Net omdat deze song zo persoonlijk is, en nogal direct, voelen we ons niet meteen betrokken als luisteraar. Ook niet na enkele luisterbeurten. De gitaarbegeleiding vinden we ook iets te drammerig en kan ons maar matig boeien.

“Blood on blood” is om het met een cliché te zeggen bloedmooi. Een rijk strijkersarrangement horen we. Het nummer gaat over Kerst vieren met de familie. “Early days” klinkt heerlijk melancholisch over jeugd(vrienden) missen. Ook een mooie ballad horen we in “Good times so far” waar Vanstiphout een tussentijdse evaluatie van zijn relatie maakt.”How boys get” sluit goed aan bij het vorige album “Motion”, net zoals “Good times so far” en “Early days” trouwens . Tijdens dat nummer dat hij enkel akoestisch begeleidt aan de gitaar, kijkt hij terug naar zijn schooltijd en een jeugdliefje. Mooi, puur en zo herkenbaar. Twee instrumentals haalden ook de plaat. “Morning”, de laatste track, haalt het wat ons betreft van “Night”.

Kortom: Vanstiphout levert met “Working man” een hoogst opmerkelijke en ijzersterke plaat waarin hij verschillende genres aanboort (pop, funk, blues,…). Dat maakt dat dit album een stuk gevarieerder en rijker overkomt dan zijn debuut.

Last but not least mogen we niet vergeten te vermelden dat de vormgeving (lay out van de hoes en het boekje) ontzettend mooi is. De illustraties ondersteunen de songteksten en de sfeer van deze plaat volledig.

Onze favorietjes: Pretty Girls, Better be ready, I slept to long, Blood on blood en How boys get

< Bert Hertogs > voor musicnews.be