Cd recensie Massive Attack: Heligoland

Ik laat het rolluik neer, dim de lichten en steek een kaarsje aan: het is tijd om is het 5de studioalbum van Massive Attack te beluisteren. ‘Heligoland’, genoemd naar een Duits archipel, komt 7 jaar na hun laatste cd, ‘100th Window’. Het moet gezegd zijn: het klinkt weer onheilspellend, donker, mysterieus en ligt zodoende volledig in de lijn met wat de groep vorig jaar op Belgische podia heeft gebracht .

Opener ‘Prayer for Rain’ kwam men begin 2009 al tegen op de EP ‘Splitting the Atom’. De song komt traag en bezwerend op gang, om daarna mantragewijs in crescendo te gaan. In ‘Babel’ zeurt Martina Topley-Bird op de tonen van een baslijn. Wat een anticlimax tegenover de vroegere muzes Liz Fraser en Tracey Thorn. Zelfs Sinead O’Conner kweelde beter op ‘100th Window’. Ook ‘Splitting the Atom’ stond – logischerwijs - op de gelijknamige EP maar geeft tevens de indruk dat het ooit op een b-kant van een Fun Boy Three-single heeft gestaan. Een opzwepende ‘Girl I Love You’ duurt dan weer 1,5 min te lang. ‘Flat of the Blade’, ‘Psyche’ en Paradise Circus’ zijn op hun beurt té minimalistisch om te blijven kleven. Het tempo wordt vervolgens lichtjes opgedreven met ‘Rush minute’ maar kreunt verder onder de non-stem van Damon Albarn in ‘Saturday Come Slow’. Alleen ‘Atlas air’ (aka ‘Marakesh’) steekt kop en schouders boven de rest uit: een hypnotiserend nummer dat je vooral live moet zien en horen.

‘Heligoland’ is een release waarin Massive Attack wederom hun nooit eindigende vooruitgang laat horen in een zoektocht naar een unieke sound. Dat klink allemaal wel positief maar zit hier eigenlijk nog iemand op te wachten?

< Danny Heroufosse > voor musicnews.be