Recensie Robbie Williams: Reality killed the video star

Vogeltjes fluiten. Als een poor lonesome cowboy horen we mondharmonica, daarna strijkers, piano, gitaren en drum. Dit is Robbie Williams anno 2009, ruim 3 jaar na zijn flop Rudebox en het abrupt stopzetten van zijn “Intensive care” wereldtour in 2006 die hem – o ironie – bijna op deze afdeling van het ziekenhuis deed belanden door uitputting. “Wie ben ik om de ochtendzon te beoordelen” vraagt Williams zich af in de opener “Morning sun”. Al meteen valt op dat de plaat breed gearrangeerd werd met een ruim scala aan instrumenten.

Williams wedt op twee paarden. Enerzijds trekt hij de elektrokaart zoals in “Bodies” dat de eerste single werd uit dit album. Maar net voor die elektro werd hij nochtans zwaar afgerekend bij Rudebox. Wellicht zal dat op dit album niet anders zijn, want “Difficult for weirdos” is muzikaal niet meteen interessant en qua tekst is dit veruit het meest vreemde nummer op het album. “Ik ben niet veranderd. Ik wil het anders, vreemd op mijn eigen manier” horen we.

Daarnaast zijn er de ballads en de breder georchestreerde songs. “You know me” gaat over een liefdesbreuk, en ook daar horen we piano en violen. Het nummer doet met zijn “sjoebidoewapwapwap” ontzettend ‘70’s aan. Koperblazers vullen het geheel behoorlijk dik aan. Het nummer kent een typische opbouw, wordt neergelegd zodat halverwege Williams naar de bridge toe enkel begeleid wordt door drum en een accent van de koperblazers. Williams volgt hier zo sterk het boekje, dat we ons bijna afvragen of dit een grap of parodie is. Feit is dat een nummer met zo’n opbouw live sowieso zal scoren. Ook “Deceptacon” gaat over een liefdesbreuk. Daarin vraagt Williams zich af wat ze nog is voor hem. Naar het einde horen we klassieke gitaren.

In “Blasphemy” of godslastering trekt Williams wel een heel klassieke kaart .Vooral naar het einde toe van de song wanneer hij er Kerstmis bij betrekt horen we een viool op de voorgrond en belletjes. Alle cliché’s van onder andere romantische soundtracks worden hier uit de kast gehaald.

De zanger wordt vooral begeleid door piano en strijkers. Williams heeft het daar over een op de klippen gelopen relatie: “Het heeft net vanbinnen gebloed. We kunnen een grote les leren na de Grote Depressie. Was dat ook een klap voor jou?” vraagt de zanger zich af verwijzend naar de economische wereldcrisis.

“Ik beslis wel wanneer het gedaan is. Dus noem het geen comeback” horen we in “Last days of disco”. In het ultrakorte “Somwhere” – het nummer duurt net een minuut - met strijkers en een mannenkoortje horen we “dat iemand ergens verliefd op je is”.

In “starstruck” ziet Williams dat iedereen de neiging begint te krijgen om beroemd te willen worden. “ D 0Ooh Ooh Ooh you mind if I I I I I I touch you too” zingt hij in het best wel vrolijke “You don’t mind”. Nog zo’n vrolijke liefdessong is “Won’t do that” waar alles uit de kast wordt gehaald naar het einde toe. Dat daarna een korte reprise volgt van “Morning sun” komt dan ook wat bevreemdend over.

En zo is “Reality killed the video star” een album geworden met een beetje vanalles en nog wat op: ballads, elektro, rock, disco, wat ‘80s, wat ‘70s,… Nadeel van zo’n aanpak is dat het wel een zeer heterogeen album geworden.

< Bert Hertogs > voor musicnews.be

Onze favorieten: You don’t mind, You know me , Somwhere, Won’t do that en Starstruck