Recensie En Atendant

Deze zomer stond Anne Teresa De Keersmaeker met haar gezelschap Rosas op het Festival d’Avignon in Frankrijk. Daar ging in openlucht, op het zand, haar nieuwe creatie “En atendant” in première. Voor de Munt herwerkte ze de dansvoorstelling om ze in een zaal te brengen. Helaas heeft de voorstelling daardoor onmiskenbaar aan kracht verloren. Maar ondanks dat, blijft ze meer dan overeind.

Nu moet De Keersmaeker zich behelpen met kunstlicht om gaandeweg door de voorstelling de schemering te laten invallen op haar 8 dansers. Het zand waarin ze speelden in het klooster in Avignon, is herleid tot een lijn met zand. Zand dat deels zal vervliegen, stof zal doen opwaaien, en door de opbouwende intensiteit van de performance zich zal uitspreiden over het grotere dansvlak.

Die lijn staat symbool voor de keuze die De Keersmaeker ook visueel doortrekt in haar choreografie. Meer lijnen, meer diagonalen en hoekige bewegingen lijken we te zien, dan we van haar pakweg enkele jaren geleden nog gewend waren. Toen zwoer ze bij de cirkel, en refereerde ze in haar danstaal daar soms (iets te) nadrukkelijk naar.  Nu laat ze haar dansers stappen op verschillende ritmes parallel met het lijntje zand. Fascinerend is ook de houding van Sue-Yeon Youn die steunend op haar rechterknie haar linkerbeen ermee in parallel laat gaan.

De voorstelling begint met Michael Schmid die vooraan uit zijn dwarsfluit telkens een hogere grondtoon weet te halen en daarboven tegelijkertijd een tweede toon uit het instrument perst. Van blazen komt hij gaandeweg tot muziek samen met zangeres Olalla Alemán, vedelspeelster Birgit Goris en blokfluitspeler Bart Coen. Ook de dansers zullen vanuit basisbewegingen vertrekken om uit te komen bij een intensieve choreografie die vaak een zekere troost, of in het Frans, een pitié uitbeeldt. Opener is de ballade “En atendant, souffrir m’estuet” van Philipus de Caserta. De veertiende eeuwse dichter wacht om zijn dorst te lessen. Een man krijgt een intense solo voor zijn rekening. Daarin lijkt hij te worstelen met zichzelf. Een danseres, die eerder nog Youn’s hand vasthield voor haar pose, eindigt met een expressieve solo waarna ze wegwandelt.

En atendant is sterk in zijn opbouw, al raakt de spanningsboog pas traag opgespannen. Bij aanvang van de voorstelling horen we het lopen van de dansers iets te hard. Dat gaat op podium wellicht ongewild in conflict met de muzikale ondersteuning. Op zand lopen wat oorspronkelijk gebeurde in Avignon, hoor je immers minder hard. Dit storend begin, naast de vele hoestsalvo’s van het publiek (De Munt leek wel een hospitaal) tijdens de vele stille momenten en dat er met kunstlicht gewerkt moest worden, vinden we jammer. Los daarvan wist De Keersmaeker ons aangenaam te verrassen met haar danstaal die in beweging blijft.

< Bert Hertogs >