Recensie 10cc

Nog geen jaar geleden waren ze de nieuwe naam op de Golden Years-affiche: 10cc. Dit najaar toerden ze met hun best of-nummers in de hand door verschillende cultuurcentra in Vlaanderen. De Roma mocht als afsluiter niet aan het lijstje ontbreken. Dat het maandagavond was, waarop over het algemeen minder culturele evenementen worden geprogrammeerd, hield de vele bezoekers niet tegen.

Met hun eigen visie over kapitalisme openden ze in “The Wall Street Shuffle”. 10cc staat voor melodieuze pop en ook in Borgerhout stonden ze daarvoor garant. Vaak lag de melodie bij de elektrische gitaren, maar soms ook, eigen aan de tijdsgeest van toen de band populair was, bij de meerstemmige samenzang met “The Dean and I” als onbetwist hoogtepunt op dat vlak deze avond. Alles blendt perfect. Op het optreden valt muzikaal haast niks op te merken behalve dan dat de punch er pas naar het einde toe kwam. Daarvoor was het ons allemaal wat te berekend, te braafjes. Het zou dus tot het einde duren eer het publiek helemaal overstag ging en de band rond Graham Gouldman een staande ovatie kreeg.

Veel heeft met de opbouw van de set te maken: zowat de meeste grote hits (I’m not in love, Dreadlock Holiday en Rubber Bullets) zaten allemaal achteraan. Halverwege het optreden, leek de band ook alle tijd van de wereld te hebben in een lang uitgesponnen “Feel the benefit” waarbij we zelf behoorlijk wat moeite hadden om de aandacht er bij te houden. We onthouden een sterke instrumentale outro. Gouldman neemt tijdens de laatste nummers van het optreden qua zang het heft in eigen handen. De rest van het optreden, tijdens I‘m Mandy, Fly Me, Life is a minestrone en zelfs Donna laat hij de lead zang over aan Mick Wilson (percussie, synths en gitaar) die de hoogste mannenstem van kwintet heeft. Vakkundig praat Gouldman de songs aan elkaar, zegt ie wie ze geschreven heeft en vanwaar de inspiratie kwam. Dat kan soms banaal zijn: Lol Creme en Eric Stewart zaten eens samen in de auto terwijl ze naar de radio luisterden en dachten dat ze de presentator “Life is like a minestrone” hoorden zeggen.

Toen ie “From Rochdale to Ocho Rios” aankondigde, liet hij optekenen dat Gouldman nog in Rochdale gewoond heeft. Het nummer kreeg een feestelijk Caraïbisch tintje mee toen toetsenist Mike Stevens de geluiden van een steeldrum uit zijn keyboard toverde. Het zou de voorbode worden van nog meer feestgedruis tijdens “Dreadlock Holiday”. Al hoorden we even gemor toen Gouldman “I don’t like Antwerp” zong. Maar die was van korte duur toen we snel daarna “I love it” uit zijn mond hoorden.

Weinig verrassingen dus in de Roma met 10cc voor wie hen vorig jaar op de Golden Years een ingekorte set zag geven. Benieuwd hoe lang deze heren het in het oldiescircuit zullen volhouden, met een handvol hits. Want op dat vlak valt het op hoe veel optredens van namen die hun successen jaren geleden kennen deze maand geprogrammeerd staan. Jeff Beck, Steve Miller Band, Santana, Joe Cocker, ZZ Top, John Fogerty… allemaal passeren ze langs een Belgische kassa om toeschouwers op te zoeken die financieel niet te klagen hebben en vaak (recent) buitenhuiswonende kinderen hebben.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. The Wall Street Shuffle
2. The Things we do for love
3. Good Morning Judge
4.  I‘m Mandy, Fly Me
5. Life is a minestrone
6. Art For Art’s Sake
7. Silly Love
8. Donna
9. Feel the benefit
10. The Dean and I
11. From Rochdale to Ocho Rios
12. I’m not in love
13. Dreadlock holiday
14. Rubber Bullets
15. Slow down