Cd recensie: Phil Collins: Going Back

20 Juni 2004, toen hebben we voor het laatst iets live gehoord van Phil Collins op TW Classic. Daar stond hij als headliner met zijn “First Final Farewell Tour”. Een van de memorabelere momenten van de afgelopen TW Classics was het optreden volgens ons. De titel van de tour was humoristisch: heel veel artiesten kondigen hun laatste tour aan maar daarna volgen er nog een handvol afscheidstournees. Toch leek het er lang op dat we van Collins niets meer zouden horen. Gezondheidsproblemen staken de kop op: rond de eeuwwisseling werden de eerste gehoorproblemen gemeld. Later in het eerste decennium van de nieuwe eeuw bleek dat hij moeizaam kan drummen door een gedeeltelijke verlamming. Het mag dan ook een klein mirakel zijn, dat de man ondanks de beperkingen “Going back” creëerde, een album vol Motown- en soulcovers.

Collins heeft al een verleden met Motownsongs. Mensen die stammen uit de late generatie X (waartoe ondertekende behoort) kent eerder zijn versie van “You can’t hurry love” dan die van The Supremes. Of dat ook zo zal worden met de nummers die op “Going back” staan, is afwachten. Collins blijft trouw aan de originele versie van de nummers. Alle nummers kennen een zeer volle klank. En hoewel een sticker op het album vooraan vooral naar de Motownhits zoals “Uptight” en “Papa was a Rolling Stone” aanprijst, zijn het vaak andere pareltjes zoals het uiterst swingende “In my lonely room”, met heerlijke synths, koperblazers en achtergrondkoortje dat we als een van de pareltjes zouden aanstippen. Collins gaat in het nummer, dat in zijn originele versie van Martha and the Vandellas is, ook feilloos over in kopstem op het einde van de song. Nog een nummer van Martha and the Vandellas waar later op het album onze rechtervoet spontaan van op en naar gaat, is “Jimmy Mack”.

“Take me in your arms (Rock me for a little while)” sprankelt ook van het pure spelplezier. Piano en akoestische gitaar bepalen dan weer de klankkleur van de Stevie Wonderballad “Blame it on the sun”. In “Never dreamed you’d leave in summer” horen we naast piano, strijkers ook een dwarsfluit. Ook dit nummer is van de hand van Wonder en ademt melancholie uit.

De meeste nummers duren minder dan 3 minuten op het album. De grootste uitzondering is “Papa was a Rolling Stone” dat met oa kopers, elektrische gitaar, strijkers, handgeklap, drum en harp een lange intro krijgt. Het nummer duurt iets minder dan 7 minuten. Collins neemt er zelf de backing vocals voor zijn rekening. De tenorsax van Graeme Blevins mag doorklinken op “Something about you” en “Going to a go-go”.

Leuke aardigheid: Phil Collins’ zonen hebben een bijdrage geleverd aan het album. Op “Love is here and now you’re gone” nemen ze de backing vocals voor hun rekening. Op “Going back” beperken ze zich tot vingerknippen. Bij “Jimmy Mack” mogen ze op de vloer stampen. In het hoesje kan je foto’s bekijken van de originele artiesten en productiefoto’s. Er staat ook een foto van Phil Collins uit die periode. Het onderschrift “what a fringe” is hilarisch. De artiest blijft zijn zelfrelativerende zelf.

< Bert Hertogs >

Onze favorieten: het ganse album maar wellicht is de ultimate edition nog straffer dan de gewone versie van het album dat wij recenseerden. Moeten we daaraan toevoegen dat dit wellicht hét album van het najaar 2010 is?