Recensie Cirque Eloize: Rain

Het Canadese circusgezelschap Cirque Eloize brengt met “Rain” een mooie intimistische voorstelling die authenticiteit uitademt. Een voorstelling over dromen van donder en regen op het toneel, die er om technische redenen niet zou kunnen komen. Dromen en verlangens van de artiesten komen aan bod op een prachtige soundtrack waar strijkers en accordeon een zeer huiselijk gevoel geven of waar dan weer de piano voor een jazzy sfeer zorgt. Al durven de muzikale overgangen wel eens abrupt gebeuren. Liever horen we die zachtjes in elkaar over gaan, maar dat is dan ook de enige detailkritiek die we kunnen leveren.

Het is de kracht van cirque nouveau, die met een mengeling van dans, humor, acrobatie en theater veel meer weet op te wekken dan een applaus na elke straffe act. Als toeschouwer worden we meegezogen in de wereld van het gezelschap dat voor een show oefent. Rode en witte servietten vallen uit de lucht en doen hunkeren naar zachte zomerregen. 2 Vrouwelijke acrobaten stellen zich als krachtpatsers voor, de mannen mogen voor humor zorgen wanneer ze beter willen doen. In een cirkel leggen ze hun zwaartepunt steeds meer naar achter zodat we als het ware een opengaande lotusbloem zien. Middenin staat een man recht en doet een golfbeweging met zijn handen. Grappig.

Later zullen de mannen uit de compagnie ook een parodie brengen op de dans van de Kleine Zwanen uit het Zwanenmeer. Met zijn vier kruisen ze hun handen en komen op hun ballerina’s het toneel op. Compleet onverwachte humor komt er wanneer plots een acrobaat tijdens de act met de wip de coulissen in vliegt of een ballerina met een andere in een concurrentiële strijd terecht komt. De pruik van de ander zal er af gaan waarna die door andere vrouwen geholpen wordt in haar zoektocht naar een nieuw exemplaar.

Het verlangen naar meer blijft bestaan en de strijkers die we op de tape horen, drukken diepe melancholie uit. Die ondersteunt de kale vrouw die aan het woord komt en papa welterusten wenst aan het begin van het tweede deel. Later ziet ze de (zomer)regen als metafoor van geluk, een hunkering naar iets dat wel terugkomt, de vraag is alleen wanneer. Een man die in het eerste deel nog een buffetpiano op zijn schouders droeg, heeft nu voorovergebogen een andere mannelijke acrobaat ondersteboven op zijn schouders. Een fenomenaal beeld levert dat op zonder gebruik te maken van hulpmiddeltjes. Met slechts 2 handen op de grond van het duo vormen beiden met hun benen een T. Het wordt pas ontzettend herkenbaar wanneer deze buitengewone act door een dagdagelijks handeling volgt. Een van de ander mannen zegt hen: “This was beautiful. But can you remove the piano?” waarop een van hen mee helpt.

Valerie’s benen, een van de meest plooibare acrobates, worden in onmogelijke richtingen gebogen en geplooid om haar uiteindelijk in een koffer te doen passen. Jongleren met kegels doet het gezelschap met maar liefst 4 man tegelijkertijd die elkaar kegels doorspelen. Op het einde steekt jaloezie opnieuw de kop op en worden collega’s letterlijk omvergekegeld. Een evenwichtsoefening op een kubus met water in en met twee in een grote hoepel rondcirkelen zijn andere hoogtepunten om tot slot ieders verlangen uit te doen komen. Een acrobate zal nadat ze haar soepelheid aan een zwevende hoepel toonde, haar voet doen landen in het ondiep vijvertje dat ondertussen onder haar is ontstaan. Het opspattende water geeft een knap beeld als een zwaan die op het water landt. 3 Zelfgemaakte met lucht gevulde wolken aan een koordje en het geluid van metalen platen die de donder nabootsen, wekken uiteindelijk de echte regen op. Het zal leiden tot een ontzettend speelse climax waarbij op de buik glijden op het water, elkaar wat plagerig nat spetteren en voetballen met een rode bal centraal staan. Let ook op de schaduwen die we te zien krijgen door het witte tegenlicht op het watergordijn. Fenomenaal.

Rain is dus een heerlijk poëtische circusvoorstelling die verschillende kunstvormen integreerde en die bulkt onder de prachtige beelden.

< Bert Hertogs >