Recensie Roby Lakatos: The Devil’s Fiddler

Roby Lakatos houdt helemaal niet van de titel “The Devils Fiddler” wat staat voor de speelman van de duivel. En gelijk kunnen we hem geven. De term slaat nergens op als je weet dat Roby Lakatos ook meermaals zijn gevoel voor finesses en diepe emoties uit zijn viool laat horen tijdens rustige nummers. Maar het klopt wel dat vooral het muzikale spektakel waarbij de snelheid van musiceren je zo van je stoel blaast, lang in het geheugen blijft na een optreden van de Hongaars-Belgische violist. De lichtman kan zelfs het ritme niet meer volgen, zo snel gaat het soms. Daarnaast werkt de onconventionele mix van zigeunermuziek uit pakweg Hongarije, Rusland en de Balkan verweven met klassiek en jazz aanstekelijk. Klarinet, altviool en cello verving Lakatos door contrabas, tweede viool, concertpiano en cimbalom. Vooral de combinatie van die twee laatste tokkelinstrumenten is opmerkelijk.

Met “Fire Dance” opende het sextet al op een zeer indrukwekkende manier. Cimbalom en piano hoorden we voor het eerst samen. Hier en daar zaten knipoogjes naar de klassieke muziek. Zeer veel gevoel stopte Lakatos in “Papa can you hear me” waar ook de piano een mooie rol kreeg. De ontzettende vingervlugheid van Lakatos toonde hij in een verbluffend “Hora di Marrakchi”. De violist nam de shaker ter hand om zijn muzikanten, eerst pianist Frantisek Janoska en daarna gitarist Laszlo Balogh de melodie uit Piazzolla’s tango “Oblivion” te brengen. Een knap stukje pizzicatospel liet Lakatos vervolgens horen in “Deux guitares” waarbij het publiek mee in de handen klapte en er zelfs uit de pure vibes spontaan meegefloten werd. Naar het einde toe versnelde het nummer ook. “Grand blond” liet de pianist aan het woord die eerst een salsa sound neerzette om later de jazzkoers te varen. Zeer hoog en fragiel ging Lakatos in duet met zijn tweede violist Lászlo Bóni. Sterk.

Ere wie ere toekomt: dé ster van de avond naast Lakatos was Jenö Lisztes die verschillende up temponummers aan een razende snelheid op de cimbalom begeleidde. Wanneer hij de solo “Le vol du bourdon” voor zijn rekening mocht nemen, ging de Roma totaal uit zijn dak. Ongewild humoristisch kwam Lakatos over toen hij aan het monitorkastje van zijn tweede violist frunnikte omdat zijn solo er niet doorkwam. Een snaar van Lakatos’ viool sprong tijdens “New alliance” en dus vroeg hij even aan Bóni om de zijne te mogen lenen terwijl de tweede violist de coulissen in dook om het andere instrument te herstellen. Melancholie en uitgelatenheid, op die koord danste het zestal het ganse optreden verder. Met Czardas van Monty sloot het gezelschap het optreden af. Maar de Roma wou duidelijk meer én kreeg het ook met onder andere de traditional “Black eyes”.

Los van de technische probleempjes die opdoken, was dit een uiterst spectaculair optreden dat iedereen bijna 2 uur lang (pauze niet meegeteld) moeiteloos op het puntje van zijn stoel hield. Subliem.

< Bert Hertogs >