Recensie Is it Love?(14+)

Urban dance meets opera, het klinkt veelbelovend en fris. Elk experiment dat vernieuwend kan zijn in het genre muziektheater willen we gerust toejuichen. Zeker nu kunstvormen elkaar wel vaker besnuffelen of tot een integratie komen. Zo zagen we al dansvoorstellingen met verdacht veel acrobatie in, of andersom circus waar we eerder een dansvoorstelling in zien. Het enige probleem met “Is it love?” is dat men de twee: urban dance en opera blijkbaar niet wou of kon met elkaar versmelten. En zo werd het een voorstelling die vis noch vlees was waardoor wij op onze honger bleven zitten.

Nu ja zitten, is veel gezegd. Zowat de helft van de voorstelling stonden we op de achterste rij van de tribune recht. Reden: het speelvlak van het zijtoneel voor maar liefst 9 dansers was veel te klein, niet diep en breed genoeg. Om de eerste rij dansers en hun bewegingen te zien, was rechtstaan een must: anders ging er te veel verloren.

Regisseur Victoria Pfortmüller baseerde zich op Mozarts Die Entführung aus dem Serail en herleidde het tot het verhaal van Konstanze (Hanne Roos) die op Belmonte (Gijs van der Linden) wacht en op geluidscassettes haar dagboek inspreekt. Konstanze heeft er al heel wat mislukte relaties op zitten. De dansers beelden die mislukkingen uit. Belmonte is haar ideale man. Konstanze blijkt een jonge vrouw met een willetje: een van de dansers krijgt een kartonnen doos over het hoofd en een houten zwaard. Hij moet haar ridder zijn. Later zien we 3 koppels in elk een fase waaronder het huwelijk en zwangerschap die als figuren uit een muziekdoosje constant dezelfde bewegingen doen. Konstanze zal hen in een cirkel laten stappen en die afbreken. Roos zet de dansers dus in beweging, of doet ze stoppen. Frustraties werkt ze uit, naar het einde toe moeten de audiocassettes er aan geloven: de bandjes zal ze afrollen. Een van de sterkere momenten.

Muzikaal horen we enkele aria’s uit de Mozartopera, maar dan met een minimum aan begeleiding, zoals de celesta, keyboards en piano gebracht. Vaak overstemmen zij de niet versterkte zang van sopraan Hanne Roos, die ook omwille van de zeer beweeglijke nummers, niet altijd even verstaanbaar is in haar moedertaal. Deze productie koos immers om alle gezongen teksten in het Nederlands te doen. Dat levert oubollige woorden op als treurigheid, zielensmart, smart, kommer en onverdroten. Dit kan je bezwaarlijk “hip” noemen. En daar botst het dus wel eens in deze voorstelling.

Vooral de breakdancers, wanneer ze met 3 op scène staan, zetten een indrukwekkende prestatie neer maar het evenwicht met de rest van de voorstelling is soms ver zoek. Ook de overgangen, tussen klassiek na de aria “Martelingen en folteringen mogen mij wachten” en de moderne dans is te geforceerd. En dan zijn  er nog de drie showgirls die met hun glitterjurkjes recht uit het ter ziele gegane Dinner Theatre The Stage van achter de hoek lijken te komen. Pink en glitter: wat is hier de meerwaarde van? Dan vinden we de witte t-shirts met de tekst ”Vive la revolution romantique” veel sterker die steeds meer dansers in de loop van de voorstelling zullen dragen.

De bekende nummers ”Welche Wonne, welche Lust” en “Oh, wie will ich triomphieren” haalden deze voorstelling vreemd genoeg niet. “Ach ik beminde, was zo gelukkig” bleef wel overeind, al verloor het nummer in de huidige setting, met kartonnen dozen die de smeltende ijsschots voorstelde waar Konstanze op zat samen met de half mens-panda Osmin (Onno Pels) aan doorleefdheid. 

Conclusie: toen we enkele dagen ervoor, tijdens het weekend met de bus naar huis reden, weg van Antwerpen zat een oma en haar kleindochter op de bus net voor ons. De grootmoeder vroeg haar of ze de voorstelling mooi had gevonden. Een onverschillig “dat gaat wel” volgde. De waarheid komt uit een kindermond.

Maar de Vlaamse Opera lokt met dit soort initiatieven wel jongeren naar de opera met tijdens onze voorstelling opvallend veel meisjes met All Stars aan of een hoofdtelefoon rond de nek. Super dus dat ze deze doelgroep weet aan te spreken. In de toekomst dan wel graag met een productie die minder rammelt.

< Bert Hertogs >